Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες και κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι ξανά και ξανά την ωραιότερη ημέρα της ζωής μου, την ημέρα που γέννησα και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου αυτή μαζί σας. Νιώθω ότι έχω χρέος να το κάνω και σε λίγο θα καταλάβετε το γιατί…

Η αλήθεια είναι ότι έμαθα τυχαία ότι είμαι έγκυος και αυτό όταν κόντευα να μπω στον τρίτο μήνα. Δεν υπήρχε κάτι να με κάνει να το υποψιαστώ όπως καθυστέρηση, ναυτίες ή πρηξίματα.

Όπως κάθε γυναίκα είχα και εγώ γυναικολόγο ο οποίος εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα και με παρακολουθούσε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.

Είχα πει από την αρχή στο γιατρό ότι θέλω να γεννήσω φυσιολογικά και εκείνος μου έλεγε ότι έχω πολύ καλές προδιαγραφές λόγω ύψους. Όλα πήγαιναν τέλεια, η εγκυμοσύνη εξελισσόταν φυσιολογικά και όλες οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές.

Όταν μπήκα στον έβδομο μήνα πήγα και παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνου τοκετού στα οποία ενημερώθηκα για τα είδη του τοκετού, για το θηλασμό ακόμα και για τη φροντίδα του μωρού . Μετά από αυτά τα μαθήματα ήθελα ακόμα περισσότερο να γεννήσω φυσιολογικά.

Η μαία η οποία τα έκανε μου είχε λύσει κάθε απορία και μου είχε απομακρύνει κάθε φόβο. Και αυτό δεν έγινε δια μαγείας ούτε με είχε πείσει ότι δεν θα πονέσω.. απλά είχα ενημερωθεί πλήρως και ήξερα τι θα συναντήσω και πως θα το αντιμετωπίσω.

Στα μαθήματα αυτά ήταν και μία κοπέλα η οποία ήταν πολύ προβληματισμένη μιας και ο γιατρός της της έλεγε διάφορα και προσπαθούσε να την πείσει να κάνει καισαρική.

Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κατά της καισαρικής. Είμαι όμως κατά στο να σου επιβάλουν να κάνεις καισαρική και να παίζουν με τη ψυχολογία σου σε μια τόσο ευάλωτη περίοδο της ζωής σου. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει ιατρικός λόγος και η γυναίκα θέλει να προσπαθήσει να γεννήσει φυσιολογικά οι γιατροί οφείλουν να το σεβαστούν.

Μου έκανε λοιπόν τρομερή εντύπωση αυτή η φοβισμένη κοπέλα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν άλλαζε γιατρό.

Δύο μήνες μετά, όταν εγώ κόντευα να μπω στον μήνα μου βρέθηκα στην δική της θέση. Επισκεπτόμουν πλέον κάθε εβδομάδα τον γιατρό μου και εκείνος κάθε φορά μου έλεγε κάτι που μου θύμιζε τα λόγια εκείνης.

Ξαφνικά η λεκάνη μου δεν ήταν καλή, ο τράχηλος μου είχε γίνει σκληρός, ο πλακούντας χαμηλά, το μωρό ήταν ψηλά με πολύ μεγάλο κεφάλι και μάλλον είχε και περιτύλιξη με τον λώρο. Κάθε εβδομάδα άκουγα κάτι από τα παραπάνω και φοβόμουν όλο και περισσότερο.

Το ποτήρι λοιπόν ξεχείλισε όταν ένα πρωί διάβασα στο ίντερνετ την ιστορία μιας γυναίκας , που ο γιατρός της είχε την ίδια συμπεριφορά με τον δικό μου, όπου περιέγραφε το πώς γέννησε, πως κατέληξε να κάνει καισαρική και πως όλο αυτό ήταν σαν να την βίασαν. Ήταν τόσο έντονη η περιγραφή της.Τα έχασα, το διάβασα και άρχισα να κλαίω.

Τρόμαξα, προσπαθούσα να μην πανικοβληθώ μιας και είχα μπει στην 39η εβδομάδα και από μέρα σε μέρα γεννούσα. Έτρεμα, δεν ήξερα τι να κάνω. Ένιωθα να πλησιάζει η ώρα του τοκετού και έτρεμα στην ιδέα , μιας και η εμπιστοσύνη μου απέναντι στο γιατρό μου είχε οριστικά χαθεί.

