ΟΚ, κάνω ακριβώς ότι μου λέει, το μεσημέρι που πήγα μου ξανακάνει την κολπική εξέταση. Πάνω που είχα ηρεμήσει λιγάκι άρχισαν πιο έντονες οι συσπάσεις χωρίς όμως η διαστολή να προχωρεί -ήταν ακόμα στο επίπεδο 1. 

Μέχρι το βραδύ μου είχαν κάνει άλλες 3 κολπικές εξετάσεις και η διαστολή -όταν επιτέλους με άφησαν ήσυχη στις 3 τα ξημερώματα αφού μου έκαναν και κλύσμα (το ξύρισμα ευτυχώς το είχα κάνει μόνη μου στο σπίτι)- ήταν στο επίπεδο 2 και με αποθάρρυναν και από πάνω γιατί πονούσα και ήθελα να εκφραστώ όχι με φωνές και ουρλιαχτά άπλα γκρίνιαζα…

Τελικά όταν με άφησαν στην ησυχία μου ήμουν αρκετά κουρασμένη και για ένα μισάωρο προσπαθούσα να βολευτώ, να μην πονώ, ευτυχώς στο δωμάτιο μέσα ήταν και ο σύζυγος και βρήκα την στάση στα 4 και με πήρε και ο ύπνος. 

7:30 το πρωί ξύπνησα, δεν πονούσα πια αλλά ένιωθα ότι ήθελα να ενεργηθώ. Σηκώνομαι, πάω τουαλέτα -είχε έρθει και η μητέρα μου να μου συμπαρασταθεί (κρίμα)- και μετά αφού ήμουν ένα 20λεπτό στην τουαλέτα χωρίς να κάνω κάτι… καταλαβαίνει ότι βγαίνει το μωρό και φωνάζει τις μαίες που με έβγαλαν με το ζόρι έξω, μου λένε να ξαπλώσω στο κρεβάτι να δουν σε ποιο επίπεδο διαστολής είμαι και σπανέ τα νερά εκείνη τη στιγμή!!!! 

Η μαία αφού με είδε φωνάζει τον τραυματιοφορέα με το καροτσάκι και με πάει αμέσως στο χειρουργείο, έρχεται και ο γιατρός αμέσως και με το που με βάζουν στην καρέκλα της σφαγής μου έκαναν την περιεχομένη και ουπς βγήκε το μωρό!!! 

Το μονό που είχα το κουράγιο να κάνω, ήταν να δω αν το μωρό ήταν καλά και πως ήταν το προσωπάκι του-μην τυχών και μου πουν ξέρεις το μωρό απεβίωσε ή μου δώσουν άλλο μωρό (η φαντασία μου οργίαζε είχα διαβάσει και διαφορές τέτοιες ιστορίες και στο ιντερνέτ…) και μετά να κοιμηθώ. 

Την ώρα που με έραβαν ήταν τουλάχιστον 10 άτομα από πάνω μου και ένιωθα αρκετά άβολα… Με πήγαν στο δωμάτιο με το μωρό, το θήλασα αμέσως -αν και κάποιες μαίες μου έλεγαν να δώσω ξένο γιατί το μωρό δεν χορταίνει και δεν είχα γάλα. 

Αν και για πρωτάρα είχα πάρει ένα από τα μπιμπερό που μου έφερε ο σύζυγος -του είπαν να πάει να πάρει- και πάω στην τουαλέτα και έβγαλα 50ml σε 5 λεπτά και τους τα δείχνω το στήθος είχε αρχίσει την παράγωγη ήδη και αυτές να επιμένουν στο ότι δεν έχω γάλα. 

Δυστυχώς αν και είχα πάει ενημερωμένη για τον θηλασμό, στην δεύτερη μέρα έσπασα και έδωσα ένα μπουκάλι ξένο, όχι εγώ… μια γιαγιά από διπλά γιατί δεν ήξερα λέει πως να κρατήσω το μωρό (24 ετών τότε ) “μα δεν το βλέπεις; δεν χορταίνει το παιδί, αφού κάθε μια ώρα κλαίει και ξανά θέλει γάλα“.

Να ρωτάς τις μαίες για στάσεις θηλασμού και να θέλεις να σου δείξουν πως να κρατάς το μωρό και να σου απαντάνε με περισσή αυθάδεια: “σιγά κοπελιά, όταν πας σπίτι σου ποιος θα σου δείξει;!!!!!“.

Ευτυχώς ήταν μια μαία που με βοήθησε αρκετά και αφού τέλειωσαν όλα αυτά ήρθε η ώρα της τουαλέτας… άντε να κάτσω στην λεκάνη με δυσκολία και μόλις πήγα να ενεργηθώ να κλαίω από τον πόνο… σε καρέκλα δεν μπορούσα να κάτσω, ή όρθια ή ξάπλα ήμουν άνετα. 

Για ένα μηνά περίπου χαδάκια με τον σύζυγο δεν… αν και ο γυναικολόγος μου είχε πει ότι είμαι ΟΚ από άποψη ραψίματος, όταν προσπαθήσαμε στις 45 μέρες αποτύχαμε παταγωδώς και μετά από ένα μηνά από την επομένη προσπάθεια πονούσα αρκετά και για τους επόμενους 5 μήνες δεν ένιωθα ευχάριστα εκείνη την στιγμή. 

