Γεια σας,
έχω ένα αγοράκι 37 ημερών και τρέφεται αποκλειστικά με θηλασμό. Το θέμα είναι ότι τα πρώτα ένα δύο λεπτά που θα το βάλω στο στήθος πίνει το γαλατάκι του και στη συνέχεια πιπιλάει απλά με αποτέλεσμα να το παίρνει ο ύπνος και δε ξυπνάει όσο είναι πάνω μου, όμως μόλις το αφήσω γκρινιάζει γιατί πεινάει και ξανά από την αρχή και αυτό μπορεί να διαρκεί σχεδόν όλη μέρα.

Η παιδίατρος μας είπε να έχω το μωρό στο κάθε στήθος για 20 λεπτά, γιατί λέει τόσο αρκούν για να χορτάσει και αν συνεχίζει τη γκρίνια να του δίνω πιπίλα. Το δοκίμασα αλλά δεν έπιασε. Επίσης οι γύρω μου λένε ότι δε φτάνει το γάλα μου και γι’ αυτό γκρινιάζει, ότι με βλέπει σαν “ανθρώπινη πιπίλα”, ότι τον κακομαθαίνω που τον έχω συνέχεια αγκαλιά και επιμένουν να του δώσω πιπίλα για να είναι ήρεμο.

Εγώ από την άλλη νιώθω δικαιωμένη που το μωράκι βάζει κανονικά βάρος και αρνούμαι να εξαγοράσω τη σιωπή του μωρού με μια πιπίλα, γιατί απλά ξέρω ότι θέλει να φάει. Βλέπω άλλες μαμάδες και έχουν τα μωράκια τους για μερικά λεπτά στο στήθος και χορταίνουν. Πότε επιτέλους θα φτάσουμε και μεις σ’ αυτό το σημείο, γιατί έχω κουραστεί απ’ όλη αυτή την κατάσταση;

Θάλεια, Ηράκλειο Κρήτης

Από τα στοιχεία που μας δώσατε, η παραγωγή στο γάλα σας και η ανάπτυξη του μωρού είναι σε φυσιολογικά επίπεδα. Εφόσον ο θηλασμός είναι τόσο συχνός θα πρέπει να βεβαιωθούμε αν λειτουργεί σωστά, δηλαδή αν το μωρό έχει καλή πρόσφυση στο στήθος και αν η μεταφορά του γάλακτος είναι αποτελεσματική.

Η επιφανειακή πρόσφυση λειτουργεί σαν να πίνει κάποιος από καλαμάκι και με την πίεση που ασκείται στην άκρη, σταματά η κανονική ροή. Τότε το μωρό κουράζεται, πίνει λιγότερο και διακόπτει το γεύμα. Επομένως πρέπει να γίνει αξιολόγηση του τρόπου τοποθέτησης και πρόσφυσης του μωρού.

Συχνά, ακόμη και μικρές αλλαγές, μπορεί να βοηθήσουν με εντυπωσιακό τρόπο. Επίσης μπορεί να βοηθήσουν οι εντριβές και η ήπια άσκηση συνεχούς συμπίεσης στο μαστό κατά τη διάρκεια του θηλάσματος από το μωρό, το οποίο πρέπει να τοποθετείται στο στήθος με τις πρώτες ενδείξεις πείνας και όχι μετά από έντονο κλάμα.

Αν πράγματι το γεύμα του διαρκεί 2-3 λεπτά θα πρέπει να εξετασθεί και η περίπτωση που οι μαστοί εμφανίζουν μεγάλη αποθηκευτική ικανότητα και μεγαλύτερη παραγωγή γάλακτος με έντονο αντανακλαστικό ροής. Το αποτέλεσμα θα είναι το γάλα να βγαίνει απότομα και το μωρό να αναγκάζεται να τελειώνει το γεύμα του γρήγορα και να παίρνει το πρώτο γάλα χαμηλής περιεκτικότητας σε λίπος και να μη χορταίνει.

Πιθανόν, επειδή συνεχίζει να πεινά, να του προσφέρεται αμέσως μετά το δεύτερο στήθος, να επαναλαμβάνεται έτσι η ίδια ιστορία και να μπαίνουν μητέρα-μωρό σε φαύλο κύκλο. Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης προσφέρεται στο μωρό το ίδιο στήθος επί 3 συνεχείς φορές για να αδειάσει και να πάρει το τελευταίο γάλα που είναι πιο παχύ. Έτσι θα χορταίνει περισσότερο και θα μεγαλώσουν τα μεσοδιαστήματα ανάμεσα στα γεύματα. Το μυστικό είναι να αδειάζει ο ένας μαστός για να πάμε μετά στον άλλο, στο ίδιο ή στα επόμενα γεύματα.

