Απαντά η Μαρία Κουφονικολάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Καλησπέρα σας!

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ και 1 μήνα είναι η απαράδεκτη συμπεριφορά του 18 μηνών γιου μου. Κοπανάει το κεφάλι του όπου βρει με δύναμη και τσιρίζει, φωνάζει και γενικά είναι μέσα στην γκρίνια.

Έχω παρατηρήσει αυτή την αλλαγή από τότε που ξεκίνησε βρεφικό σταθμό. Ενώ εκεί μας λένε τα καλύτερα και ότι είναι το πιο προσαρμόσιμο και παιχνιδιάρικο & γελαστό παιδί, όταν επιστρέφει σπίτι μεταμορφώνεται σε διαολάκι! Έχει πολλά νεύρα κι όταν δεν του κάνεις το χατίρι γίνεται χαμός!

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χτυπάει το κεφάλι του όταν εκνευρίζεται με τόση δύναμη με αποτέλεσμα να έχει καρούμπαλα. Πως να του το κόψω γιατί φοβάμαι μην το ανοίξει κιόλας και τρέχουμε;
Μαρία Π. Πικέρμι

Αγαπητή Μαρία

νομίζω ότι η σύνδεση της συμπεριφοράς αυτής του μικρούλη σας με την έναρξη του παιδικού σταθμού θα μπορούσε να είναι σωστή.

Πολλές φορές (μάλλον τις περισσότερες) τα παιδιά αυτής της ηλικίας παίρνουν μάλλον “βαριά” την απομάκρυνση από το σπίτι και τη μαμά και παρουσιάζουν αντιδράσεις στη συμπεριφορά.

Οι αντιδράσεις αυτές έχουν ένα μεγάλο εύρος εκδηλώσεων – ανάμεσα στις πιο συνηθισμένες είναι και το χτύπημα του κεφαλιού και τα ξεσπάσματα θυμού.

Η αλήθεια είναι όμως, ότι στην ηλικία αυτή αναφέρονται πολλές φορές και ξεσπάσματα θυμού χωρίς απαραίτητα να συνδέονται με την αλλαγή μιας κατάστασης, όπως π.χ. ο παιδικός σταθμός… Αυτό σημαίνει, ότι η αντιμετώπιση του θέματος θα πρέπει να ταιριάζει με την περίπτωση!

Το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε πάντως, είναι να αντέξετε τη συμπεριφορά του παιδιού σας.

Αναγνωρίστε του το δικαίωμα να θυμώνει – και να εκφράζει το θυμό του. Το παιδί μ΄αυτή τη συμπεριφορά προσπαθεί να πει κάτι – κάτι προσπαθεί να δείξει. Κάτι το εκνευρίζει και δεν ξέρει τί να κάνει μ΄αυτό το θυμό. Ακούστε το παιδί σας προσεκτικά. Παρατηρήστε σε ποιές περιπτώσεις έχει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, τί έχει προηγηθεί.

Προσπαθήστε να βάλετε σε λόγια την αιτία του εκνευρισμού του (“νομίζω, ότι έχεις θυμώσει που έχασες το…”). Ρωτήστε το – κι ας μην μπορεί να απαντήσει καθαρά ή και καθόλου. Είναι ανακουφιστικό να ξέρει ότι κάποιος νοιάζεται για το τί του συμβαίνει. Μην ξεχνάτε ότι είναι πολύ δύσκολο να θέλεις κάτι ή κάτι να σε θυμώνει και να μην μπορείς να το πεις.

Προστατέψτε το παιδί από τις συνέπειες του θυμού του (π.χ. απομακρύνετέ το απαλά από τον τοίχο και κρατήστε το σταθερά αλλά τρυφερά στην αγκαλιά σας) Μάθετέ του τί να κάνει όταν θυμώνει.

Και τέλος, προστατέψτε και τον εαυτό σας από το να θυμώνετε με τις αντιδράσεις του… είναι εξίσου σημαντικό!

Καλή σας συνέχεια!