Η πρώτη 6 Φεβρουαρίου 2011, η ημέρα που έδωσα στο παιδί μου την τελευταία σταγόνα μητρικό γάλα. Η δεύτερη, 30 Απριλίου 2012, όταν η Κική, μια μαία που γνώριζα ελάχιστα και μόνο μέσω της διαδικτυακής ομάδας “Απανταχού Θηλάζουσες”, μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση, στην οποία -δεν ξέρω γιατί- αντέδρασα κλαίγοντας όλη την ημέρα… 

Κάθε φορά που σκεφτόμουν την ερώτηση, με έπιαναν τα κλάματα, μπροστά στον άντρα και το παιδί μου, που με κοιτούσαν απορημένοι, καθώς δε μπορούσα να τους εξηγήσω τι μου συνέβαινε. Η ερώτηση ήταν εάν τελικά θήλασα. 

Και… μετά από πολύ κλάμα και αναζήτηση όσο πιο βαθιά μέσα μου μπορούσα, έδωσα για πρώτη φορά την ειλικρινή απάντηση. Και χωρίς να γνωριζόμαστε της άνοιξα την καρδιά μου και της είπα την ιστορία μου, την οποία θέλω να μοιραστώ πια με όλον τον κόσμο.

Από όταν μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα να κάνω παιδί, ονειρευόμουν το θηλασμό… Είχα διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και για το λόγο αυτό φρόντισα όσο ήμουν έγκυος και είχα 2 μαίες, μια στη Ζάκυνθο και μια στην Αθήνα (η οποία αμείφθηκε αδρά για τις υπηρεσίες της), στο ιδιωτικό μαιευτήριο όπου τελικά γέννησα.

Είχα φτιάξει μέχρι και κηραλοιφή για τις θηλές μου, κουβαλούσα στην τσάντα του νοσοκομείου και το οικιακό θήλαστρό μου, είχα κομπρέσες (ζεστού-κρύου), φυσιολογικό ορό για να ξεπλένω τις θηλές, επιθέματα στήθους και ούτε θυμάμαι πόσα άλλα. Ήμουν πλήρως οργανωμένη, έτσι νόμιζα.. Καμία γυναίκα από όσες έχω γνωρίσει, δεν ήταν πιο αποφασισμένη από εμένα, ότι θα θηλάσει το παιδί της.

Όταν γέννησα στην 38η εβδομάδα της κύησής μου, ζήτησα να πάρω αγκαλιά το παιδί μου στην αίθουσα τοκετών (γέννησα με καισαρική και επισκληρίδιο και το αίτημά μου αυτό το γνώριζαν από πριν και ο γιατρός και η μαία). Το αποτέλεσμα των παρακλήσεών μου ήταν να μου βάλουν το νεογέννητο μωρό μου για λίγο επάνω στον αριστερό ώμο (ενώ ήταν δεμένα τα χέρια μου και δε μπορούσα να το αγγίξω), αφού το είχαν ντύσει, και να μου το πάρουν μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα…

Χωρίς το μωρό να έχει τίποτα, αλλά για προληπτικούς λόγους, επειδή εγώ εμφάνισα ΣΔ κύησης και λάμβανα ινσουλίνη, έπρεπε να φιλοξενηθεί ένα 24ωρο προληπτικά στη Μονάδα Εντατικής Νεογνών (ΜΕΝΝ).

Η αγωγή με ινσουλίνη ξεκίνησε στον 7ο μήνα κύησης μετά από ιατρικό σφάλμα, όταν η ανενημέρωτη διαβητολόγος που με είδε στο νησί, έκρινε ότι έπρεπε να πάρω ινσουλίνη αφότου έκανα 3 ολόκληρες μέρες δίαιτας μετά την καμπύλη σακχάρου, η οποία δεν είχε και πολύ υψηλές τιμές.

Όταν κατάφερα να βρω ραντεβού για να πάρω και δεύτερη γνώμη, ήταν ήδη αργά. Ο ενδοκρινολόγος δε ρίσκαρε να μου διακόψει την αγωγή. Λόγω, λοιπόν, της ινσουλίνης και των πιθανών επιπλοκών στο μωρό από τη χρήση της, ο γυναικολόγος που είχα στο νησί έκρινε προτιμότερο να γεννήσω εκτός Ζακύνθου και έτσι κατέληξα στο ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας, από επιλογή για το καλό του αγέννητου παιδιού μου.