Αν ο θηλασμός λειτουργεί σωστά και παρόλα αυτά το μωρό συνεχίζει να θηλάζει συχνά και να θέλει πολύ σωματική επαφή, σας παραθέτω κάποιες γνώσεις σχετικές με το θέμα που καλό είναι να έχει υπόψη της κάθε μητέρα:

Για τα φυσιολογικά νεογέννητα δεν υπάρχει ωράριο. Το κάθε νεογέννητο έχει τις ιδιαιτερότητές του και λειτουργεί σύμφωνα με τους δικούς του ρυθμούς. Θηλάζει όταν αυτό θέλει και δεν παρεμβαίνουμε στην ακαταστασία των γευμάτων των πρώτων εβδομάδων. Αντίθετα οι μητέρες πρέπει να βάζουν το μωρό τους στο στήθος κάθε φορά που ζητάει να θηλάσει.

Αν το παιδί είναι γερό, αναπτύσσεται κανονικά και τακτοποιεί μόνο του το ωράριό του όποιο κι αν είναι, χωρίς να επεμβαίνουμε τις πρώτες 6-8 εβδομάδες, δεδομένου ότι είναι το διάστημα που εγκαθίσταται και σταθεροποιείται η παραγωγή του γάλακτος, συνηθίζει ο ένας τον άλλο και μαθαίνει για το θηλασμό.

Μετά τις 6-12 εβδομάδες στο σύνολο σχεδόν από τα βρέφη η τακτοποίηση των γευμάτων αρχίζει από τη νύχτα και από μόνα τους κόβουν τα νυχτερινά γεύματα, αραιώνουν τα ημερήσια και ο θηλασμός πετυχαίνει.

Ο θηλασμός δεν είναι μόνο τροφή αλλά ανακουφίζει το μωρό, απαλύνει τον πόνο του ή απλώς του προσφέρει την ανθρώπινη επαφή που έχει ανάγκη. Δεν υπάρχει λόγος η μητέρα να κοιτά το ρολόι. Προσέχει τι θέλει να της πει το μωρό της. Μπορεί να διψά, να θέλει ένα μικρό ή ένα πλήρες γεύμα.

Η πιπίλα στη διάρκεια των πρώτων 4-6 εβδομάδων αντενδείκνυται μέχρι να εγκατασταθεί με επιτυχία ο θηλασμός. Σε εργασίες έχει βρεθεί ότι η χορήγηση πιπίλας πριν από την 4η εβδομάδα συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με μικρότερη διάρκεια θηλασμού, αραιότερα και μικρότερης διάρκειας γεύματα εφόσον είναι μία ανάγκη του μωρού που χρησιμοποιείται συχνά για να καθυστερήσει το γεύμα.

Τόσο στο τελειόμηνο όσο και στο πρόωρο, η σταθερή χρήση πιπίλας ή η χορήγηση συμπληρωμάτων ξένου γάλακτος με μπιμπερό, έχει αποδειχθεί ότι είναι από τους προγνωστικούς παράγοντες που μειώνουν τη διάρκεια του αποκλειστικού θηλασμού όπως είναι οι τραυματισμένες θηλές και τα προγραμματισμένα σχήματα θηλασμού.

Ο συχνός θηλασμός είναι αναγκαίος για να προληφθεί η συμφόρηση των μαστών, για την ικανοποιητική ανάπτυξη του μωρού του οποίου το στομάχι είναι ίσο με το μέγεθος της γροθιάς του, που θα πρέπει να διπλασιάσει το βάρος του τους πρώτους 4-6 μήνες της ζωής, να διατηρήσει ικανοποιητική την παραγωγή στο γάλα της μητέρας του και να κρατιέται συνεχώς στην αγκαλιά της τους πρώτους 9 μήνες για την ομαλή προσαρμογή του στον έξω κόσμο.

Ο ανθρωπολόγος Ashley Montagu περιγράφει τους πρώτους 9-12 μήνες μετά τη γέννηση ως περίοδο «εξωτερικής εγκυμοσύνης». Υπάρχουν μωρά με μεγαλύτερη ανάγκη δερματικής επαφής και αρκετά από αυτά αργότερα είναι χαρισματικά παιδιά.

