Απαντά η Βασιλική ΜουλάΓεια σας. Θα ήθελα προκαταβολικά να ζητήσω συγνώμη για τη μακρηγορία μου αλλά πρέπει να αναλύσω κάποια θέματα που με οδήγησαν να ζητήσω τη συμβουλή σας…
Είμαι νέα μαμά, 27 χρονών και έχω 3 υπέροχους γιους, 4 ετών, 2 ετών και 5 μηνών αντίστοιχα… Αν και επί πολλά έτη κάτοικος της πρωτεύουσας τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, πήρα την απόφαση και παράτησα τα πάντα, δουλειά, οικογένεια, συγγενείς και μετακόμισα στη πόλη όπου ζούσε ο τότε αρραβωνιαστικός μου και νυν σύζυγός μου.
Τα πάντα στην αρχή ήταν όπως τα ονειρεύτηκα, ήταν αυτό που περίμενα… ο τέλειος σύντροφος… Ποτέ δεν έλειψαν κάποιες μικροεντάσεις άλλα αυτά πιστεύω πρέπει να υπάρχουν σε μια σχέση για να είναι φυσιολογική… Πολύ σύντομα μάθαμε πως θα γίνουμε και γονείς… ποτέ δεν θυμάμαι να είχα νιώσει τόσο ευτυχισμένη στη ζωή μου… Πέρασα μια υπέροχη εγκυμοσύνη, με όλα τα θετικά της… Υγιές μωρό, ποοοολύ ντάντεμα απ’ όλους, ήμουν το επίκεντρο της προσοχής… Ο άντρας μου κορώνα στο κεφάλι του με είχε κυριολεκτικά… Πέρασε ο καιρός, γέννησα, είχα μια υπέροχη εμπειρία τοκετού… Ο σύζυγος ήταν στοργικός πατέρας αφιέρωνε πολύ χρόνο στο γιο μας.
Εν ολίγης όλα καλά…. έως ότου η επιχείρηση που εργαζόταν ο σύζυγος μου έκλεισε, εγώ έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μας και αναγκαστικά σταμάτησα τη δική μου δουλειά…(δούλευα σε ένα σπίτι και βοηθούσα μια κυρία που είχε δίδυμα μωράκια)… Μαθαίνοντας για την δεύτερη εγκυμοσύνη πέρασα μια ελαφριά κατάθλιψη γιατί αναρωτιόμουν πως θα το πάρει ο πρωτότοκος, δεν ήθελα με τίποτα άλλο παιδί, κλάμα,στρες… δύσκολη και επίπονη γέννα καμία σχέση με τη πρώτη…
Τα οικονομικά όπως ήταν αναμενόμενο πήραν τον κατήφορο, ο σύζυγος βρήκε μια δουλειά στην οποία δούλευε ατέλειωτες ώρες αλλά δεν πληρωνόταν… Φτάσαμε στο σημείο ούτε τα βασικά να μπορούμε να καλύψουμε για τον τότε 1 έτους γιο μας… Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για 2 ολόκληρα χρόνια και αν δεν ήταν οι συγγενείς να μας βοηθούν είτε οικονομικά είτε με τρόφιμα και πάνες για το μωρό μας δε ξέρω τι θα είχε γίνει… μιας και ο σύζυγος πληρώνονταν στη χάση και στη βρέξη και όταν έπαιρνε αυτά τα λίγα έπρεπε να πληρωθούν ενοίκια, λογαριασμοί κτλ… μαρτύριο σκέτο… τα άγχη για την επιβίωση έφερναν καβγάδες, ένταση,επηρέασαν εννοείτε και τα παιδιά μας από την άποψη πως βίωναν εντάσεις με τους τσακωμούς μας… ένα μαύρο χάλι….
Απομακρυνθήκαμε εντελώς σαν αντρόγυνο, ούτε καν μαζί κοιμόμασταν στο κρεββάτι… εγώ κοιμόμουν με τα παιδιά και ο σύζυγος στον καναπέ…. Αυτό ήταν και το κερασάκι της τούρτας διότι δεν έφταναν τα τόσα βάσανα είχαμε και τα προβλήματα των συζυγικών μου καθηκόντων επειδή δεν ήμουν “σωστή” και δεν κάλυπτα τις ανάγκες του συζύγου και κοιμόμουν με τα παιδιά εξορίζοντας τον από τη συζυγική κλίνη!!!!!…. Ως αποκορύφωμα μετακομίζει και η πεθερά μου στο χωριό της, και μένουμε χωρίς καμιά απολύτως βοήθεια με τα παιδιά…. Τα μεγάλωνα και τα μεγαλώνω χωρίς καμιά απολύτως βοήθεια… Όπου κι αν πάω τα παιδιά μαζί μου!!!
