από την μαμά Σοφία

Στις 04/01/2014 γέννησα την κόρη μου. Είχα από νωρίς ενημερωθεί για το θηλασμό και ήμουν αποφασισμένη να το παλέψω. Για αυτό για το οποίο δεν είχα ενημερωθεί, ήταν η πιθανότητα καισαρικής τομής, την οποία και δεν απέφυγα καθώς η μικρούλα μου ήταν σε εγκάρσια θέση.

Κανείς δεν με είχε ενημερώσει για τις δυσκολίες που μπορεί να προκαλέσει η ΚΤ στον θηλασμό, κάτι που για μένα αποδείχθηκε σωτήριο: δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα αντιμετώπιζα «θέματα» στο θηλασμό λόγω του τρόπου που γέννησα. Ούτε σκέφτηκα ότι μπορεί τα φάρμακα και οι αντιβιώσεις να μην είναι συμβατές. Έτσι δεν αμφέβαλλα ποτέ για την ικανότητά μου να θηλάσω και δεν έδωσα χώρο σε κανέναν να με αποθαρρύνει.

Οι πρώτες ώρες μετά το χειρουργείο ήταν δύσκολες, το μωρό μου το έδειξαν για 5 λεπτά και το πήραν, εγώ μόνη μου σε μια αίθουσα με μηχανήματα, τρέμοντας (από την επισκληρίδειο), με αγωνία για το που είναι η κόρη μου, πότε θα τη δω κλπ. Ενώ είχα ζητήσει να μου τη δώσουν να τη βάλω στο στήθος αμέσως μετά τη γέννα, αγνοήθηκα από γιατρούς και μαίες και πέρασαν σχεδόν 4 ώρες για να ξαναδώ το μωρό μου.

Ευτυχώς είχα ζητήσει rooming in και αποκλειστικό θηλασμό κι έτσι όταν μου την έφεραν, έπιασε λαίμαργα το στήθος και άρχισε να θηλάζει αμέσως. Υπέροχο συναίσθημα! Φυσικά, σε δύο μέρες το στήθος μου άρχισε να πονάει γιατί κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου δείξει τη σωστή θέση θηλασμού, το μωρό έχανε βάρος και η παιδίατρος του μαιευτηρίου με παρότρυνε να δώσω φόρμουλα γιατί η μικρή είχε λίγο ίκτερο. Αρνήθηκα και ήρθα αντιμέτωπη με το ειρωνικό βλέμμα της παιδιάτρου και το σχόλιό της: «δεν θα πάθει τίποτα με το ξένο γάλα, αλλά αν επιμένεις είναι δική σου η ευθύνη». Φυσικά και επέμεινα και «νίκησα»!

Πέρασα κι εγώ από το στάδιο των πληγωμένων θηλών αλλά στις 10 ημέρες ήμασταν σε καλό δρόμο, είχαμε ανακτήσει βάρος γέννησης και με την πολύτιμη βοήθεια του παιδιάτρου μου θηλάζαμε ασταμάτητα και περνούσαμε τέλεια. Η μικρή μου στους έξι μήνες είχε γίνει σαν φραντζολάκι και κάθε φορά που την έβλεπα ένιωθα τόσο υπερήφανη που το γάλα μου την έθρεφε σωματικά και ψυχολογικά.

Αφού ξεπεράσαμε το φράγμα των έξι μηνών και τα πηγαίναμε τόσο καλά, αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι το χρόνο. Κι εκεί ξεκίνησαν τα παρατράγουδα: συγγενείς και φίλοι έφριξαν με την ιδέα, το τι άκουσα δεν περιγράφεται… Από το ότι το γάλα γίνεται νερό μετά τους 6 μήνες, ότι πρέπει να της δώσω το «άλλο το γάλα, το καλό, το εμπλουτισμένο», ή «ευτυχώς που δεν είναι αγόρι να του δημιουργήσεις ψυχολογικά» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Κι έρχεται στους 9 μήνες ένα ατύχημα, σπάω τον αστράγαλό μου σε 2 σημεία και μπαίνω εσπευσμένα στο χειρουργείο. Η μικρή να αρνείται να βάλει μπιμπερό στο στόμα, ούτε ξένο γάλα (έξυπνο παιδάκι) αλλά ούτε και το δικό μου. Ο ορθοπεδικός να με ειρωνεύεται μπροστά στις νοσοκόμες όταν τον ρωτούσα για φάρμακα συμβατά με το θηλασμό (μου είπε χαρακτηριστικά ότι μόνο οι τσιγγάνες θηλάζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους), ο γυναικολόγος μου να μου λέει ότι δυστυχώς πρέπει να διακόψω το θηλασμό γιατί πήρα πολλά φάρμακα κι εγώ ένα κουρέλι από όλα αυτά.