Μέσω της ιστορίας οι μητέρες γνωρίζουν και η σύγχρονη έρευνα έχει αποδείξει το γεγονός ότι τα μωρά είναι ευτυχισμένα, υγιή και εξυπνότερα αν βρίσκονται σε στενή δερματική επαφή με τη μητέρα ή άλλο μέλος της οικογένειας σε συνεχή σχεδόν βάση.

Κοιμισμένα ή ξύπνια, χαρούμενα ή λυπημένα τους αρέσει να μυρίζουν τη ζεστή αγκαλιά της μητέρας τους. Η έρευνα αποδεικνύει ότι τα μωρά μεγαλώνουν πιο γρήγορα και μαθαίνουν ευκολότερα όταν κρατιούνται στο επίπεδο της αγκαλιάς της μητέρας τους.

Το μωρό έχει να δει περισσότερα πράγματα όταν βρίσκεται συνεχώς μαζί της στις καθημερινές δουλειές παρά όταν είναι ξαπλωμένο σε ένα κρεβατάκι. Τα μωρά κλαίνε πολύ λιγότερο και δαπανούν λιγότερη ενέργεια με αυτό τον τρόπο. Αρκετά νεογέννητα κοιμούνται πιο βαθιά όταν κρατιούνται σε στενή δερματική επαφή με τη μητέρα τους.

Τα ανθρώπινα βρέφη έχουν μοναδικό σύνολο χαρακτηριστικών μερικά από τα οποία έχουν εξελιχθεί σε διάστημα πολλών χιλιάδων ετών και έχουν ενσωματωθεί βαθιά στη βιολογία και τη συμπεριφορά τους.

Συγκεκριμένα μετά τη γέννηση ακολουθεί μακρά περίοδος ανάπτυξης που γίνεται με πολύ γρήγορο ρυθμό και απαιτεί πολύ ενέργεια. Τα βρέφη έχουν ανάγκη από συχνά γεύματα, χωρίς ωράριο, μέρα και νύχτα με μητρικό γάλα που είναι ειδικά προσαρμοσμένο για το ανώριμο έντερό τους.

Έχουν γεννηθεί με ανεπτυγμένες αισθήσεις, ειδικά την όσφρηση, την ακοή, την όραση και την αφή. Έχουν ατελώς ανεπτυγμένα συστήματα για τη διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος, της αναπνοής και της καρδιακής συχνότητας.

Στη διάρκεια της εξελικτικής ιστορίας τα ανθρώπινα βρέφη δεν θα είχαν επιβιώσει χωρίς την παρουσία της μητέρας τους. Η σταθερή τους ανάγκη να διατρέφονται σε συχνά διαστήματα σημαίνει ότι έχουν βιολογικά σχεδιαστεί να είναι πολύ κοντά ή σε στενή επαφή με το σώμα της μητέρας τους μέρα και νύχτα στη διάρκεια των πρώτων μηνών ή χρόνων της ζωής τους για βέλτιστη ανάπτυξη και διατήρηση της ροής του γάλακτος. Η συνεχής επαφή είναι εξελικτικά σταθερή και βιολογικά αναγκαία.

Στο παρελθόν η επιβίωση δεν ήταν δυνατή χωρίς αυτό τον τρόπο. Η ανωριμότητα του βρέφους αποτελεί μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό και η μόνη πιθανότητα να αναπτυχθεί βιολογικά είναι η συνεχής επαφή και εγγύτητα με τη μητέρα του. Το σώμα της εξακολουθεί ακόμη σήμερα να είναι το μόνο περιβάλλον στο οποίο το βρέφος πραγματικά έχει προσαρμοστεί και η σύγχρονη τεχνολογία δεν έχει ακόμη βρει υποκατάστατο.

Οι μητέρες πρέπει να εμπιστευθούν την καρδιά τους και να μην ανησυχούν ότι θα κακομάθουν το μωρό τους. Ας φανταστούμε ότι τρομοκρατηθήκαμε ή ότι είμαστε πολύ στενοχωρημένοι. Τι θα συμβεί αν κάποιος ενήλικας που αγαπάτε σας έβλεπε ότι κλαίτε αλλά αρνιόταν να σας αγκαλιάσει με την δικαιολογία ότι σας είχε αγκαλιάσει μία ώρα πριν; Θα σταματούσατε από μόνη σας τελικά το κλάμα, αλλά δεν θα νιώθατε καλύτερα αν ο άλλος σας πρόσφερε παρηγοριά τη στιγμή που την είχατε ανάγκη;

Καλή επιτυχία