Ήθελα πολύ να βιώσω το ταξίδι ενός φυσικού τοκετού και για’ μένα αλλά και για το παιδί μου. Δυστυχώς η μοίρα μας ξεγέλασε κι ενώ ήμουν αρκετά ενήμερη για το σχέδιο Α, όταν “έσκασε” σαν βόμβα το σχέδιο Β της καισαρικής με ολική νάρκωση παρά την θέλησή μου, τα έχασα…

Η Έρση & το μωρό της!

Εγώ, εκείνο το πρωινό της 12ης του Φλεβάρη 2013, αντί να γεννήσω, πέθανα… για να μ’ αναστήσουν δυο πανέμορφα χειλάκια στο αριστερό μου στήθος, το επόμενο απόγευμα, ώρα 18:00 περίπου…

Η αίσθηση θα μ’ ακολουθεί για πάντα και θα ζω με αυτήν σ’ όποια ζωή κι αν ξυπνάω! Μια γλυκιά, υγρή ζεστασιά που ξεμάγγωσε την κλειδωμένη μου, μαραζωμένη ψυχή. Σαν να ζούσα όλη μου την ζωή γι’ αυτή τη στιγμή.

Άκουσα το χρόνο να παγώνει, είδα τα πάντα γύρω μου να σβήνουν και κοιτούσα το μικρό θεό μου, την κόρη μου να μου δίνει ζωή κι εγώ να της την ανταποδίδω! Ήμασταν πιο ενωμένες κι απ’ όταν βρισκόταν μέσα μου!

Όταν την τάιζαν με το μπουκάλι, είχε πάντα τα ματάκια ανοιχτά. Πρώτη φορά την είδα να τρώει με κλειστά, σίγουρη!

Εκεί ένιωσα πως αυτό δεν θα μου το πάρει κανείς. Πάλεψα, έχασα μάχες αλλά εγώ ήξερα καλύτερα από τον καθένα το τελικό σκορ…

Μετά την καισαρική, μου απαγόρευαν να θηλάσω λόγω φαρμάκων. Τους ζήτησα να μου τα κόψουν κι αρνήθηκαν. Έβλεπα να παίρνουν το μωρό μου από δίπλα μου για να το ταΐσουν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, το ξυπνούσαν από τον γαλήνιο ύπνο του, δεν μου το έδιναν αγκαλιά για να “μη μάθει στις αγκαλιές”. Εγώ υπέφερα, αργοπέθαινα σαν να μου ρούφαγαν τη ζωή.

Έως που προσπαθούσα να ματώσω τη φλέβα με τον ορό για να μου το βγάλουν και να πάρω στα χέρια μου την κατάσταση που ήδη με είχε γονατίσει. Είχα παραδώσει…

Όλα όσα είχα διαβάσει στην εγκυμοσύνη μου από εσάς, σα να μην υπήρξαν ποτέ σαν πληροφορίες. Η ψυχολογική παραίτηση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

Στο σπίτι μετά, όλοι οι ειδικοί μας σακάτευαν με τις συμβουλές τους κι ολοένα βυθιζόμουν στο κλάμα και την απελπισία. “Δεν μπορώ να είμαι σωστή μάνα, δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί ενώ ακούω τους γιατρούς όλα πηγαίνουν ανάποδα;”. Με είχαν στοιχειώσει όλα και μόνο τα μικρά χεράκια της πάνω στο στήθος μου μπορούσαν για λίγα λεπτά να κλείσουν μέσα τους τον πόνο μου και σαν μάγοι να τον μετατρέψουν σε αμόλυντη στοργή.

Άρχισα να ψάχνω ξανά στο mitrikosthilasmos και ξανά και ξανά. Οι νύχτες μου άρχισαν να λιώνουν σιγά-σιγά με τη ζεστασιά των ιστοριών σας. Ξαφνικά δεν ήμουν μόνη. Άρχισα ν’ αφήνω τον άντρα μου να με πλησιάσει και να με βοηθήσει. Άρχισα να εμπιστεύομαι το μωρό μου και το ένστικτό μου. Άρχισα να κλείνω τα τηλέφωνα και να περνάω ΩΡΕΣ με τη μικρή στο στήθος μου.

Πέταξε ο άντρας μου το γάλα-σκόνη απ’ το ντουλάπι σε μια ένδειξη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μου κι αυτό έγινε η μεγαλύτερη πράξη αγάπης που βίωσα. Ποτέ δεν του το είπα μα τον ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο…

Να είστε όλοι καλά, να συνεχίσετε με δύναμη ψυχής να είστε ο αντίλογος σε όλη αυτή την καλοστημένη προπαγάνδα καταστροφής του ομορφότερου δώρου: αυτού του παιδιού προς τη μάνα! Γιατί από τη μάνα είναι ιερή υποχρέωση, από το παιδί δώρο κι από εσάς η μεγαλύτερη ένδειξη πως όσο δύσκολο αγώνα κι αν έχουμε, πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μας να μας προειδοποιεί να “σκύψουμε”!…

Και στις υπόλοιπες μαμάδες του κόσμου έχω να πω: μην ακούτε κανέναν, ακουμπήστε όλες τις αισθήσεις σας πάνω στο πλασματάκι που κανείς δεν ξέρει να αγκαλιάσει καλύτερα από εσάς κι αφήστε το να γιατρέψει όλες σας τις πληγές και να σας δείξει τον δρόμο και τον τρόπο. Μην παραδίνεστε, η ζωή είναι στα δικά σας χέρια.

Αποφασίστε να την δώσετε όπως πρέπει…
Απλά, να είστε καλά.

Η.Γ. Η κόρη μου είναι 10 μηνών, θήλασε αποκλειστικά 6 μήνες και συνεχίζει να τρέφεται κυρίως από το στήθος μου. Κοιμάται 12 ώρες συνεχόμενα τη νύχτα από τότε που θηλάζουμε αποκλειστικά! Τρώει όλα όσα επιτρέπονται με χαρά, δοκιμάζει εύκολα νέες γεύσεις και είναι το πιο ήρεμο μωρό που έχουν δει όλοι στον κύκλο μας!

Έρση από πολύ μακριά…

 ΜΘ  Εμείς ευχαριστούμε φίλη Έρση! Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας και τα θερμά σας λόγια! Ευχαριστούμε που μοιράστηκε με εμάς και όλους τους φίλους, αναγνώστες μας, τις υπέροχες φωτογραφίες σας και την προσωπική σας “περιπέτεια” η οποία πραγματικά γίνεται υποστηρικτικό παράδειγμα για όλες εκείνες τις μανούλες που πιθανά αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις ενώ παράλληλα μας δίνει τη μεγάλη χαρά και ικανοποίηση πως συμβάλλαμε θετικά και στο δικό σας ταξίδι θηλασμού!!

Ευχαριστούμε πολύ Έρση! Καλή συνέχεια σε σας και το μωρό σας!!

Μετά και από αυτή την επιστολή, υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γνώση, ενημέρωση, υποστήριξη σε όλους εσάς ενώ εσείς, μπορείτε να μας βοηθήσετε να γίνουμε καλύτεροι! Καλύτεροι για εσάς!