Ιστορία τοκετού στο σπίτι!
Διαβάστε την όπως τη δημοσίευσε η Ευαγγελία στο blog της…

Όσες θέλετε να μοιραστείτε και τη δική σας ιστορία τοκετού, μπορείτε να τη στείλετε ΕΔΩ

Βρηκα λίγο χρόνο και κατέγραψα την εμπειρία μου γιατί σε λίγο θα αρχίσω να ξεχνάω πάλι…

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
Κατά τις 00.30 μέσα στον ύπνο μου αισθάνομαι κάτι ελαφρυά πονάκια. Σαν περιόδου που έρχονται και φεύγουν. Σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει έρθει η ώρα, μέχρι τη 01:00 περίπου κοιμάμαι και ξυπνάω. Οι πόνοι σιγά-σιγά δυναμώνουν και σηκώνομαι από το κρεβάτι κάνοντας βόλτα στο σπίτι. Ο τοκετός είχε ξεκινήσει. 

Εκανα βόλτες στο σπίτι, έκατσα λίγο στη βεράντα μας κοιτώντας τη θάλασσα. Όλο σκεφτόμουν ότι το πρωί θα έχω αγκαλιά το μωρό μου. Χαϊδευα την κοιλιά μου και ένα παιχνιδάκι της Αννας που μου είχε δώσει, από αυτά τα μικρά που τα κιντερ που χωράνε σε μια χούφτα. 

Κατά τις 2 οι πόνοι είχαν γίνει ανά 7-10λεπτο. Παίρνω τηλέφωνο την Ευαγγελία (μαία) και μου λέει «Ωραία, σήμερα είναι η μέρα μας!! ξαναπάρε με όταν γίνουν 5 λεπτοι». Μπαίνω στην μπανιέρα, είχα δίπλα μου ένα κεράκι λεβάντα και με χαλάρωνε τόσο μα τόσο πολύ! Το ζεστό νερό ήταν πολύ ανακουφιστικό… 

Στις 2.30 οι πόνοι είχαν γίνει 3 λεπτοι και ξαναπαίρνω την Ευαγγελία που μου είπε ότι εχει ήδη ξεκινήσει και έρχεται. Συνέχισα τις βόλτες στο σπίτι. Κάποια στιγμή ξύπνησε η Άννα και σηκώθηκε. Της είπα ότι της είχα κλείσει την πόρτα γιατί είχε πολλά κουνουπια και συμφώνησε ξαναξάπλωσε και δεν ξανασηκώθηκε παρά στις 7 το πρωί… (δεν έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό). Ξαναβγήκα έξω και κοίταγα τη θάλασσα και τα ελάχιστα αυτοκίνητα στον παραλιακό δρόμο… οι πονοι συντόμευαν και δυνάμωναν

Η Ευαγγελία ήρθε πολύ γρήγορα, στις 3.10. Με εξέτασε και μου είπε ότι πάμε πολύ καλά και η διαστολή είναι 7. Όμως το αμνιακό υγρό είναι πάρα πολύ και το μωρό εκτός λεκάνης. Θα πρέπει να σπάσουμε τα νερά για να κατέβει. Δεν κατάλαβα τίποτα, μόνο ζεστό υγρό να τρέχει. 

Ωραία μου λέει, τώρα έχει κατέβει πολύ χαμηλά το μωρό. Θα πρέπει σε κάθε συστολή να κάθεσαι σε βαθύ κάθισμα και να σπρώχνεις τον αέρα προς τα κάτω. Αυτό μου φάνηκε πολύ κουράστικό, και έκατσα λίγο στην τουαλέτα κάνοντας το ίδιο. 

Μετά από 2-3 συστολές ξαναπήγαμε στο δωμάτιό μας . Τωρα πιά κάθε πόνος είναι αφόρητος, εχω ιδρώσει τόσο πολύ που είμαι σα βρεγμένη, όλα τα μαλλιά μου, η πλάτη μου όλα! της λέω ότι δεν αντέχω άλλο (εκείνη την ώρα ήθελα να μου κάνουν καισαρική με ολική νάρκωση ή ευθανασία ) και μου λέει ότι είμαστε πάρα πολύ κοντά. Μού είπε να κάτσω όπως με βολεύει. 

Το μωρό είχε κατέβει πάρα πολύ. Η ώρα ήταν 4 παρά 5. Μου λέει μέχρι τις 4 θα’χουμε γεννήσει. Με 2 έντονα σπρωξίματα βγαίνει το κεφάλι και η Ευαγγελία το ξεμπλέκει από την περιέλιξη του λώρου. Πιάνω και εγω το κεφάλι και πιά το νιώθω ότι η μπέμπα μας είναι εδώ.. τα χέρια μου τρέμουν. 

Μου λένε τωρα να μην σπρώξω καθόλου. Βγαίνουν οι ώμοι με το χεράκι μαζί. Μου το βάζουν πάνω μου και εγω κλαίω δυνατά και συνέχεια. Τα δάκρυά μου τρέχουν ποτάμι και δεν μπορώ να δω καθαρά το θησαυρό μου. 

Είναι λίγο μπλέ, ακούνητη και άπνοη. Της κάνουν μασάζ και γελάνε μεταξύ τους λέγοντάς μου να μου ζήσει. Την έχω αγκαλιά και τα χέρια μου τρέμουν. και τα πόδια μου τρέμουν, τρέμω ολόκληρη από συγκίνηση. 