Προληπτικά, λοιπόν, λόγω της ινσουλίνης και σύμφωνα με την πολιτική του νοσοκομείου, παρόλο που και εγώ και το παιδί ήμασταν απόλυτα υγιείς, το μωρό φιλοξενήθηκε για 24 ώρες στη ΜΕΝΝ.

Έτσι, μου το έφεραν για 2 λεπτά καθώς περίμενα στην αίθουσα ανάνηψης και έκτοτε τον ξαναείδα ελάχιστα, σχεδόν 12 ώρες μετά τον τοκετό. Τον έφεραν για μισή ωρίτσα, έτσι για να με γλυκάνουν, επειδή τον ζητούσα συνεχώς και τον ξαναπήραν, για να τον ξαναδώ για άλλη μισή ώρα το επόμενο πρωί…

Εννοείται ότι αν μου το επέτρεπαν θα πήγαινα εγώ με καροτσάκι να το δω, να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω το παιδάκι μου και να του πω να μη φοβάται, ότι η μανούλα του δεν το εγκατέλειψε, να το θηλάσω ή να του στείλω το γάλα μου εάν χρειαζόταν οπωσδήποτε να ταϊστεί, αφού δε μπορούσαν να μου το φέρουν.

To ωραίο είναι ότι ενώ είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό και επέμεινα σε αυτό (μέχρι και προσχέδιο τοκετού είχα δώσει στη μαία και το είχα διαβάσει και στο γιατρό μου), την πρώτη φορά που πήγε ο σύζυγός μου στη ΜΕΝΝ για να δει το παιδί, οι νοσηλεύτριες τον ενημέρωσαν ότι το μωρό είχε ήδη ταϊστεί!

Πώς; Με τι γάλα; Γιατί; Στο δε απογευματινό επισκεπτήριο της ίδιας ημέρας, ο σύζυγός μου βρήκε τη νεογνολόγο, η οποία του είπε να  ταΐσει το μωρό με το μπιμπερό. Αυτός απορημένος της είπε ότι θέλουμε αποκλειστικό θηλασμό κι εκείνη με θράσος επέμεινε και σχεδόν τον υποχρέωσε να το ταΐσει, χωρίς να του δώσει κάποια εξήγηση και χωρίς να έχει κάποιο ιατρικό πρόβλημα το μωρό.

Όταν τελικά την επόμενη μέρα (σχεδόν μετά από 24 ώρες) μου έφεραν το παιδί, ήταν σίγουρα και πάλι ταϊσμένο. Ζητούσα συνεχώς rooming in και μου έλεγαν ότι δε γίνεται. Εννοείται ότι το μωρό δεν έπιανε θηλή με τα μισάωρα που μου τον άφηναν και αφού είχε ταϊστεί τόσες φορές με μπιμπερό και ερχόταν χορτάτος.

Τελικά, αφού είδαν ότι επιμένω πολύ και δεν είμαι εντελώς άσχετη με το θέμα, βρήκαν τρόπο και την τρίτη μέρα με άλλαξαν δωμάτιο, ώστε να είμαι μαζί με το μωρό, το οποίο όμως, όταν του έβαζα τη θηλή στο στόμα, ούρλιαζε σαν να το έσφαζα.

Προσπάθησα μετά από προτροπή της μαίας να θηλάσω με τις ψευτοθηλές που είχα μαζί μου, αλλά ήταν από καουτσούκ και η μύτη του καημένου του μικρού μου έκανε πληγή από το τρίψιμο (βλέπω τις φωτογραφίες και ακόμα δακρύζω). Έστειλε η μαία τον άντρα μου να μου πάρει ψευτοθηλές σιλικόνης.

