Δεν ξέρω αν το κείμενό μου θα το δημοσιεύσετε, θα το ήθελα όμως αν αυτό μπορεί να γίνει ανώνυμα.

Αν και ανήκω στη γενιά που δεν θήλασε, από μητέρα που έχει δεχθεί όλη την προπαγάνδα περί ανεπαρκούς γάλακτος και ελλιπούς σίτισης, έχω πρόσβαση σε περισσότερες πηγές ενημέρωσης και γνωρίζω αρκετά για το τι είναι μύθος και τι πραγματικότητα. Δεν παύω όμως να βλέπω κάποια ζητήματα με κριτική ματιά και να έχω κάποιες αμφιβολίες, όχι για την επιστημονική, αλλά για την πρακτική διάσταση του θηλασμού.

Ας γίνω σαφέστερη: γιατί οι σύγχρονες οδηγίες για το θηλασμό γυρνούν τη γυναίκα πίσω σ’ έναν ρόλο θύματος και αποκλείουν τον πατέρα από τη φροντίδα του νεογέννητου; Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός, ίσως και η λοχεία, είναι αρκετά επίπονες σωματικά διαδικασίες, το γνωρίζουμε, είναι βιολογικό το θέμα, και φυσικά το παραβλέπουμε μπροστά στη μεγάλη χαρά που μας περιμένει.

Από κει και πέρα όμως, γιατί πρέπει να κάνουμε και τα υπόλοιπα τόσο δύσκολα; Γιατί παραβλέπουμε τον χρόνο ανάρρωσης μετά τη γέννα, που συχνά είναι με καισαρική, γυναικών που στη χώρα μας έχουν γενικά αυξημένη ηλικία και μεγαλύτερους κινδύνους επιπλοκών; Γιατί θεωρούμε φυσιολογικό μια γυναίκα να δώσει μια περιουσία σ’ ένα ξενοδοχείο-μαιευτήριο όπου θα παραμείνει ξάγρυπνη προσπαθώντας να φροντίσει ένα νεογέννητο μόνη και αβοήθητη;

Γιατί θεωρούμε φυσιολογικό ότι μια γυναίκα θα περνά 10-12 ώρες τη μέρα και τη νύχτα θηλάζοντας σύμφωνα με τη θέληση του μωρού που μπορεί απλά να πιπιλάει, ενώ η ίδια γυναίκα μπορεί να έχει να καλύψει και τις ανάγκες μεγαλύτερων παιδιών, που μπορεί για παράδειγμα να χρειάζονται ένα σταθερό γονεϊκό πρόγραμμα για να πηγαίνουν στις δικές τους δραστηριότητες, για να έχουν καθαρά ρούχα για το σχολείο και ένα υγιεινό γεύμα κάθε μέρα;

Σας φαίνεται ισορροπημένο να τα αναλάβει αυτά εξ ολοκλήρου ο πατέρας, σε μια χώρα χωρίς άδειες πατρότητας, ο οποίος μπορεί να λείπει 10-12 ώρες από το σπίτι λόγω δουλειάς; Και αν τα κάνει αυτά εξ ολοκλήρου, πότε θα δεθεί με το νεογέννητο; Και με τι δύναμη θα τα κάνει αυτά, αν εκ των πραγμάτων ξυπνά κι ο ίδιος καθε δυο ώρες από ένα πεινασμένο μωρό;

Ή μήπως θα διαλύσουμε την έννοια του συζυγικού κρεβατιού, έχοντας τη μητέρα να κοιμάται με το μωρό ( σχεδόν τον μόνο τρόπο να αντέξει τα αδιάκοπα ξυπνήματα) και τον πατέρα εξοριστο αλλού; Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι διάλυση της οικογένειας. Ή θεωρούμε αυτονόητο ότι θα υπάρχει ξένη βοήθεια (σε περίοδο κρίσης!) ή μια γιαγιά σε πλήρη ετοιμότητα, με όποια διαταραχή στην ισορροπία της οικογένειας αυτό συνεπάγεται.

Θέλω να πω με δυο λόγια ότι οι οδηγίες περί απεριόριστου θηλασμού και η εμμονή με τη μη προσαρμογή του νεογέννητου στις ανάγκες της οικογένειας κατά τη γνώμη μου διαταράσσει την οικογενειακή ζωή, ειδικά αν υπάρχουν άλλα παιδιά, λες κι αυτά δεν κινδυνευουν να βρεθούν σε σύγχυση και να γκρεμιστεί ο κόσμος που είχαν συνηθίσει. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν ανάγκες;

Επίσης δεν λαμβανετε υπ’ όψη την ελληνική πραγματικοτητα. Δεν υπάρχουν αδειες πατρότητας, η μητερα βρίσκεται μόνη στο σπίτι μετά από λίγες μέρες. Οι γονείς είναι αρκετά μεγάλοι κατά μέσο όρο, δεν έχουν αντοχές 20άρηδων. Οι γυναίκες εργάζονται και συχνά γυρνάνε πίσω μετά από ελάχιστους μήνες. Δεν είμαστε μαμάδες αμερικανικών προαστίων που λείπουν απο τη δουλειά για 2-3 χρόνια επειδή τα λεφτά του άντρα τους φτάνουν και περισσεύουν, κι όμως οι συμβουλές σας είναι κομμένες και ραμμένες σε αυτά τα μετρα- μην ξεχνάμε πόσο ταξική υπόθεση είναι η μητρότητα και ο θηλασμός στις ΗΠΑ και πολλές άλλες χώρες που θεωρούμε πρότυπα βλέποντας μόνο τα θετικά.

Κλείνοντας: μην τρομάζετε τις μέλλουσες μαμάδες. Ιεραρχήστε την πραγματικότητα και τις ανάγκες της οικογένειας, μη δίνετε μαξιμαλιστικούς στόχους. Δώστε συμβουλές για την ένταξη του νεογέννητου στο οικογενειακό πρόγραμμα και όχι το ανάποδο. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν άλλοι δρόμοι. Τόσοι υγιείς και ισορροπημένοι άνθρωποι μεγαλώνουν εδώ και αιώνες σε διαρκώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες, είναι δυνατόν να είναι τα πράγματα τόσο άσπρο-μαύρο όσο τα παρουσιάζετε;

Ευχαριστώ για το χρόνο σας,

Ε.

Αφού ευχαριστούμε την κυρία “Ε.” για την επιστολή της, να σημειώσουμε ότι:

Κάθε σύγχρονη οικογένεια επιλέγει τον δικό της τρόπο ανατροφής των παιδιών της βάσει πολλών παραγόντων (βιώματα, κουλτούρα, ηλικιακό πλαίσιο, εκπαίδευση, ενημέρωση, κοινωνικοοικονομικές συνθήκες κλπ…). 

Με τη φιλοσοφία πως ο θηλασμός -που είναι στη φύση μας- εμπνέεται και δεν επιβάλλεται, το mitrikosthilasmos.com μοιράζεται γνώση, ενημέρωση και υποστήριξη με επιστημονική τεκμηρίωση, σε μια προσπάθεια να διευκολύνει τις οικογένειες που θα επιλέξουν τον μητρικό θηλασμό ως τρόπο διατροφής των μωρών τους, ωστόσο ευχή και ελπίδα μας είναι, κάθε νέα ύπαρξη να καλωσορίζεται και να αναπτύσσεται με σεβασμό, κατανόηση, φροντίδα και αγάπη, ανεξάρτητα από τα αν θηλάζει ή όχι!