Ιστορία τοκετού
από την Μαρία Μ.

Γύρω στις 7 σηκώθηκα μαζί με τον άντρα μου που θα έφευγε για δουλεία. Του είπα τι συνέβαινε και του είπα να πάει στη δουλεία και ότι θα έπαιρνα τηλέφωνο τον γιατρό μου.

Κατά της 8 σηκώθηκα και πήρα τον γιατρό μου και μού είπε ότι είναι προπαρασκευαστικοί πόνοι που ίσως γεννήσω σήμερα αλλά μπορεί και να κρατήσουν μέρες. “Εάν υπάρξει κάποια αλλαγή πάρε με αμέσως” μου είπε και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Έτσι άρχισα να κάνω βόλτες όλη μέρα στο σπίτι αφού βέβαια ενημέρωσα τον άντρα μου και τους γονείς μας.

Κάποια στιγμή το απόγευμα και ενώ είχε γυρίσει και ο άντρας μου άρχισαν να πυκνώνουν και να γίνονται κάθε δέκα λεπτά. Ενημέρωσα τον γιατρό μου και μου είπε: “όλα πάνε καλά, αν γίνουν κάθε 5 λεπτά και λιγότερο πήγαινε στο νοσοκομείο”.

Κάποια στιγμή όμως ενώ παρακολουθούσα την πίεση μου πήγε 17 και πήγαμε στο νοσοκομείο για να με έχουν από κοντά. Όλη τη νύχτα περπάταγα κάποια στιγμή κατάφερα και να κοιμηθώ λίγο μέχρι που κατά τα ξημερώματα του Σαββάτου άρχισαν τα όργανα.

Καθώς με είχαν στο μηχάνημα παρακολούθησης μιας και είχαν ξεκινήσει οι διαστολές αισθάνθηκα έντονη δυσφορία και τάση για εμετό. Πετάχτηκα σαν το βέλος και έτρεξα να κάνω εμετό μαζί με διάρροια.

Ε, λοιπόν δεν πρόλαβα να καθίσω στο κρεβάτι (είχαν στείλει ήδη σήμα οι μαίες να έρθει τραυματιοφορέας να με πάνε στο χειρουργείο) και ένιωσα σα να με κόβουν στα δυο και… σπλατς, έσπασαν τα νερά!

Με πήγαν κάτω, με ετοίμασαν και στο μεταξύ είχε έρθει και η μητέρα μου. Αφού πήρε άδεια να είναι μαζί μου, ετοιμάστηκε και ήρθε στο πλευρό μου.

Έλα μου ντε όμως που δεν είχα κάνει πλήρη διαστολή και μου έλεγαν μην σφίγγεσαι ενώ εγώ ήδη ήθελα να σπρώξω προς τα κάτω! Αυτά άκουγε και ο άντρας μου απ’ έξω και τρελαινόταν. Ώσπου ήρθε ο γιατρός μου και μόλις με είδε μου είπε τις 2 μαγικές λέξεις: “τώρα σπρώξε κορίτσι μου!” όπως και έγινε! Σε τρία μόνο σπρωξίματα είδα ένα μικρό ξανθό ποντικάκι.

Αφού τον είδα και είδα ότι ήταν καλά τον πήραν για να τον πλύνουν και να τον ζυγίσουν μέχρι να με ράψουν εμένα. Μου τον έφεραν τυλιγμένο με ένα πράσινο πανί και τον πήρα στην αγκαλιά μου κλαίγοντας από ευτυχία και χαρά.

Η όλη εμπειρία ήταν ευχάριστη, παρά την ταλαιπωρία των ωρών χάρη στον άντρα μου, την μητέρα μου που ήταν εκεί και με κρατούσε ήρεμη και χάρη στο δικό μου χαρακτήρα.

Κορίτσια δεν θέλει φόβο η γέννα αλλά ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση, ειδάλλως το χάνεις το παιχνίδι αλλά και όλη την εμπειρία.

Υ.Γ.: πριν την γέννα σας κάντε μια μικρή έρευνα στο ΥouΤube και δείτε πραγματικούς τοκετούς αλλά μόνο εάν το αντέχετε!