Στη πορεία γύρισε λίγο ο τροχός και βρήκε ο σύζυγος άλλη δουλεία που μας παρείχε τις βασικές ανάγκες…. Φαγητό, έξοδα σπιτιού και παιδιών…. Και κάπου εκεί έρχεται η είδηση της τρίτης εγκυμοσύνης… Τα συναισθήματα ανάμικτα. χαρά, φόβος για το μέλλον του παιδιού στη κοιλιά και των άλλων δυο… Ομολογώ πως σκέφτηκα να μην προχωρήσω τη κύηση… Το σκέφτηκα σοβαρά, πήγα να ενημερωθώ σχετικά με την άμβλωση αλλά στο ιατρείο του γυναικολόγου είπα όχι δε θα το κάνω… αυτό το μωρό είναι ανήμπορο να υποστηρίξει τον εαυτούλη του… με πιο δικαίωμα εγώ θα αφαιρέσω μια ζωούλα που ο Θεός μου έστειλε; Κι έτσι το κράτησα ευτυχώς….
Πέρασα μια δύσκολη εγκυμοσύνη στην αρχή είχα αποκόλληση, στη πορεία πρόωρες συσπάσεις από τον 6ο μήνα, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από πουθενά έπρεπε να φροντίσω και το μωρό μου στη κοιλιά και τα άλλα δυο παιδιά μου… κόντευα να γεννήσω και δεν ήξερα που θα άφηνα τα άλλα δυο παιδιά όταν έρθει η ώρα της γέννας… ευτυχώς ήρθε η πεθερά μου και γλίτωσα από αυτό το άγχος τουλάχιστον…. έτσι πριν 5 μήνες έγινα τρίτεκνη μαμά!
Τα προβλήματα αυξήθηκαν μαζί με τις υποχρεώσεις, εγώ μόνη μου να πρέπει να φροντίσω τα παιδιά μου το σπίτι μου, ζορισμένη οικονομικά, ο σύζυγος να δουλεύει και όταν είναι σπίτι δε προσφέρει καμιά βοήθεια με τα παιδιά πέρα απ’ το να παίξει μαζί τους για όσο εκείνος θέλει…. και δεν ξεπερνά το δεκάλεπτο η θέληση του…. Δεν έχω χρόνο για τον εαυτό μου, με τρία μικρά παιδιά δεν προλαβαίνω να μαζεύω ώσπου φτάνω στο σημείο να λέω ως εδώ δε μπορώ… δε μαζεύω δε πλένω δε σκουπίζω…. δεν μπορώ δε θέλω….
Μέσα σ’ όλα προσπαθώ να εξηγήσω στον σύζυγό μου τη κατάσταση μου εκείνος έχει τη κλασσική ατάκα πως αυτός δουλεύει και εγώ είμαι σπίτι και δε κάνω τίποτα και αυτός έχει άγχη στο κεφάλι του πως θα τα βγάλουμε πέρα και εμένα δε με νοιάζει τίποτα… καυγάδες μονίμως και εντάσεις….
Πρόσφατα διεγνώσθη από παιδοψυχολόγο ΔΕΠ-Υ στον πρωτότοκο γιο μου και ξεκίνησε λογοθεραπείες και εργοθεραπείες και όοολο αυτό το Γολγοθά το περνάω μόνη μου γιατί ο σύζυγός μου θεωρεί πως θέλω να βγάλω το παιδί μου τρελό και το τρέχω σε τρελογιατρούς….
Θα ήθελα πολύ να μακρηγορήσω κι άλλο,έχω πάααρα πολλά ακόμα να γράψω αλλά ήδη αυτά είναι υπέραρκετα, πιστεύω να έχετε πάρει μαι ιδέα από τη ψυχολογία μου τα τελευταία χρόνια….
Καταλήγω λοιπόν…. Έχω κουραστεί με όλα αυτά, χτυπάω τον κώδωνα κινδύνου στον άντρα μου….. Φωνάζω πως έχω κουραστεί πως θέλω βοήθεια αλλά δε με ακούει… Έχει αλλάξει εντελώς μετά από όσα περάσαμε… Πλέον Θεωρεί πως επειδή δουλεύει είναι αρκετό και δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο γιατί κουράζεται πολύ. Με μειώνει πολύ συχνά τώρα τελευταία, άχρηστη νοικοκυρά, κακή σύζυγος, κακιά μητέρα (πχ επειδή μαλώνω συχνά τα παιδιά ή επειδή έχουν βήχα και τους δίνω γάλα που χειροτερεύει τον βήχα και όχι τσάι για να καλυτερέψουν) Με κατηγορεί για ο,τι κάνω αλλά εκείνος δεν είναι πουθενά…. ακόμα και στο σούπερ μάρκετ να πάω σπάει τα τηλέφωνα που είμαι γιατί κλαίει το μωρό….