Αφού τις φόρεσα, της είπα ότι είναι πολύ μικρές για το στήθος μου και πέθαινα στον πόνο, όταν ξεκινούσε να θηλάζει ο μικρός… Επέμενα ότι δε μπορεί να είναι one size, σίγουρα θα υπήρχαν μεγαλύτερα μεγέθη. “Θα το συνηθίσεις”, μου έλεγε, αλλά εγώ ήξερα ότι τόσο έντονος πόνος κατά το θηλασμό, δεν είναι φυσιολογικός.

Επιβεβαιώθηκε η υποψία μου ότι δεν ήξερε τι της γινόταν, όταν κάποια στιγμή έκλεισε τη μύτη του μωρού για να το βγάλει από το στήθος μου. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Της έδειξα πώς το βγάζουμε με το μικρό μας δάκτυλο στην άκρη του στόματός του και της είπα ότι είναι απαράδεκτο να κλείνει τη μύτη του μωρού, για να ανοίξει το στόμα του επειδή πνίγεται! “Αυτά που λες δε γίνονται. Δεν ξέρεις εσύ!” μου είπε ειρωνικά. Τη σκηνή αυτή την έχω και σε βίντεο, καθώς με τραβούσε ο άντρας μου να θηλάζω και ίσως κάποιες από εσάς να την έχετε ήδη παρακολουθήσει…

Ρώτησα μια άλλη μαία τη νύχτα τι να κάνω, γιατί ένιωθα να αρχίζει να πονά το στήθος μου (κατέβαινε το γάλα το τρίτο 24ωρο) και μου είπε “τίποτα δεν είναι, θα σου περάσει!”. Ευτυχώς ήξερα τι να κάνω και δεν πέτρωσε το στήθος μου.

Τελικά κατάφερα και θήλασα για λίγες ημέρες το μωρό, υποφέροντας κάθε φορά περισσότερο, με τις ψευτοθηλές. Ο πόνος της καισαρικής δεν ήταν τίποτα μπροστά στον πόνο στις θηλές μου, κάθε φορά που αναγκάζονταν να χωρέσουν στις κατά δυο νούμερα μικρότερες ψευτοθηλές. Αντλούσα και με το θήλαστρο (η χοάνη του θηλάστρου ήταν εντελώς ανώδυνη, μπροστά στην ψευτοθηλή) και του έδινα με το μπιμπερό κάποιες φορές που δεν άντεχα από τον πόνο.

Είχα διαβάσει για τη σύγχυση θηλών, αλλά η μαία μου είχε πει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να σιτίζεται το μωρό κάποιες φορές με μπιμπερό και να του χορηγείται συμπλήρωμα. Άλλωστε και η νεογνολόγος και ο παιδίατρος που μας έδωσε εξιτήριο συνέστησαν συγκεκριμένο υποκατάστατο μητρικού γάλακτος (το ίδιο που μου έφερναν ζεσταμένο, έτοιμο προς χορήγηση κάθε φορά μαζί με το μωρό, “σε περίπτωση που δεν τα καταφέρετε να θηλάσετε”). Πού να ήξερα τότε ότι όλα αυτά ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι για να χάσω τη μάχη με το θηλασμό;

Όταν γυρίσαμε στο νησί, είπα στον άντρα μου και μου παρήγγειλε μεγαλύτερες ψευτοθηλές, αλλά όταν τις παραλάβαμε ήταν αργά. Ο μικρός είχε μάθει στο μπιμπερό. Και καθώς ήταν -και είναι- ένα παιδί με πολύ έντονη προσωπικότητα, προτιμούσε να εξαντληθεί από το κλάμα και να αποκοιμηθεί νηστικός, παρά να θηλάσει…

Διαβάζω ιστορίες για μωρά που αποχωρίζονται από τις μητέρες τους και σιτίζονται με μπιμπερό για καιρό και όταν βάζουν στο στόμα τους το στήθος της μητέρας τους, θηλάζουν όλο χαρά. Ο γιος μου δεν ήταν ποτέ έτσι. Του άρεσε να αποκοιμιέται πάνω στο στήθος μου (τι ωραίο και αναπαυτικό μαξιλάρι!), αλλά όταν πλησίαζα τη θηλή στο στόμα του (είτε πεινούσε, είτε όχι) αντιδρούσε λες και του έβαζα στο στόμα το χειρότερο δηλητήριο.

