Ιστορία θηλασμού
από την Νίκη Σ.

Τα καταφέραμε και θηλάσαμε για δυο χρόνια και σχεδόν δυο μήνες…

Στις 26 Νοεμβρίου 2009 γέννησα το πρώτο μου παιδάκι. Ήμουν αποφασισμένη να θηλάσω και είχα ενημερώσει για αυτό την οικογένεια μου.

Από πολύ νωρίς είχα διαβάσει διάφορα -σχετικά με αυτό το θέμα- βιβλία (δυο και τρεις φορές για να τα εμπεδώσω), είχα ανακαλύψει κάθε site που αναφερόταν στο θηλασμό, ρωτούσα δεξιά και αριστερά φίλες και γνωστές που είχαν θηλάσει (δυστυχώς όχι πολλές).

Οι πρώτες μέρες μετά την γέννα  ήταν δύσκολες… Οι θηλές μου είχαν ματώσει και πονούσαν τρομερά, ο Νικόλας ήταν στο στήθος ανά μία ώρα… Τα καταφέραμε όμως και θηλάσαμε για δυο χρόνια και σχεδόν δυο μήνες…

Δεν θα πω ότι ήταν πάντα εύκολα… Ήταν όμως όσο πιο φυσιολογικά μπορούσαν να είναι… Ήταν ένα τοσοδούλι ανήμπορο πλασματάκι, που το μόνο που μου έβγαινε να κάνω ήταν να το πάρω αγκαλιά και να το βάλω στο στήθος μου… Χωρίς μπιμπερό και αποστειρωτές, χωρίς ωράριο στο φαγητό (λες και εμείς τρώμε κάθε μέρα σε συγκεκριμένες ώρες), χωρίς αμφιβολίες για την ποιότητα της τροφής που του έδινα…

Και έτσι πέρασε το πρώτο εξάμηνο
Εκείνο, στο οποίο το άγχος μου ήταν αν θα καταφέρω να θηλάσω και αν το μωρό μου χορταίνει… Εκείνο, που κάθε επίσκεψη στον παιδίατρο ήταν και ένας μικρός θρίαμβος (και εγώ έφευγα δυο πόντους ψηλότερη)… Εκείνο, που το δέσιμο που αναπτυσσόταν μέρα με τη μέρα μεταξύ μας είναι φτωχιές οι λέξεις για να το περιγράψουν…

Και το πρώτο εξάμηνο έδωσε τη θέση του στο δεύτερο… και μπήκαμε σιγά σιγά στις στέρεες τροφές… Το βρεφάκι μου, το νινί μου, μεγάλωνε… Άρχισε να μπουσουλάει, να γραπώνεται από όπου βρει, να αρθρώνει τα πρώτα του φωνήεντα και σιγά σιγά να λέει λεξούλες… Προτού προλάβω να το καταλάβω ήρθε το τρίτο εξάμηνο όπου πλέον είχα απέναντι μου ένα καλοσχηματισμένο, ζωηρό παιδάκι, με άποψη και χαρακτήρα…

Και όταν όλα τα παραπάνω συνέβησαν τότε μου ήρθε το άλλο άγχος… Πως θα αποθηλάσουμε;;; Υπήρχαν φορές μετά το τρίτο εξάμηνο που ασφυκτιούσα με ένα παιδί κολλημένο στο στήθος μου. Γύρω μου, όλοι όσοι μέχρι εκείνη την ώρα ήταν υπέρμαχοι του θηλασμού (όχι πολλοί) άρχισαν και με κοιτούσαν με μισό μάτι… Έκαναν σχόλια μπροστά στο παιδί τύπου «Φαντάρος θα πας και ακόμα θηλάζεις;;;;» και ένα σωρό τέτοια που με έβαζαν σε σκέψεις… Μήπως έχουν δίκιο; Μήπως πρέπει να του το κόψω;;;

Οι σκέψεις όμως αυτές και οι προβληματισμοί ήταν στιγμιαίοι… Όπως ερχόταν, έτσι έφευγαν… Μεγαλώνοντας αυτό το παιδί ήξερα τις ανασφάλειες και τις φοβίες του… γνώριζα καλύτερα από κάθε άλλο τις ανάγκες του, το μωρό μου είχε τόση ανάγκη τον θηλασμό, που χωρίς αυτόν ήταν μισός…

