“6 μήνες αγκαλιάς” ιστορία θηλασμού της Ξανθής

Θέλω να μιλήσω για την εμπειρία μου με το θηλασμό ως μαμά ενός κοριτσιού πέντε μηνών και κάτι…

Είμαι βιολόγος με MSc στη δημόσια υγεία και διατροφολογία, course στο “Breastfeeding;Practice and Policy από τη Unicef” και διδακτορικό στο «Developmental origins of health and Disease».

Θα μπορούσα να σας παραθέσω αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών -κάποιες και από επιστημονική μου ομάδα- που να αναφέρονται στο ρόλο του θηλασμού για την υγεία του παιδιού κατά την παιδική αλλά και την ενήλικη ζωή του. Όσον αφορά στην προστασία κατά της παχυσαρκίας/ διαβήτη, τα οφέλη στο IQ (ειδικά για τα πρόωρα), κατά των αλλεργιών, υπέρ του ανοσοποιητικού κλπ Αλλά δε θέλω… Θέλω να μιλήσω για την εμπειρία μου με το θηλασμό ως μαμά ενός κοριτσιού πέντε μηνών και κάτι…

Πάντα όταν σκεφτόμουν τη μητρότητα, σκεφτόμουν το θηλασμό, ήταν για μένα φυσικό επακόλουθο, οι σπουδές μου απλά ενίσχυσαν τη θέληση μου να θηλάσω… Όταν όμως πρόκειται για το παιδί σου δεν είσαι πια επιστήμονας, ξεχνάς ότι ξέρεις… Σκέφτηκα συχνά τον μπαμπά μου που μέχρι σήμερα παρόλο που είναι καθηγητής στην ωτορινολαρυγγολογία μισεί να εξετάζει το λαιμό μου…

Όταν γέννησα (μετά από κοντά 40 ώρες) το μόνο που ήθελα ήταν η κορούλα μου να μείνει πάνω μου (skin to skin) και να θηλάσει… Πέρασε σχεδόν μια ώρα μέχρι να δω τελικά το πρόσωπό της… Τα λόγια γι’αυτές τις στιγμές είναι περιττά.

Τις επόμενες μέρες τη θήλαζα συνέχεια… Ξέχασα πολλές αυτά που ήξερα, αγχώθηκα… Έχω αρκετό γάλα; Το παιδί τρώει σωστά; Γιατί δεν έχω ακόμη αρκετό γάλα; Μήπως πρέπει να χρονομετρήσω; Ευτυχώς με βοήθεια από φίλους/συμφοιτητές θυμήθηκα σύντομα όσα ήξερα και πείσμωσα… Πολύ! Ούτε νύστα, ούτε κούραση, ούτε λάθος “συμβουλές”!

Δεν ξανακοίταξα το ρολόι μου, όποτε ήθελε η κόρη μου τη θήλαζα… Κι ας ήθελε να φάει κάθε είκοσι λεπτά, γιατί έτσι θα της περνούσε ο λόξιγκας, γιατί ήθελε να κοιμηθεί, γιατί έτσι θα ηρεμούσε, γιατί απλά ήθελε τη ζεστασιά μου… Για σαράντα, για δέκα για δύο λεπτά… Στα εστιατόρια, σε καφετέρια, στο αεροπλάνο, στα γενέθλιά μου, στην ορκωμοσία μου… Όσο, όπου και όποτε ήθελε…

Τώρα φτάνουμε την ηλικία να μπουν οι στερεές τροφές και σκέφτομαι πως πια δε θα θηλάζω τόσο και συγκινούμαι.. Αυτοί οι μήνες όσο δύσκολοι κι αν ήταν (μαστίτιδα, baby blues, αϋπνία, “κλεισούρα”) μόνο μια ανάμνηση μου αφήνουν τελικά… Την αγκαλιά με την κόρη μου!

Ο αποκλειστικός θηλασμός για μένα ήταν το μεγαλύτερο δώρο γιατί μου χάρισε τα πρώτα της χαμόγελα, τα πρώτα της βλέμματα και πάνω από όλα αυτοπεποίθηση πως μπορώ να την ηρεμήσω όταν κανένας άλλος δεν μπορεί…

Σίγουρα μανούλες μπορούν να τα έχουν αυτά και χωρίς τον αποκλειστικό θηλασμό για μένα όμως ήταν μεγάλο και υπέροχο κομμάτι της εμπειρίας μου ως νέα μαμά. Εάν λοιπόν είστε μέλλουσα μανούλα και θέλετε και μπορείτε, κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. Μην κοιτάξετε ρολόι, ζητείστε βοήθεια αλλά μην τα παρατήσετε…