Ένα πράγμα ξέρω τώρα πια: Τα μωρά γεννιούνται με προσωπικότητα και μαθαίνουν απίστευτα γρήγορα. Εάν δε συνεργάζεται το μωρό (λόγω σύγχυσης θηλών συνήθως), εάν η μητέρα δεν έχει έστω και λίγη στήριξη και καθοδήγηση, δε μπορεί να τα καταφέρει, όσο κι αν προσπαθήσει. Αν τελικά οι πολέμιοι του θηλασμού καταφέρουν και δώσουν μπιμπερό ή πιπίλα σε ένα μωρό σαν το δικό μου, η μάχη είναι χαμένη.

Και δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από το να σε απορρίπτει το ίδιο το μωρό που έφερες στον κόσμο λίγες μέρες πριν. Γιατί εγώ αυτό ένιωθα, ότι όσο κι αν το προσπαθούσα, το ίδιο το παιδί μου με απέρριπτε. Άντε μετά να μην πάθεις κατάθλιψη!

Τελικά, ο μπόμπιρας με κέρδισε. Προσπάθησα να του δίνω το δικό μου γάλα, αντλώντας με το οικιακό θήλαστρο, αλλά κατέληξα να αντλώ μόνο 1-2 φορές την ημέρα, γιατί το μωρό δεν κοιμόταν, παρά ελάχιστα και κανείς δεν τον κρατούσε -ούτε καν η μητέρα μου- προκειμένου να μπορέσω να αντλήσω.

Ο σύζυγός μου δούλευε από το πρωί έως το βράδυ, και δυστυχώς οι ώρες που μπορούσε να με βοηθήσει ήταν ελάχιστες, που στην τελική προτιμούσα να κοιμηθώ από να κάνω οτιδήποτε άλλο.
Δοκίμασα να αντλήσω και με το μωρό αγκαλιά, αλλά ήταν αδύνατο, γιατί έκλαιγε 24 ώρες το 24ωρο, και κατά τη διάρκεια της ημέρας κοιμόταν μόνο μερικά 10λεπτα.

Δεν έκατσε ποτέ σε ρηλάξ, κούνια, πάρκο κλπ. παρά μόνο ξαπλωμένος δίπλα μου για ελάχιστα λεπτά μέσα στη μέρα… Τη δε νύχτα κοιμόταν πολύ λίγο και μόνο στην αγκαλιά μου. Ώσπου η εξάντληση και οι μειωμένες αντλήσεις έφεραν και την ελάττωση της παραγωγής…

Το κλάμα που έριξα, όταν συνειδητοποίησα ότι τελειώνει το γάλα, οι τύψεις που ένιωθα -και ακόμα νιώθω- δεν περιγράφονται.

Στην ερώτηση, λοιπόν, για το εάν θήλασα, επειδή το στόμα του παιδιού μου δεν έπιασε ποτέ τη θηλή μου, η απάντησή μου είναι: Δυστυχώς, όχι. Και το ότι δε θήλασα είναι αποτέλεσμα της ημιμάθειάς μου. Μπορεί να είχα διαβάσει και να γνώριζα ορισμένα πράγματα, αλλά επί της ουσίας τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήξερα τίποτα. Δε με βοήθησαν, αντιθέτως όλοι -πλην του συζύγου μου- έκαναν ό,τι μπορούσαν, ώστε να μην τα καταφέρω.

Και το χειρότερο ήταν, ότι όταν γέννησα, μετακομίσαμε για καλύτερα με τους γονείς μου, καθώς η μητέρα μου έλεγε ότι θα μπορεί να με βοηθήσει περισσότερο. Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχω πρόσβαση στο ίντερνετ (όλο και κάποια συμβουλή θα κατάφερνα να βρω για όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που μου συνέβαιναν).

