Κατά τη διάρκεια της περιόδου θηλασμού, η μητέρα είναι πιθανό να εμφανίσει κάποιο πρόβλημα υγείας για την αντιμετώπιση του οποίου θα μπορούσε να γίνει χρήση φαρμάκου. Στις περιπτώσεις αυτές το σύνηθες δίλημμα που τίθεται είναι το εξής: «Να γίνει χρήση του φαρμάκου θέτοντας σε κίνδυνο το θηλάζον βρέφος ή να μη γίνει χρήση του φαρμάκου;»

Το παραπάνω δίλημμα είναι κυρίαρχο τόσο στην πρακτική των επαγγελματιών υγείας, όσο και στην σκέψη της μητέρας, και οδηγεί συχνά σε λάθος συμπεράσματα, προτροπές και αποφάσεις όπως:

• Την λήψη του φαρμάκου με ταυτόχρονη διακοπή του θηλασμού.

Ο επαγγελματίας υγείας συνηθίζει να υπερεκτιμά την πιθανότητα να προκληθούν παρενέργειες στο θηλάζον βρέφος εξαιτίας της χρήσης φαρμάκου από τη μητέρα του. Γι’ αυτό επιλέγει τον εύκολο & χωρίς κόπο δρόμο, που είναι να συμβουλέψει την μητέρα να λάβει το φάρμακο και να διακόψει το θηλασμό με αποτέλεσμα το βρέφος να χάνει τα οφέλη από τη λήψη του μητρικού γάλακτος και να υφίσταται πλέον τους κινδύνους από τη σίτιση του με επεξεργασμένο γάλα.

• Την ΜΗ λήψη του φαρμάκου προκειμένου να μην εκτεθεί το βρέφος σε αυτό.

Η μητέρα που είναι πεπεισμένη για τα οφέλη του μητρικού θηλασμού, που υπερεκτιμά τις πιθανές παρενέργειες ενός φαρμάκου (ή την πείθουν γι’ αυτό) και υποτιμά τους κινδύνους από τη μη λήψη του φαρμάκου είναι αυτή που συνήθως επιλέγει να μη λάβει το φάρμακο και να θέσει σε κίνδυνο την υγεία την δική της και κατ’ επέκταση του βρέφους της.

Για ποιο λόγο όμως, ενώ τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η λήψη φαρμάκων και ο θηλασμός είναι απολύτως συμβατά, εν τέλει λαμβάνονται λάθος αποφάσεις; Ένας από τους κύριους λόγους, μεταξύ άλλων, είναι η χρήση από τους επαγγελματίες υγείας και από την ασθενή μητέρα του παραπάνω απλοϊκού στην μορφή του διλήμματος, στον πυρήνα του οποίου συναντούμε:

• Την υπερεκτίμηση των πιθανών παρενεργειών που μπορεί να προκαλέσει στο θηλάζον βρέφος ένα φάρμακο λαμβανόμενο από τη μητέρα του. 
• Την υποτίμηση των οφελών του μητρικού γάλακτος. 
• Την υποτίμηση των κινδύνων του επεξεργασμένου γάλακτος. 
• Την αντίληψη του κινδύνου ως απόλυτο μέγεθος και όχι ως διαβαθμισμένο. 
• Την αντίληψη του κινδύνου ως απομονωμένο μέγεθος και όχι ως συγκρίσιμο. 

Στην πραγματικότητα και προκειμένου να ληφθεί μια ορθολογική απόφαση για τη χρήση ή μη του φαρμάκου στο θηλασμό θα έπρεπε να τίθενται μια σειρά αρθρωτών ερωτήσεων:

• Υπάρχει ένδειξη που απαιτεί θεραπεία; (π.χ. μια ίωση δεν αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά) 
• Υπάρχει η δυνατότητα θεραπείας μόνον με μη φαρμακολογικά μέσα; 
• Εάν απαιτείται φαρμακολογική θεραπεία υπάρχουν συμβατά με το θηλασμό φάρμακα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν; 
• Μεταξύ των συμβατών με το θηλασμό φαρμάκων ποιο είναι το πλέον αποτελεσματικό και ασφαλές για τη μητέρα το οποίο ταυτόχρονα να εκθέτει το βρέφος στο μικρότερο δυνατό κίνδυνο;

Σχετικά άρθρα: