Και ήρθε η μέρα… Εκείνη η αξέχαστη μέρα που ο μικρός μου πρίγκιπας ήρθε στη ζωή κι έφερε μαζί του τόσα πολλά…
Συναισθήματα, σκέψεις, λαχτάρες, όνειρα, άγχη, απορίες, αγωνίες, δάκρυα, χαμόγελα… Και το πιο σπουδαίο; Τη μητρότητα! Την απέραντη αγάπη που πιο πέρα της δεν υπάρχει άλλο, και μαζί, την απέραντη ευθύνη, την ευθύνη της ζωής του μέσα στα δυο μου χέρια… 

Η γέννησή του δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα που είχα ζήσει ποτέ. Ένας φυσιολογικός τοκετός, που κράτησε μερικές ώρες, χωρίς επισκληρίδιο… Κι όμως! όταν τον πήρα αγκαλιά, στη στιγμή τα ξέχασα όλα κι έμεινα αποσβολωμένη να τον κοιτώ και να του μιλώ ψιθυριστά, θαρρείς πως αν του μίλαγα λίγο πιο φωναχτά θα τον ράγιζα… 

Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και είναι από αυτούς που στ΄ αλήθεια θα κρατήσει για πάντα! Kαι μαζί με τον έρωτα ήρθε η μητρότητα…

Τον πήραν από την αγκαλιά μου για τις απαραίτητες φροντίδες κι εγώ έμεινα με τα χέρια απλωμένα…

Λίγη ώρα αργότερα τον είδα καθαρό και ήρεμο, τυλιγμένο μέσα στην κουβερτούλα του στο «πυρεξάκι» του μαιευτηρίου, όταν τον έφεραν στους συγγενείς. Κι ενώ όλοι λέγανε τα δικά τους εγώ έψαχνα τη μαία με αγωνία να τη ρωτήσω «θα τον ταΐσετε εσείς;» και πήρα την απάντηση της μαίας «θα τον ταΐσετε εσείς (!), αργότερα στο δωμάτιο!».

Αγχωμένη και ανίδεη! Τότε δεν ήξερα για τον θηλασμό αμέσως μετά τη γέννα… για τον αποκλειστικά μητρικό θηλασμό, όμως η μητρότητα μου είχε ήδη χτυπήσει την πόρτα!
Έκπληκτη η αδερφή μου μου είπε «μα… αμέσως αγχώνεσαι για το πότε θα φάει; Αμέσως γίνεσαι μάνα;» Έτσι ήταν! Το μωράκι μου δεν ήταν πια μέσα μου, να τρέφεται και να μεγαλώνει κι αγωνιούσα τί θα γίνει μέχρι να τον ξαναπάρω αγκαλιά και να τον θρέψω…

Και ήρθε η στιγμή!
Μου τον έφεραν στο δωμάτιο κι είχα λαχτάρα να τον θηλάσω! Μα, δεν ήξερα πώς! Ήμουν αδέξια…
Έβαλα το μωρό στο στήθος κι αμέσως άνοιξε το μικρό του στοματάκι να ψάξει, να βρει και να γαντζωθεί στη θηλή! Πιο καλά ήξερε εκείνο τί έπρεπε να κάνει παρά εγώ! Με καθοδηγούσε…
Και λούστηκε το πρόσωπό μου με δάκρυα, δάκρυα χαράς! 
Μόλις είχε εκπληρωθεί ακόμη μια επιθυμία μου!