Και όταν πάλευα να ξαναβάλω το μωρό στο στήθος, έστω και με τις ψευτοθηλές, επειδή αυτός έσκαγε στο κλάμα, μου έλεγαν οι γονείς μου “μα γιατί το βασανίζεις το παιδί;”, ή όταν προσπαθούσα να τον έχω αγκαλιά συνεχώς για να αυξήσω την επαφή με το δέρμα “γι’ αυτό κλαίει συνεχώς όταν τον αφήνεις! τον έχεις κακομάθει όλο αγκαλιά” …

Ο δε παιδίατρος στο νησί: “το παιδί παίρνει αρκετό βάρος, αλλά αφού δεν πιάνει στήθος δώσε συμπλήρωμα” με μπιμπερό εννοείται, ούτε κουβέντα για το sns… Και απλά μας άλλαξε υποκατάστατο, χωρίς κάποια ιατρική ένδειξη “αυτό έχει καλύτερη σύσταση” είπε. Ούτε μια συμβουλή για το πώς να τα βγάλω πέρα με το πρόβλημα που αντιμετώπιζα. Ήρθε κι έδεσε…

Εάν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, εάν είχα λίγη στήριξη από το περιβάλλον μου, εάν είχα γίνει μέλος στις Απανταχού Θηλάζουσες, εάν είχα επικοινωνήσει με κάποιο σύμβουλο θηλασμού, τώρα ακόμα θα θήλαζα… Δε λέω ίσως. Είμαι σίγουρη ότι θα θήλαζα ακόμα. Και δε μπορώ να το συγχωρήσω στον εαυτό μου…

Περάσαμε κι άλλα λούκια με το μικρό: Έντονους κολικούς, πολύ κλάμα, άρνηση τροφής, γεύματα των 20-30ml με τα χίλια ζόρια, διάγνωση ΓΟΠ, άπειρες εξετάσεις, αγωγή 2 μηνών με ρανιτιδίνη την οποία διακόψαμε αμφισβητώντας την άποψη του παιδιάτρου που επέμενε να συνεχίσουμε και πόσα άλλα…

Να αναφέρω ότι τελικά το παιδί δεν είχε ΓΟΠ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πάντα με έτρωγε -και με τρώει- η σκέψη ότι φταίω εγώ που δεν κατάφερα να τον θηλάσω. Ότι δε θα είχαμε περάσει όλα αυτά και δε θα είχε ταλαιπωρηθεί τόσο το παιδάκι μας κι εμείς, εάν είχα καταφέρει να του προσφέρω το γάλα μου για τροφή και το στήθος μου για παρηγοριά και συντροφιά… Δεν περιγράφεται αυτό το συναίσθημα.

Έλεγα -γελώντας, αλλά το εννοούσα- ότι την επόμενη φορά που θα πάω να γεννήσω, θα πάω μαζί με το δικηγόρο μου… Υποσχέθηκα ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να αποτρέψω αυτούς που στέρησαν το θηλασμό από το παιδί μου, από το να κάνουν το ίδιο σε άλλες γυναίκες. Δε με νοιάζει εάν θα τα καταφέρω. Ξέρω τι συμφέροντα κρύβονται πίσω από όλα αυτά και δεν πιστεύω ότι μπορώ να τα πολεμήσω.

Το βασικότερο είναι να προσπαθήσω να βγάλω κάτι θετικό από αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία που είχα, για να μπορέσω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό και τη συνείδησή μου. Τώρα πια μπορώ να απαντήσω με ειλικρίνεια στην ερώτηση εάν θήλασα… 18 μήνες τώρα κρύβομαι από τον εαυτό μου και δεν παραδέχομαι πως όλο αυτό που πέρασα, κατέστρεψε την ψυχολογία μου και την αυτοπεποίθησή μου.

Μετά την εξομολόγησή μου, η διαδικτυακή μου πια φίλη, με ρώτησε εάν έχω σκεφτεί τον επαναγαλακτισμό… Αυτό ήταν! Ένιωσα σαν να φωτίζεται ξανά η ύπαρξή μου. Προσπάθησα να μην ενθουσιαστώ, αφού σχεδόν κανείς δε γνώριζε πώς θα μπορούσα να επιτύχω κάτι τέτοιο, 16 μήνες μετά τον απογαλακτισμό μου…