Μετά από ώρες άρχισα να ψάχνω για δημόσιο νοσοκομείο προκειμένου να πάω σε όποιο εφημερεύει με ότι αυτό συνεπάγεται. Και τότε εντελώς τυχαία διάβασα ένα άρθρο μιας μαίας που μιλούσε σχετικά με τα είδη τοκετού και με ηρέμησε και αμέσως έψαξα να βρω ποια είναι. Βρήκα το τηλέφωνό της , της τηλεφώνησα αμέσως και μέσα σε δύο ώρες συναντηθήκαμε.

Με ρώτησε κάποια πράγματα για την εγκυμοσύνη, με ρώτησε πως θέλω να γεννήσω και στα πρώτα δέκα λεπτά που είχαν περάσει  είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Ένιωθα και πάλι ασφάλεια και δυνατή.

Με όλα αυτά που είχαν συμβεί ήθελα να γεννήσω σε δημόσιο όπου και η συγκεκριμένη συνεργάζεται με κάποιον γιατρό. Αμέσως πήγαμε να γνωρίσω τον γιατρό, με εξέτασε και κανονίσαμε να πηγαίνω κάθε τρεις μέρες για καρδιοτοκογράφημα έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι το μωρό είναι καλά.

Πήγαινα έκανα τις εξετάσεις μου, παράλληλα συναντιόμουν με τη μαία μου όπου και κάναμε κάποιες ασκήσεις προκειμένου να βοηθήσουμε τον μπέμπη να είναι προετοιμασμένος για την μεγάλη στιγμή.

Έτσι και έγινε. Είχε περάσει η Π.Η.Τ και εφόσον δεν υπήρχε ιατρικός λόγος δεν μου έκαναν πρόκληση τοκετού με περίμεναν μέχρι την 41η εβδομάδα.

Ήταν Δευτέρα πρωί και πήγα με τον άντρα μου στο νοσοκομείο να κάνουμε τις συνηθισμένες εξετάσεις. Ο γιατρός μου είπε ότι μέχρι την επομένη θα έχω γεννήσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον πίστεψα μιας και δεν ένιωθα τίποτα.

Γύρισα σπίτι, συμμάζεψα λίγο, πήγα βόλτα στη γειτονιά και το μεσημεράκι άρχισα να νιώθω περίεργα. Δεν πονούσα ένιωθα όμως ότι θα αδιαθετήσω. Άρχισα να πιστεύω ότι ο γιατρός έχει δίκιο , ειδοποίησα την μαία μου η οποία και με συμβούλεψε να κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Γέμισα την μπανιέρα με ζεστό νερό, έριξα και λίγο γαρυφαλέλαιο που είχα διαβάσει ότι βοηθάει και απλά χαλάρωσα.

Κατά τις εννιά το βράδυ άρχισα να έχω πόνους στη μέση , ανεκτούς όμως. Έβαλα μία θερμοφόρα και συνέχισα να βλέπω τηλεόραση. Όταν οι πόνοι άρχισαν να γίνονται πιο δυνατοί και ερχόντουσαν συχνότερα πήρα τη μαία τηλέφωνο, μίλησε με το γιατρό και ξεκίνησα για το μαιευτήριο.

Η αλήθεια είναι ότι στο δρόμο ένιωθα περίεργα. Θυμάμαι ήθελα να βάλω τα κλάματα, όχι από τους πόνους αλλά επειδή είχε φτάσει επιτέλους αυτή η ώρα που τόσα πολλά είχα ακούσει και διαβάσει. Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο και είδα το γιατρό τα ξέχασα όλα.

Εκείνος με πήγε στη παραλαβή και ύστερα με ανέβασαν μαζί με τον άντρα μου στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελε να με πάει στην αίθουσα ωδινών για να μην ακούσω κάποια άλλη κοπέλα και φοβηθώ. Και καλά έκανε.

Στο δωμάτιο ερχόταν συνέχεια ο γατρός, μου έκανε και λίγο μασάζ στη μέση που πονούσα και έπαιρνε συνέχεια τη μαία μου τηλέφωνο για να την ενημερώνει (βρισκόταν από το πρωί σε άλλο τοκετό). Ερχόντουσαν συνέχεια οι μαίες του νοσοκομείου να ακούμε το μωρό και ο τοκετός εξελισσόταν φυσιολογικά.