Δεν ξέρει καν πότε έχουν πχ εμβόλιο τα παιδιά μας, δεν ξέρει πως τους αρέσει να πίνουν το γάλα τους, δεν ξέρει τι νούμερο πάνες φοράει το μωρό μας… Δεν μου είπε ούτε ένα ευχαριστώ που ήρθα κοντά του ξέροντας ότι θα είμαι μόνη από συγγενείς… δεν εκτίμησε τις θυσίες που κάνω για να μεγαλώσω τα παιδιά μας…. Δεν μου είπε ποτέ ευχαριστώ που του χάρισα τη πατρότητα…. Πότε για όσα προσφέρω… όλο κρίνει και λογοκρίνει… Όλο φταίω και πάντα είναι ο σωστός…. Αλλά νιώθω πως έφτασα στα όρια μου. Τον αγαπώ αλλά έφτασα στο αλλά… Αλλά δεν ξέρω αν θέλω να είμαι άλλο δίπλα του…. Προσπαθώ να συμβιβαστώ για να μη πετάξω 10 χρόνια που του έχω χαρίσει αλλά δε ξέρω τίποτα πια…Κοιτάω τα παιδιά μου και αναρωτιέμαι ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτά…. Τον αγαπάω αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό….
Μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου; Δεν αντέχω άλλο…. δεν είμαι καλά… και όλο αυτό με πνίγει και βγαίνει αρνητικά και στα παιδιά…. Ο σύζυγος απών… μόνο το σώμα του είναι εδώ… Μόνο τα δικαιώματα του ξέρει αν φωνάζει…. Εγώ είμαι πλέον σε απόγνωση και κατάσταση εκτάκτου ανάγκης…
Ευχαριστώ για το χρόνο σας εκ των προτέρων και συγνώμη ξανά για το κατεβατό…
Σπυριδούλα Μ., Πρέβεζα
Καταρχήν να σου ζήσουν τα μικρούλια σου και να τα καμαρώσεις όπως επιθυμείς!
Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή τα πράγματα… Είσαι νέα μανούλα τα παιδάκια σου έχουν πολύ μικρή ηλικιακή διαφορά και είναι απόλυτα λογικό να είσαι κουρασμένη. Τα οικονομικά σας δεν βοηθάνε την κατάσταση, και νιώθεις πως έχεις φτάσει σε αδιέξοδο. Είναι λογικό να έχει αλλάξει ο άντρας σου με τόσες δυσκολίες, το ίδιο φαντάζομαι πως έχεις αλλάξει και συ.
Πιστεύω πως πάντα πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες σε ένα γάμο και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις εν βρασμό ψυχής. Προσπάθησε να θυμηθείς ποια πράγματα σε έκαναν να ερωτευτείς τον άντρα σου και μην περιμένεις να σου πει ευχαριστώ για κάτι. Πρέπει να κάνουμε θυσίες και να μην περιμένουμε ανταπόδοση γιατί αυτή είναι η αγνή πραγματική αγάπη. Αφού κοιμηθούν τα παιδιά, βάλτε ένα ποτηράκι κρασί και καθίστε να μιλήσετε, ξεκλέψτε λίγο χρόνο για τους δυο σας.
Αυτό που χρειάζεσαι είναι στήριξη να ξεπεράσεις αυτή τη μεγάλη κρίση στο γάμο σου. Μίλησε με όποιον κοντινό άνθρωπο έχεις και σε παρακαλώ εάν μαλώνετε μην το κάνετε μπροστά στα παιδιά. Είναι δύσκολο το ξέρω αλλά προσπαθήστε το. Τα παιδιά δεν σκέφτονται όπως οι μεγάλοι, κατηγορούν τον εαυτό τους για ότι συμβαίνει μέσα στην οικογένεια.
Είμαι σίγουρη πως ούτε εσύ ούτε ο σύζυγός σου θέλετε να πετάξετε 10 χρόνια γάμου όπως εσύ λες. Απλά πρέπει να κάνετε υπομονή, θα μεγαλώσουν τα παιδιά και θα στρώσουν τα πράγματα. Πρέπει όμως να είστε ενωμένοι. Αυτό είναι οικογένεια… Η μητρότητα είναι δώρο Θεού αλλά είναι και ένας πολύ μεγάλος αγώνας.
Εγώ είμαι εδώ ότι χρειαστείς όσο μεγάλο και εάν είναι το ερώτημά σου! Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη!