Με το που γύρισα σπίτι μίλησα αμέσως με πιστοποιημένη σύμβουλο θηλασμού τηλεφωνικά, ελέγξαμε μαζί όλα τα φάρμακα που θα έπαιρνα και τα βρήκαμε risk level 0 και πριν τελειώσει το τηλεφώνημα είχα βάλει τη μικρή στο στήθος… αυτή η εικόνα και ο ήχος της ευχαρίστησης που έκανε θα μου μείνουν αξέχαστα!!!! Σαν να μου έλεγε τα πάντα με αυτή την απλή κίνηση: «μου έλειψες, σε αγαπώ».

Φυσικά οι αντιρρήσεις-κυρίως των συγγενών-μεγάλωσαν καθώς τότε πήρα τη μικρή στο κρεβάτι μου, αφού δεν μπορούσα να πηγαίνω-έρχομαι για να τη θηλάζω, μιλούσαν για κακομαθημένα παιδιά που δεν φεύγουν από το κρεβάτι των γονιών πριν την εφηβεία, για καταστροφή της σχέσης με τον άντρα μου, για χειριστικά μωρά που χρησιμοποιούν το θηλασμό (!!!) για να κάνουν ότι θέλουν τη μαμά τους και άλλα πολλά.

Φτάσαμε αισίως στα πρώτα της γενέθλια και αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι και τα δεύτερα και βλέποντας και κάνοντας. Κι έτσι, έχουμε φτάσει τους 18 μήνες, θηλάζουμε κατ’ απαίτηση τις ώρες που είμαι σπίτι και ναι, είναι λίγο δύσκολο να πρέπει να τη θηλάσω με το που μπαίνω στο σπίτι (κουρασμένη, ιδρωμένη, διψασμένη, πεινασμένη) γιατί αλλιώς μας ακούει το τετράγωνο, αλλά η αίσθηση της δυνατής αγκαλιάς που με κάνει, το βλέμμα της όταν επιτέλους τη βάζω στο στήθος, τα παιχνίδια που κάνει όταν θηλάζει, οι λεξούλες που λέει με γεμάτο το στόμα, η μυρωδιά της.. όλα αυτά είναι ανεκτίμητα!

Και τώρα πια, σαν έμπειρη θηλάζουσα μαμά, έχω μάθει να μη δίνω σημασία στα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων, έχω μάθει να θηλάζω παντού (στη θάλασσα, στη καφετέρια, στη παιδική χαρά) γιατί ξέρω ότι έκανα την καλύτερη επιλογή για το παιδί μου και θα την ξανακάνω και στο επόμενο.

Φυσικά ακόμα με εξοργίζουν οι λανθασμένες συμβουλές, ειδικά των επαγγελματιών υγείας, και νιώθω υποχρεωμένη να μεταφέρω τις γνώσεις μου στις γνωστές μου, νέες μαμάδες που θέλουν να μάθουν περισσότερα.

Πάντα έχω στο μυαλό μου ότι σε καμιά μαμά δεν αρέσει να κρίνεται για τις επιλογές της γι’ αυτό η κουβέντα μου ξεκινάει ως εξής: «αν θέλεις να θηλάσεις, μπορείς! Αν δεν τα καταφέρεις είναι εντάξει, αν σε ενδιαφέρει να το παλέψεις όμως, να ξέρεις πως δεν θα το μετανιώσεις γιατί η εμπειρία είναι ασύγκριτη όπως και τα οφέλη για το μωρό σου. Και μπορείς να με ρωτήσεις ότι θέλεις γιατί βρέθηκα στη θέση σου και με βοήθησαν πολύ, άλλες πιο έμπειρες μανούλες να μην το βάλω κάτω».

Σοφία 39 ετών.
Σεμίνα 18 μηνών.