Αν και έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι… τίποτα δεν πρόκειται να ξεχάσω από την γέννηση του μικρού μου Ταρζανάκου!!

Με λένε Άννα, είμαι 29 χρονών και ο Τόνυ μου 14 μηνών.

Οι 9 μήνες εγκυμοσύνης ήταν σχετικά καλοί… Το πρώτο 3μηνο είχα τους σχετικούς εμετούς αλλά μετά σιγά σιγά συνήλθα.

Από το τεστ εγκυμοσύνης και για 9 μήνες όμως είχα μια και μόνη σκέψη! Αυτή του τοκετού... Δεν ανυπομονούσα όπως ακούω άλλες μαμάδες. ΦΟΒΟΜΟΥΝ!! και φοβόμουν πολύ! Ήθελα αν γίνετε να το χωνέψω παρά να το γεννήσω…

Ακόμα και μετά τον 7ο που οι κλωτσιές του με πονούσαν αφόρητα σε σημείο να κλαίω τις νύχτες και πάλι το προτιμούσα από το να γεννήσω! Όμως ένα μωρό σίγουρα δεν χωνεύεται!!!! Κι έτσι 40 εβδομάδων και 1 ημέρας 7 η ώρα το πρωί σηκώθηκα για τσίσα και… σπλατς… έσπασαν τα νεράκια.

Αγκάλιασα τον άντρα μου κι άρχισα να κλαίω δυνατά!! Δεν ήθελα να γεννήσω!! Δεν ήθελα!!! Μετά τα τηλεφωνήματα σε συγγενείς και φίλους φύγαμε για το Ιασώ. Εκεί με περίμενε η μαία και ξεκινήσαμε την διαδικασία. Εγώ όλη την ώρα έκλαιγα… Κι αυτό μου κόστισε την εμπειρία του τοκετού…

Στο δωμάτιο των οδυνών ήταν μαζί μου και ο άντρας μου και παρέμεινε μαζί μου μέχρι που σχεδόν βγήκε το κεφαλάκι. Εγώ είχα χαλαρώσει αρκετά και αν και πονούσα το άντεχα! Είχα τρελούς πόνους στην περίοδο κι έτσι δεν μου φάνηκε άγνωστος αυτός ο πόνος.

Κάποια στιγμή ήρθε η μαία και μου έβαλε ωκυτοκίνη στον ορό για να επισπεύσει την διαδικασία. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Άρχισα να ζαλίζομαι πολύ και να μην μπορώ να ανασάνω. Και ενώ τους το έλεγα δεν με πίστευαν και μου έλεγαν πως φταίει το άγχος μου.

Δεδομένου του ιστορικού μου με κρίσεις πανικού, οι μαίες καθώς και ο γιατρός θεώρησαν πως ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης ήταν να με “ψαρώσουν”. ΚΑΚΩΣ! πολύ κακώς το νόμιζαν γιατί εγώ φοβήθηκα περισσότερο!

Όταν είδα ότι αδιαφορούσαν γι αυτά που τους έλεγα πανικοβλήθηκα. Άρχισα να ουρλιάζω και να κλείνω τα πόδια μου… Με αγνοούσαν; Ε, τότε κι εγώ δεν γεννάω!! Εκεί πανικοβλήθηκαν κι αυτοί!! Άρχισαν να μου φωνάζουν: σπρώξε, σπρώξε!!! Κι όσο φώναζαν τόσο αρνιόμουν…

Με πήραν στο χειρουργείο και είχαν πέσει 3 άνθρωποι πάνω στην κοιλιά μου… Έβλεπα τον γιατρό να έχει βάλει κυριολεκτικά και τα δυο του χέρια μέσα και να προσπαθεί να βγάλει το μωρό κι εγώ τόσο να τσιρίζω και να χτυπιέμαι!!

Ξεκόλλησα ένα σίδερο που έχει δίπλα από το κρεβάτι για να παίρνουν ώθηση οι γυναίκες και να σπρώχνουν, και απειλούσα οποίον με πλησίαζε!!

Τελικά αφού με αφόπλισαν ο γιατρός με κοίταξε κατάματα και μου είπε χαμηλόφωνα “Άννα αν δεν σταματήσεις τώρα θα πνίξεις τον γιο σου” Και ξαφνικά σαν να ξύπνησα από όνειρο, σαν να συνήλθα, σαν να μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι ένα πράγμα… σταμάτησα.

Έτσι απλά! Κάθισα ήρεμη και σε 2 λεπτάκια είδα τον γιο μου… Μου τον δώσανε στα χέρια και ήταν ένα μικρό, θυμωμένο ανθρωπάκι!!

Θεέ μου!! Τι έκανα;;; Πώς το έκανα αυτό στον εαυτό μου και στο παιδί μου; Τον κοίταξα και του είπα (ή το σκέφτηκα; δεν είμαι σίγουρη) συγγνώμη Άγγελε μου… συγγνώμη… τι σου ‘κανα; Συγγνώμη… Μύρισα τα μαλλιά του και τον έσφιξα και αμέσως μετά χάθηκα σε έναν μαγικό, λυτρωτικό ύπνο!!!

Το αγοράκι μου είναι η ζωή μου… Σήμερα είμαι ευγνώμων στον γιατρό μου γιατί έσωσε έμενα και το μωρό μου, αλλά ακόμα θυμώνω με την μη σωστή αντιμετώπιση της μαίας σε έναν άνθρωπο σαν έμενα που ήξερε ότι υποφέρω από πανικούς και δεν είχε φροντίσει να ενημερωθεί σωστά για την αντιμετώπιση μου…

Κλείνοντας να σας πω ότι θέλω πολύ ένα δεύτερο παιδάκι και πως αυτήν την φορά ξέρω και πως θα το αντιμετωπίσω και ποιους ανθρώπους θα επιλέξω να με βοηθήσουν!

Είμαι και για έναν ακόμη λόγο ευγνώμων στον γιο μου! Από τις 9-9-09 και 13.21 που ήρθε στην ζωή μου δεν ξαναπαθα κρίση πανικού! Κι ούτε πρόκειται όσο έχω αυτόν και τον άντρα μου δίπλα μου γιατί έμαθα ένα σημαντικό μάθημα! ΠΡΕΠΕΙ και ΘΕΛΩ να είμαι δυνατή γι αυτούς. Θέλω το παιδί μου να στηρίζετε πάνω μου χωρίς καν να του περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να λυγίσω!

Σ ευχαριστώ γιε μου!