Κάποια στιγμή, κατά τις 2 το βράδυ έσπασαν τα νερά. Ήταν απίστευτη αίσθηση και οι πόνοι πλέον να έρχονται ακόμα πιο γρήγορα και ακόμα πιο δυνατοί. Πραγματικά εκείνη την ώρα έκανα τις αναπνοές μου και προσευχόμουν να μην κρατήσουν πολύ ακόμα.

Και οι προσευχές μου έπιασαν τόπο. Άρχισα να νιώθω ότι θέλω να σπρώξω όπου το είπα και στο γιατρό και με κατέβασε στην αίθουσα ωδινών, δίπλα από το χειρουργείο.  Οι πόνοι συνέχιζαν να είναι δυνατοί και εγώ να κάνω υπομονή και να είμαι πολύ ήρεμη χωρίς φωνές και κλάματα. Το μόνο που έκανα ήταν να σφίγγω το χέρι του άντρα μου.

Στην αίθουσα αυτή έκατσα περίπου δύο ώρες ώσπου είχα διαστολή 8-9. Μόλις το άκουσα να το λέει ο γιατρός, και ενώ πονούσα πάρα πολύ ξαφνικά δια μαγείας τα ξέχασα όλα. Τελικά όλα είναι στο μυαλό.

Με πήγαν στο χειρουργείο και μόλις είχε έρθει και η μαία μου. Με έβαλε σε βαθύ κάθισμα για να γεννήσω και ξεκίνησα να σπρώχνω. Στηριζόμουν επάνω της και στον άντρα μου και παράλληλα τραβούσε τις θηλές μου για να διευκολύνει τον τοκετό. Ε, ναι λοιπόν γίνονται και αυτά στην Ελλάδα.

Έσπρωξα 5-6 φορές και στις 4:25 περίπου γέννησα. Η αίσθηση απίστευτη. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω, πρέπει να το ζήσει μια γυναίκα για να το καταλάβει. Αμέσως μου έβαλαν το μωρό στο στήθος μου και μάλιστα θήλασε από το πρώτο λεπτό της ζωής του.  Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε γίνει. Ήθελα να γελάσω και δεν μπορούσα, ήθελα να κλάψω και επίσης δεν μπορούσα. Απλά κοιτούσα το μωρό μου.

Πιο πάνω έγραψα ότι νιώθω ότι έχω χρέος να το μοιραστώ μαζί σας. Νιώθω έτσι γιατί είχα έναν φυσικό τοκετό (ξέχασα να αναφέρω ότι δεν έκανα ούτε κλύσμα, ούτε επισκληρίδειο ούτε περινεοτομή ) και γιατί είχα ανθρώπους που με σεβάστηκαν.

Με περίμεναν μέχρι την 41 εβδομάδα, λίγο σπάνιο για την χώρα μας και άφησαν το μωρό να ξεκινήσει τον τοκετό. Μου δώσαν το δικαίωμα να επιλέξω πώς να γεννήσω. Με άφησαν να βιώσω την γέννηση του γιου μου. Δεν με καθήλωσαν σε ένα κρεβάτι. Με άφησαν να νιώσω όλο τον τοκετό, ένιωθα τις κινήσεις του, το ένιωθα να κατεβαίνει ακόμα και την στιγμή που έβγαινε. Μου χάρισαν την ωραιότερη στιγμή της ζωής μου.

Η ιστορία μου ίσως να σας κούρασε αλλά ήθελα πολύ να σας την πω για ένα και μόνο λόγο. Επειδή η κάθε γυναίκα επιλέγει για το σώμα της και θέλει να μην, επιτρέψτε μου την λέξη, κακοποιηθεί. Εγώ γλίτωσα μια καισαρική άνευ λόγου και αιτίας και αυτό γιατί βρήκα το θάρρος να αλλάξω γιατρό 10 μέρες πριν γεννήσω. Κάτι το οποίο δεν μου ήταν εύκολο.

Νιώθω πραγματικά ευλογημένη που έζησα αυτή τη στιγμή και νιώθω πολύ τυχερή που είχα συνέχεια τον άντρα μου δίπλα να μου δίνει κουράγιο όταν εγώ λύγιζα και που στάθηκα τυχερή και γνώρισα αυτή την μαία, την μαία μου. Σε αυτή οφείλω τα πάντα.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλες τις γυναίκες να έχουν έναν φυσικό και όμορφο τοκετό, όπως είχα εγώ.