Αποφάσισα ότι θα έκανα αυτό που μου λέει η καρδιά μου… θα έκανα αυτό που θα ήθελα να μου κάνουν αν ήμουν στη θέση του… θα τον άφηνα να αποθηλάσει μόνος του… ακόμα και αν αυτό έπαιρνε ακόμα ένα χρόνο…

Μετά το τρίτο εξάμηνο ξεκινήσαμε το φρέσκο γάλα… όχι για κάποιο άλλο λόγο παρά γιατί δεν του έφτανε πλέον το δικό μου… δεν κόψαμε όμως τους θηλασμούς… ίσως από συνήθεια… ίσως από τρυφερότητα… ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο απομονωνόμασταν στο δικό μας μικρόκοσμο-αυτόν που είχαμε χτίσει τόσους μήνες-και λέγαμε τα δικά μας… δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι να σπάσουμε τον γόρδιο δεσμό μας…

Τελικά ο  Νικόλας αποθήλασε με τον πιο φυσιολογικό τρόπο… 
Μόνος του! χωρίς κανείς να τον πιέσει… αργά αλλά σταθερά νέες γεύσεις μπήκαν στη ζωή του άλλα ενδιαφέροντα του τράβηξαν την προσοχή του… Δεν χρειάστηκε να πάρω χάπια, δεν αισθάνθηκα το στήθος μου πρησμένο… δεν χρειάστηκε να βγάλω γάλα για να ανακουφιστώ… ο ένας βοήθησε τον άλλο… ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο…

Και έτσι κάπως φτάσαμε στο σήμερα… Εδώ και μια εβδομάδα ο Νικόλας δεν ζητάει να θηλάσει για να κοιμηθεί ούτε το μεσημέρι ούτε το βράδυ… Όταν φοράω ζακέτα με φερμουάρ, το κατεβάζει ακουμπάει το χεράκι του στο στήθος μου και κοιτώντας με κατάματα λέει «Μαμά, μεμέ»…

Πολλές φορές αυτές οι δυο λέξεις μπερδεύονται στο στοματάκι του και δεν ξέρεις πότε φωνάζει το ένα και πότε το άλλο… Έξαλλου όπως και να το πει το ίδιο πράγμα είναι… Η μαμά είναι «μεμέ» και το «μεμέ» είναι μαμά…

Καμιά φορά ξεχνιέται και κάνει να θηλάσει… Μετά το πρώτο λεπτό όμως σηκώνει το κεφάλι του και λέει «Γάλα παειιιιί…»..ναι, αγόρι μου γλυκό, το γάλα της μαμάς τελείωσε αλλά η αγάπη της για σένα είναι αστείρευτη… Νικόλα μου σ’ ευχαριστώ για το υπέροχο ταξίδι που μου έκανες δώρο αλλά και για τα υπόλοιπα ταξίδια που θα κάνουμε παρέα…

Για το τέλος θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου, που υπήρξε πάντα υποστηρικτής αυτής μου της προσπάθειας… Ακόμα και όταν οι σειρήνες γύρω του έλεγαν ένα σωρό λόγια (και πιστέψτε με μετά από τον πρώτο χρόνο έχουμε ακούσει τα πιο κουφά) ποτέ μα ποτέ δεν με πίεσε να αποθηλάσω… Ήταν πάντα εκεί δίπλα μας και μας καμάρωνε…

Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία τώρα πλέον που μου έχει φύγει το άγχος του αποθηλασμού… το συμπέρασμα μου είναι ένα «Αφήστε την φύση να κάνει τη δουλειά της… μην βιάζετε καταστάσεις… χαλαρώστε και απολαύστε το θαύμα του θηλασμού… είναι στιγμές ανεκτίμητες στο χρόνο που δεν θα ξανάρθουν…»

Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες θηλασμού/αποθηλασμού

στο mitrikosthilasmos@gmail.com

Μητρικός Θηλασμός Fun page

Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“