Το μωρό αν και το φρόντιζα επαρκώς νομίζω το είχα 105 που λένε στον στρατό μην το χάσω έτσι και αλλιώς θήλαζε και ήμουν 18 ώρες κολλημένη μαζί του έκανα 3-4 μήνες να συνειδητοποιήσω ότι είναι δικό μου…

Σε αντίθεση τώρα με την περίεργη, τραυματική εμπειρία του πρώτου τοκετού, έρχεται μετά από 3,5 χρόνια ο δεύτερος!!! 28-01-13, ήταν 41 πρώτη εβδομάδα που θα πήγαινα για πρόκληση, στο Ηράκλειο. 

Ήθελα αυτή τη φόρα μήπως και γλίτωνα την πρόκληση σε αυτές τις ώρες γιατί δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι το μωρό ήθελε να βγει έξω! Τα είχαμε δοκιμάσει όλα! Περισσότερο περπάτημα, περισσότερες επαφές με τον σύζυγο, την πρώτη κόρη την θήλαζα περισσότερες φορές μήπως ξεκινήσουν από εκεί οι συσπάσεις την τελευταία εβδομάδα… 

Και τελικά, τα ξημερώματα λοιπόν της 28ης-01-13 5 ξύπνα νωρίς για να πάω τουαλέτα ως συνήθως και να φτιάξω τα τελευταία πραγματάκια για το ταξίδι στο νοσοκομείο. Ντύθηκα, πλύθηκα, έφτιαξα καφέ. 

Μετά από μισή ώρα ξεκίνησαν κάποια έντονα πονάκια, λέω: “δεν είναι τίποτα! ΟΚ, έχω ακόμα ώρες!!“. Μετά ξυπνάω και τον σύζυγο μιας που είδα ότι δεν έλεγαν να σταματήσουν οποία στάση και να έπαιρνα για να βολευτώ μήπως μειωθεί η ένταση και αφού τον άφησα 40 λεπτά να φτιαχτεί με το πάσο του… βάζω φυτιλιά! “Αγάπη πονάω! Πάμε να κάνω και καμιά επισκληρίδιο γιατί αν συνεχίσω έτσι, αν καθυστερήσεις καμιά ωρίτσα ακόμα… θα ουρλιάζω στο αμάξι!!“

Φύγαμε στις 6:45. Είχε προνοήσει και είχε βάλει μια κουβέρτα στο κάθισμα μου να είναι πιο μαλακά και να απορροφά τα τραντάγματα από τους αρχαίους δρόμους που είχε φτιάξει κάποτε η χούντα και από τότε μήναν ίδιοι!!

Τελικά, μετά από μια ώρα που προσπαθούσα να μην φωνάζω και να παίρνω αναπνοές σταμάτησα να το κάνω! Άκουσα το σώμα μου και άρχισα να σπρώχνω! Συνέχισα να πονάω -πολύ λιγότερο όμως- όποτε και συνέχισα να σπρώχνω, ώσπου σε 15 – 20 λεπτάκια είχε βγει το μωρό!!!

Ώρα 8:10 το πρωί. Ούτε που κατάλαβα πως το έπιασα! Ένστικτο μάλλον! Ήταν τυλιγμένο με το ομφάλιο λώρο 2 φορές… Του το έβγαλα γρήγορα, το πήρα αμέσως αγκαλιά το μωράκι μου, έκλαψε μονό κατά την έξοδο του 5-10 δευτερόλεπτα και ηρέμησε!

Εγώ έπαθα την πλάκα μου!! Την ερωτεύτηκα αμέσως! Την έβαλα να θηλάσει, όμως δεν ήταν ορεξάτη, όμως με το που της μίλησα μου χαμογέλασε από την πρώτη στιγμή -ενώ στην πρώτη κόρη έκανε ένα μηνά μέχρι να της αποσπάσω χαμογελά- ο σύζυγος τα είχε δει όλα (!!) και είχε ανοικτά τα παράθυρα να παίρνει αέρα και το πρώτο πράγμα που του είπα: “Αγάπη μου, η κόρη σου είναι γυμνή!Κλείσε τα παράθυρα!!!“.

Το αμάξι είχε γίνει χαλιά… μέσα στα αίματα! Όταν μετά από ένα τέταρτο φτάσαμε στο νοσοκομείο ο σύζυγος πήγε να φωνάξει τους τραυματιοφορείς αλλά με το που πλησίασε ένας και είδε το μωρό αγκαλιά και το αμάξι με αίματα και σάστισε… φώναξε μια μαία και η μαία με πηρέ μαζί με το μωρό, -αφού μου έκοψε το ομφάλιο λώρο, στο χειρουργείο οπού έκανα 4 ράμματα και μου έβγαλαν τον πλακούντα. 

Μετά μπορούσα να κινηθώ άνετα! Πήγα τουαλέτα -έτσουζε λίγο αλλά ανεκτά, καθόμουν άνετα, μονό την πρώτη εβδομάδα ήταν πολύ το αίμα μετά μειώθηκε τόσο πολύ που άρχισα να φοραώ τα άπλα καθημερινά σερβιετάκια. 

Στις 20 μέρες ο σύζυγος και εγώ είχαμε μια πολύ τρυφερή αγκαλιά χωρίς να πονάω και 40 μέρες μετά είμαστε σχεδόν φυσιολογικά στις επαφές και να σημειώσω ότι η πρώτη κόρη βγήκε με περινεοτομή στα 2500 κιλά ενώ η δεύτερη βγήκε φυσικά με 4 ράμματα μονό στα 3300!!!!!

Αν ξανακάνω παιδί την επομένη φόρα θα φροντίσω να βρω μαία να έρθει σπίτι μου κοντά στα παιδάκια μου στον σύζυγο μου και στην άνεση του σπιτιού μου. Αν βρω δηλαδή, γιατί και σε αυτήν έψαχνα αλλά δεν με αναλάμβανε καμιά!!!