Μου λένε να της φυσήξω το πρόσωπο και τότε πήρε την πρώτη της ανάσα, σα να έχει βγει από μακροβούτι και βάζει τα κλάμματα. Ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάει στα μάτια. Μα πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει σε δύο τόσα δυο μικρά ματάκια..

Μετά από λίγο κόψαν το λώρο. Περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να σταματήσει να πάλλεται και να πάρει το μωρό όλο το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που είναι τόσο σημαντικό για την υγεία του. Ο πλακούντας, μου λένε, έχει ξεκολλήσει και περιμένουμε να βγει. Αν θυμάμαι καλά έκανε αρκετή ώρα. Με μια σύσπαση βγήκε.

Η μαμά μου μένει από κάτω και έχουμε εσωτερική σκάλα. Την πήρα τηλέφωνο και της λέω «Να μας ζήσει!!» και δεν πίστευε στα αυτιά της. Ηρθε πάνω με τις νυχτικιές χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μόνο έκλαιγε και φίλαγε τα κορίτσια λέγοντας τους «Σας ευχαριστώ». ούτε οι γονείς μου είχαν ακούσει τίποτα…

Η μπεμπούλα θήλασε αμέσως για καμια ωρα, μετά κοιμήθηκε. Η Αννα ξυπνησε το πρωί και ήρθε μέσα στο δωμάτιό μου. Μόλις είδε το μωρό γούρλωσε τα μάτια της. Το μωρό μας είναι;;; μου λέει… Πολύ όμορφη είναι… και μετά ήθελε όλο να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει.

Ετσι ήρθε στον κόσμο η Ερατώ μας.

Δε νομίζω ότι ριψοκινδύνεψα. Μπορεί στο μαιευτήριο να ‘ταν πιο «επικίνδυνα» τα πράγματα.
 
Το συστήνω σε όλες τις κοπέλες που έχουν τις προδιαγραφές. Αυτές πιστεύω ότι είναι μια καλή no risk εγκυμοσύνη, αντοχή στον πόνο, θετική σκέψη και συνειδητοποιημένη απόφαση.

Φωτογραφίες δεν έχω. Έχω μόνο βίντεο της εξοδου που δεν είναι δημοσιεύσιμο.
 
Σας ευχαριστώ για τις ευχές και ευχομαι και στις υπόλοιπες επιτοκούλες μας τα καλύτερα!! 

ΥΓ: Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να υπεραμυνθώ του φυσικού τοκετού. Οποια κοπέλα την ενδιαφέρει πραγματικά και το σκέφτεται ευχαρίστως να τη βοηθήσω όσο μπορώ, αλλα υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί από μένα.

Επίσης να σας πω ότι όπως είπα και παρπάνω δεν έιναι για όλους τους ανθρώπους. Και δεν το λέω με κανένα ύφος. Απλώς κάποιοι νιώθουν ασφάλεια στο νοσοκομείο, κάποιοι όχι, απλώς επειδή στον τοκετό παίζει μεγάλο ρόλο να νιώθεις ασφάλεια πρέπει η μαμά να το’΄χει το νου της ότι πρέπει να’ναι ήρεμη και όχι φοβισμενη. Aν πας να γεννήσεις και φοβάσαι, δεν είσαι σίγουρος κτλ μπορεί να μπλοκάρεις τη διαδικασία.

Εγω και μόνο στην ιδέα ότι θα πήγαινα στο μαιευτήριο και θα με βάζαν σε αναπηρικό καροτσάκι, θα μου κοτσάραν τον ορό και θα ζούσα μια αγωνία μην τυχόν μου βάλουν ναρκωση, μην το ένα μην το άλλο, ξενέρωνα και αγχωνόμουν πολύ με την ιδέα!!
 
Επίσης σπίτι γίνονται όλα με το ρυθμό το δικό σου. Δε σε βιάζει κανείς, όλοι μιλάνε χαμηλόφωνα, υπάρχει άλλο κλίμα (σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες το λέω).

Ημουν μόνη μου, αλλά οι γονείς μου ήταν από κάτω. Αν χρειαζόταν κάτι (η Αννα) θα ερχόντουσαν να την πάρουν. Αν χρειαζόμουν εγω κάτι (μου είχαν πει ότι ο μόνος παράγοντας που θα μας μεταφέρει είναι να μην προχωράει ο τοκετός που στην περίπτωσή μου επειδή ξέρουμε- απο πρότερη εμπειρία- ότι η μήτρα μου προχωράει μια χαρά είμαστε ακόμα πιο σίγουροι οτι δε θα συμβεί), θα μεταφερόμουν με τις μαίες.

Εγω ενιωθα πολύ μεγάλη ασφάλεια με την Ευαγγελία, και με την επιλογή αυτή. Πιστεύω ότι ήταν το καλύτερο για μένα και το μωρό αλλα δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς. Και το αποτέλεσμα έδειξε ότι λειτούργησε το σώμα μου πολύ θετικά και σε άλλο περιβάλλον (αν δεν ένιωθα καλά) μπορεί να μπλόκαρε η διαδικασία γιατί είναι η φύση της τέτοια που εξαρτάται από το ψυχολογικό.

Δεν νιωθω κανέναν ηρωισμό, έπρεπε να το ζήσετε απο κοντά να δείτε πόσο απλά είναι όλα, ενιωθα πολύ καλύτερα να’μαι μόνη μου γιατί οι γονείς μου αγχώνονται και τα χάνουν. Αφού οι μαίες δεν είχαν πρόβλημα να μην είναι άλλος μαζί, το προτίμησα.

Oυφ!

Πάω να θηλάσω γιατί είναι 3η μέρα και μπορεί να μας ανέβει ίκτερος!