Στείλτε νέο ερώτημα προς τη στήλη “Ρώτα τον Ειδικό“
 |
| Μητρικός Θηλασμός Fun page |
 |
| Υποστηρικτική Oμάδα Μητρικού Θηλασμού “Απανταχού θηλάζουσες“ |
Ψυχολόγος
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilamsos.com| Βιογραφικό
καλησπερα Σπυριδουλα!!ειμαι κ εγω τριτεκνη μητερα 3 κοριτσιων 6χρονων 3 χρονων κ 5 μηνων…η αληθεια ειναι οτι σε καταλαβαινω απολυτα κ εχω παρασει σχεδον τα ιδια με σενα κ τα περναω ακομη, ομως μην το βαζεις κατω γιατι κ εγω εφτασα να αναρωτιεμαι για τα 12 χρονια γαμου, ομως ειναι δοκιμασιες που δυναμωνουν την αγαπη αρκει να βρουμε την υπομονη να συζυτησουμε καποια πραγματα κ καποια στιγμη θα καταλαβει μονος του, βεβαια μην περιμενεις συγνωμη αλλα θα στο δειξει με τον τροπο του.σου ευχομαι καλο κουραγιο εισαι μια υπεροχη γυναικα κ μονο στη σκεψη οτι ειχες τα κοτσια να κανεις 3 παιδια κ τα μεγαλωνεις!!!
Γεια σου Σπυριδουλα, διαβασα με πολυ ενδιαφερον τα οσα εγραψες κ θελω να ξερεις οτι τα δικα σου προβληματα ειναι παρομοια στις περισσοτερες μαμαδες, ακομα κ χωρις 3 παιδια, ακομα κ χωρις (σοβαρα) οικονομικα προβληματα.. δεν συμφωνω οτι η λυση ειναι να πιειτε ενα κρασακι, μου φαινεται αστεια αυτη η προτροπη, αφου εσυ το μονο που θες μολις κοιμηθουν τα παιδια ειναι να κοιμηθεις κ συ.. συν οτι εχεις τοσο ενοχληθει απο τη συμπεριφορα του συζυγου σου που μαλλον δεν καιγεσαι να πιειτε ενα κρασι μαζι… εισαι κ πολυ μικρη κ πραγματι δεν προλαβες να ζησεις πολυ ανεμελα.. απ την αλλη εχεις ηδη 3 παιδακια κ αυτο θα πρεπει μαλλον να ειναι το βασικο οπλο σου για να νιωθεις καλυτερα. Ειλικρινα, καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολα. Ισως θα πρεπει να παρεις αποφαση να μην νιωθεις πια σαν το θυμα της υποθεσης (ακομα κι αν εισαι, ειναι σημαντικο να μην αφησεις τον ευατο σου να μπει σ αυτο το ρολο).Μιλαω ετσι γιατι προσπαθω κι εγω να φιλοσοφησω τη δικη μου κατασταση, που διαφορες φορες, οχι συνεχεια κ οχι σ αυτο το βαθμο, μοιαζει με τη δικη σου. Νομιζω οτι πρεπει να βρεις 1-2 πηγες απ τις οποιες να παιρνεις δυναμη, αυτες μπορει να ειναι μια φιλη, κατι που θα κανεις για σενα μεσα στη μερα, πχ 20 λεπτα γυμναστικη ή μια αναγνωση λιγων σελιδων ενος καλου βιβλιου.. ακομα κ το να εισαι κοινωνικη κ να πιανεις κουβεντα με τους ανθρωπους εξω που συναντας οταν πας για δουλειες, μπορει να σου φτιαξει τη διαθεση. Με δυο λογια, μην ζητιανευεις αλλο απο τον ανδρα σου να σου δωσει αυτο που ζητας, τουλαχιστον οχι αυτην την εποχη, γιατι ειναιπροφανες οτι δεν μπορει να σου το δωσει. Δεν το εχει, δεν το νιωθει. Παρ' το αποφαση, χωρις ομως να σου βγαινει κακια, κ πιστευω οτι αν αλλαξεις λιγο τη σταση σου κ νιωσεις πιο δυνατη κ πιο αυτονομη, ισως αλλαξει κ η μεταξυ σας σχεση, λιγο στην αρχη, κ ελπιζουμε πιο πολυ αργοτερα..
Καλη δυναμη κ παιρνε κουραγιο απο τα παιδια σου κ απο το γεγονος οτι εχετε υγεια. Ειναι πιο σημαντικο απο ολα τα αλλα που σας λειπουν τωρα…
Εχω περασει ακριβως τα ιδια. Περασα 4 χρονια φρικης! Πιστευα οτι δεν υπαρχει διεξοδος αλλα, σταδιακα αρχισαν ολα να αλλαζουν προς το καλυτερο. Ξαναβρηκα πρωτα τον εαυτο μου και στη συνεχεια τον αντρα μου. Τωρα ειμαστε μια χαρα! Αν βρεις πρωτα τον εαυτο σου, αυτον που γνωρισε και ερωτευτηκε ο αντρας σου, θα βρεις την ισορροπια σου και εκεινον.