Μετά από πολλά μηνύματα, διάβασμα και ψάξιμο, έπεσα πάνω σε ένα γνώριμο όνομα, αυτό του δόκτωρ Jack Newman. Όταν ήμουν έγκυος είχα βάλει μια ξαδέλφη να μου αγοράσει και να μου στείλει από Αυστραλία το DVD Visual Guide to Breastfeeding του Dr. Jack Newman, και σκεφτόμουν πόσο τέλεια θα ήταν να είχα έναν τέτοιο σύμβουλο δίπλα μου, όταν θα ξεκινούσα να θηλάζω…

Έμαθα, λοιπόν, ότι ο κύριος Jack Newman έχει ένα πρωτόκολλο επαναγαλακτισμού ή επαγόμενου γαλακτισμού (πρόκληση γαλουχίας) σε γυναίκες οι οποίες υιοθετούν παιδιά και σκέφτηκα “αφού μπορούν αυτές, γιατί όχι εγώ;”.

Παρόλ’ αυτά, ως φαρμακοποιός ανησυχούσα πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μητέρα για τη λήψη ενός φαρμάκου το οποίο θα μου δημιουργήσει ορμονική “διαταραχή” αυξάνοντας τεχνητά την προλακτίνη μου, αλλά κυρίως ανησυχούσα για τυχόν επιδράσεις στο παιδί μου, αφού το φάρμακο θα συνέχιζα να το παίρνω και όταν θα κατάφερνα να παράγω γάλα.

Αφού έκανα εκτενέστατη έρευνα, έκανα τελικά και κάποιες εξετάσεις (αιματολογικές και καρδιολογικές) για να βεβαιωθώ ότι είμαι σε κατάσταση να προχωρήσω στην έναρξη της αγωγής και τελικά, αφού βεβαιώθηκα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω, στις 7 Μαΐου 2012 ξεκίνησα λαμβάνοντας το πρώτο μου χάπι.

Το επίσημο πρωτόκολλο αναφέρει ότι ξεκινά κανείς με δομπεριδόνη και αντισυλληπτικά για 1 μήνα και μετά αρχίζει αντλήσεις. Εγώ το τροποποίησα, μετά από τη σύμφωνη γνώμη του Dr. Jack Newman, και επειδή είμαι σε αναπαραγωγική ηλικία και γόνιμη (θέλω να κάνω κι άλλα παιδιά στο μέλλον), πήρα αρχικά μόνο τη δομπεριδόνη (cilroton) και 3 (τώρα πια 2) φλιτζάνια τσάι θηλασμού.

Ξεκίνησα να παίρνω 8 χάπια δομπεριδόνης την ημέρα και περίπου στο μήνα τα αύξησα σε 9. Σε αντίθεση με το πρωτόκολλο, δεν περίμενα να περάσουν πολλές ημέρες για να δράσει το φάρμακο, άρχισα τις αντλήσεις 2-3 μέρες μετά.

Ουσιαστικά, μετά από 5 μέρες ξεκίνησα να αντλώ 7 φορές την ημέρα και μόλις είδα τις πρώτες λευκές σταγόνες (περίπου μια εβδομάδα μετά τη λήψη του πρώτου χαπιού), άρχισα τις 8 φορές την ημέρα. Επειδή, όμως δε μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας, έχω καταλήξει να αντλώ μόνο 7 φορές για 10-15 λεπτά τη φορά. Τις τελευταίες ημέρες δε, πέσαμε στις 6, γιατί δεν έχω πλέον κουράγιο και πονάνε και οι θηλές μου.

Ένα μήνα πάντως, τον πέρασα με 7 ή και ενίοτε 8 αντλήσεις. Όσο για το πρόγραμμα αντλήσεων, επειδή δουλεύω ταυτόχρονα και επειδή όταν είμαι σπίτι ο μικρός μου θέλει να έχεις τα μάτια 14 για να τον προσέχεις (είναι 18μιση μηνών αντάρτης πια), προσπάθησα 1-2 βράδια να ξυπνήσω, αλλά ήταν αδύνατο.

Διάβασα σε μια ιστοσελίδα, πως επειδή ο ύπνος είναι εξίσου σημαντικός (το διαπίστωσα και στην πράξη, οι αντλήσεις μετά από ύπνο είναι πολύ πιο παραγωγικές!), όταν θέλεις να παράγεις γάλα, μπορείς να μειώσεις τα μεσοδιαστήματα τη μέρα και να κοιμάσαι τη νύχτα, καθώς έχει μεγαλύτερη σημασία το πόσο συχνά αντλείς.

