Οι θηλές μου πληγώθηκαν από την πρώτη μέρα (αν και πάντα μία μαία με βοηθούσε να πιάνει σωστά το μωρό μου). Πονούσα φρικτά, τόσο ώστε να δαγκώνομαι κάθε φορά που ο μικρός μου θήλαζε. Έκανα υπομονή μέχρι που βγήκαμε από το μαιευτήριο.

Στο σπίτι το αγοράκι μου δεν κοιμόταν, τα νεύρα μου είχαν γίνει κουρέλια, έκλαιγα με τις ώρες χωρίς λόγο και αισθανόμουν ότι δεν μπορώ άλλο να δαγκώνομαι, να βάζω αλατόνερο, λανολίνη, να κολλάνε τα επιθέματα στις πληγωμένες θηλές.

Το κουρασμένο μου σώμα και η κατεστραμμένη ψυχολογία μου παραδόθηκαν στο ξένο γάλα.
Έδινα ξένο και παράλληλα έβγαζα ελάχιστο με το θήλαστρο ώστε να μην έρχεται το μωρό σε επαφή με το στήθος μου και πονάω (αργότερα έδινα ξένο και θήλαζα λίγο).

Το γάλα μου είχε λιγοστέψει. Θυμάμαι ότι υπήρχαν φορές που έβγαζα 10-15ml μόνο. Έτσι τρεφόταν το αγοράκι μου τον πρώτο μήνα της ζωής του.

Ώσπου ξύπνησα ένα πρωί και είπα ότι θέλω να θηλάσω αποκλειστικά. Μου είχε μείνει η φράση που διάβασα στο ίντερνετ ότι “όλες οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν”. Πήρα μαγιά μπύρας, έγινα κολλητή με το θήλαστρο, διάβασα οδηγίες για επαναγαλακτισμό και άρχισα τη διαδικασία.

Κανένας δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρω, ούτε εγώ η ίδια. Τήρησα με ευλάβεια τις οδηγίες, έβαζα το βράδυ ξυπνητήρι, το μωρό το έβαζα με τις ώρες στο στήθος (έβλεπα ότι υπήρχε στην τηλεόραση για να ξεχνιέμαι) και βδομάδα με τη βδομάδα το ξένο γάλα μειωνόταν.

Η χαρά μου όταν το πρώτο βράδυ δεν ήπιε ξένο ήταν απερίγραπτη… Ακολούθησε ο αποκλειστικός θηλασμός το πρωί και σε 1 μήνα και κάτι το μπιμπερό ήταν πια παρελθόν. Το μωρό μου τρεφόταν πια μόνο με δικό μου γάλα!! Μέχρι τους 6,5 μήνες μάζεψα και 7 περίπου λίτρα γάλα στην κατάψυξη…

Συνεχίζουμε να θηλάζουμε και θέλω να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα… Ο λόγος που αποφάσισα να στείλω την ιστορία μου είναι η επιθυμία μου να στείλω ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε όλες εκείνες που δεν ξεκίνησαν καλά όπως εγώ, που ενέδωσαν στο μπιμπερό, που η κούραση τους νίκησε… Θέλω να τους πω ότι τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο αρκεί να το θέλουν πολύ. Γίνεται! Αξίζει τον κόπο!

Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις έχω το αγαπάκι μου πάνω σε ένα μαξιλάρι στα πόδια μου, θηλάζει και παράλληλα “κάνει πατουσάκια” στο στήθος μου και εγώ είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο μπροστά σε αυτή τη σκηνή…