Της Μαρίνας Φραγκεσκίδου

Από τότε που γέννησες ο κόσμος γυρίζει, έξω βγαίνει ο ήλιος, έρχεται το φεγγάρι φεύγει πάλι, η γη γυρίζει, περνούν οι μέρες, αλλάζουν οι εποχές και εσύ σταθερά: ταΐζεις, νανουρίζεις, ξεσκατίζεις. Ε τόσο καιρό κλεισμένη στο σπίτι θες να βγεις λίγο έξω, όχι τίποτα άλλο να σε δει το φως της μέρας, να αναγκαστείς να βγάλεις αυτές τις φόρμες που έχουν γίνει ένα με το σώμα σου, να βαφτείς λιγάκι μπας και νιώσεις πάλι γυναίκα ή έστω να γίνεις κάτι πιο κοντινό σε γυναίκα. Ευκαιρία να κάνεις και αποτρίχωση, γορίλλας έγινες.

Και φτάνει η μεγάλη μέρα… Δυο ώρες πριν ξεκινάς, μπάνιο, μαλλιά, μακιγιάζ ούτε για γκόμενο τόση προετοιμασία! Είσαι χαρούμενη αλλά η αλήθεια είναι ότι έχεις και ένα κρυφό άγχος άμα θα τα καταφέρει ή όχι ο άντρας σου με το παιδί.

Για καλό και για κακό ετοιμάζεις μια αλλαξιά ρούχα να τα έχει έτοιμα σε περίπτωση ανάγκης να μην ψάχνει, έχεις έτοιμο το γάλα, καλού κακού όμως θηλάζεις και προτού φύγεις, παιχνίδια, πάνες τα πάντα όλα. Σε ένα χαρτάκι γράφεις το τηλέφωνό σου με μεγάλα γράμματα λες και ο άντρας σου πρώτη φορά το βλέπει, σημειώνεις και τα τηλέφωνα των φίλων σου μην τυχόν και μείνεις από μπαταρία. Τα κορίτσια έφτασαν και σου κορνάρουν να κατέβεις. Το μωράκι σου κοιμάται και του δίνεις ένα φιλί για αντίο λες και θα κάνεις χρόνια να το ξαναδείς, δίνεις οδηγίες «χρήσης» στον άντρα σου και φεύγεις.

Με το που μπαίνεις στο αυτοκίνητο ξεκινούν οι τύψεις: που πάω και που άφησα το παιδάκι μου ( τι κι αν είναι με τον μπαμπά αυτός δεν ξέρει, πάντα εσύ ξέρεις καλύτερα…), ξεκινάς το μονόλογο και που πάμε τώρα, ίσως να ΄ταν καλύτερα να έπαιρνα μαζί μου το μωρό κτλ. Η Μάρα, η κολλητή σου να μιλάει για το νέο της αμόρε και κάπου ξεχνιέσαι… για λίγο… Μέχρι να φτάσεις στο καφέ έχεις πάρει ήδη πέντε τηλέφωνα τον άντρα σου: και τι κάνει, ξύπνησε, έφαγε… Το παιδάκι κοιμάται.

Έως ότου έρθει η παραγγελία σας παίρνεις άλλα τρία τηλέφωνα και το παιδί συνεχίζει να κοιμάται. Η Μάρα να μιλά για το αμόρε της αλλά εσύ δεν μπορείς να παρακολουθήσεις. Αναρωτιέσαι αν όντως το παιδί κοιμάται ή σου λέει ψέματα ο άντρας σου προκειμένου να τον αφήσεις ήσυχο και να πιεις αυτόν το καφέ. Καλά πως γίνεται να κοιμάται τόση ώρα; Μαζί μου δεν κοιμάται τόσο. Μήπως είναι άρρωστο;

Η σκέψη σου ακούστηκε δυνατά. Η Μάρα σε κοιτάει με ύφος άρχισες πάλι τα ίδια, έλεος! Θέλεις να της δώσεις την πρέπουσα σημασία αλλά δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου. Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί βομβαρδίζουν με απίστευτη ταχύτητα το μυαλό σου. Κι αν ξύπνησε και με ψάχνει / κι αν δεν καταφέρει να το ταΐσει το μωρό / κι αν έχει πονάκια / κι αν έχει πάει στο σαλόνι και ξέχασε κλειστή την ενδοεπικοινωνία/κι αν κλαίει το μωρό και δεν ακούει / κι αν, κι αν…

Δεν παλεύεται άλλο! Κορίτσια χίλια συγνώμη αλλά δεν νιώθω καλά, θα πάρω ταξί και θα γυρίσω σπίτι. Εσείς συνεχίστε τον καφέ σας, θα σας πάρω να μιλήσουμε μετά. Για πότε μπήκες στο ταξί και πήγες σπίτι… Ανοίγεις την πόρτα και βλέπεις τον άντρα σου ατάραχο να κάθεται και να παρακολουθεί μια ταινία.

-Που άφησες το παιδί; Του πετάς.
-Καλά γύρισες κιόλας; Κοιμάται…

Μπαίνεις στο δωμάτιο και βλέπεις το αγγελούδι σου να κοιμάται γαλήνια. Κάπου εκεί γυρνάει στο μυαλό σου η αγαπημένη φράση της μαμάς σου – κι όλων των μαμάδων –  «Όταν γίνεις μάνα θα με καταλάβεις!». Αυτό σου έλεγε κάθε φορά που σου εξέφραζε τις ανησυχίες της για σένα και εσύ απαντούσες: «Αμάν ρε μάνα, χαλάρωσε!».

Γελάς… γελάς, γιατί φοβάσαι ότι θα κάνεις τα ίδια και χειρότερα… Μετά το σημερινό είσαι πια σίγουρη ότι τελικά θα να είναι πιο δύσκολο να απογαλακτιστείς εσύ από το παιδί παρά το παιδί από εσένα…