Αυτό που κάνω με πολύ κόπο είναι 6 αντλήσεις (περίπου έτσι με μια ώρα απόκλιση) 8.30, 11.30, 14.30, 17.30, 20.30, 23.30. Δοκίμασα κάποια περίοδο την επίδραση της μαγιάς μπύρας στην παραγωγή μου, αλλά επειδή δεν ήταν και τόσο σημαντική, κατέληξα να ακολουθήσω για ακόμη μια φορά τις οδηγίες του Dr. Jack Newman και να πάρω τριγωνέλλα, με την οποία έχω δει σημαντική διαφορά. Ίσως εάν αντλούσα και τη νύχτα να είχα μεγαλύτερη παραγωγή, αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένη με την ως τώρα πορεία μου.

Οι μόνες παρενέργειες που έχω δει είναι οι αναμενόμενες: Είμαι πτώμα από την κούραση, αλλά και μόνο οι συνεχείς αντλήσεις και η απότομη αύξηση της προλακτίνης είναι αρκετά για να σε κάνουν ένα με το πάτωμα! Πάντως, παλεύεται η κόπωση αυτή, σε γενικές γραμμές.

Άλλη μια παρενέργεια, την οποία όμως έχουν οι περισσότερες θηλάζουσες, είναι ότι έχω καθυστέρηση (απουσία έμμηνου ρύσεως). Μου ήρθε περίοδος τελευταία φορά μαζί με την πρώτη σταγόνα γάλακτος και έκτοτε αναμένω στο ακουστικό μου…

Αυτή τη στιγμή καλύπτω το 100% των ημερήσιων αναγκών του παιδιού μου σε γάλα (παράγω γύρω στα 450-500ml την ημέρα, τα οποία αυξάνουν με αργούς ρυθμούς) και έχω σκοπό να συνεχίσω για όσο αντέξω.

Συνειδητοποίησα πως ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, νιώθω ευγνώμων που έχω ένα γιο με τόσο έντονη προσωπικότητα και απίστευτα ισχυρογνώμονα, αλλά πανέξυπνο και καλόκαρδο, όσο δε μπορεί κανείς να φανταστεί.

Κυρίως, όμως, μετά από όλο αυτό που πέρασα, ευχαριστώ το σύζυγό μου για τη στήριξη και την κατανόηση, ακόμη και σε θέματα που θα ήταν αδιανόητο για έναν άντρα/πατέρα να συμπαρασταθεί. Όλο αυτό μας ένωσε σαν οικογένεια και αποδείχτηκε ότι η αγάπη που μας δένει είναι βαθιά και ουσιαστική. Μπορεί να υπάρξουν τα όποια προβλήματα, αλλά όλοι μαζί θα τα αντιμετωπίσουμε.

Όταν συνήλθα ψυχολογικά, αποφάσισα ότι θα χρησιμοποιήσω τις γνώσεις και την εμπειρία μου, όσο δυσάρεστη κι αν ήταν, προκειμένου να βοηθήσω όποια άλλη οικογένεια μπορώ.

Αξίζει, τέλος, να αναφέρω ότι σαν δώρο και ως ένδειξη σεβασμού προς το παιδί μου, τον άντρα μου και τον εαυτό μου, ανήμερα στην πρώτη ονομαστική εορτή του γιου μας του Απόλλωνα, έστειλα έγγραφη διαμαρτυρία στο ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας όπου γέννησα, εκεί όπου καταπατήθηκαν τα δικαιώματά μου ως μητέρα και του του παιδιού μου, ως νεογέννητου ανθρώπου, ζητώντας συγκεκριμένες απαντήσεις και διαμαρτυρόμενη για την αντιμετώπισή μου από το προσωπικό τους.

Το τι θα κάνω όταν τις λάβω, εξαρτάται από το είδος των απαντήσεων αυτών.

Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία μου…

Μητρικός Θηλασμός Fun page

Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“