Θα σας πω λίγα από την δική μας ιστορία αποθηλασμού! Καταρχήν να σας πω πως ο Βασίλης μου θήλαζε μέχρι 14 μηνών σταθερά ανά μια ώρα, μέρα και νύχτα… μετά αραίωσε λίγο… αλλά και πάλι θήλαζε πάρα πολλές φορές και ειδικά την νύχτα ξύπναγε 5-6 φορές συνέχεια κάθε βράδυ.

Είχα εξαντληθεί… δεν μπορούσε να κοιμηθεί με κανέναν άλλο, ούτε μεσημέρι, ούτε βράδυ… αν πήγαινε άλλος στο δωμάτιο όταν ξυπνούσε γινόταν χαμός…

Μόλις έκλεισε τα 2 λοιπόν, άρχισα λίγο να του εξηγώ πως δεν θηλάζουμε τόσο πολύ το βράδυ γιατί το μέμι είναι κουρασμένο και πρέπει να κοιμηθεί λίγο και πίνουμε γαλατάκι, του λέμε καληνύχτα και όταν έρθει ξανά ο ήλιος το πρωί ξαναπίνουμε μετά… δεν το δεχόταν φυσικά και είχαμε δράματα… πολύ δύσκολα ήταν.

Ένα ακόμα τιπ που χρησιμοποίησα ήταν το ότι ο μικρός από την ώρα που γεννήθηκε μέχρι σήμερα είχε αδυναμία στον αριστερό μαστό, οπότε και εγω του έλεγα πως αυτό το μέμι έχει άουτς (έτσι λέμε το χτύπημα και τον πόνο) για να μην βολεύεται τόοοσο πολύ και του έδινα συνέχεια το δεξί… μου ζήταγε το άλλο αλλά επέμενα πως “δεν θέλεις αγάπη μου να πονάει η μανούλα, έτσι;”.

Υπήρξαν όμως νύχτες που λόγω οδοντοφυΐας ήθελε ΟΛΗ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ να έχει το στήθος στο στόμα… με πονούσε πολύ πια και ήμουν φανερά εκνευρισμένη και πολύ κουρασμένη οπότε του έλεγα πως δεν γίνεται αυτό και προσπαθούσα με πολλές αγκαλιές και παραμύθια να τον κάνω να κοιμηθεί…

Δεν ήθελε με τίποτα, είχα πολύ κλάμα… σιγά σιγά όμως το συνήθισε και από εκεί που σηκωνόταν 6 φορές ας πούμε άρχισε να ξυπνάει 2-3 μόνο, από αυτές, προσπαθούσα να του δώσω μόνο την μια… του έλεγα πως το μέμι είναι εδώ και σ’ αγαπάει πολύ, αν θέλεις να το κρατήσεις και να το πάρεις αγκαλιά να κοιμηθείς αλλά η μαμά πονάει γιατί τώρα είσαι μεγάλο παιδάκι και μπορείς και τρέχεις, τρως φαγητά με τα δοντάκια σου, δεν είσαι μωράκι, γιατί αυτά δεν μπορούν να περπατήσουν και να τρέξουν κλπ κλπ κλπ, εσύ έλεγα είσαι το μεγάλο μωρό μου τώρα, που πας βόλτες με το αυτοκίνητο και χορεύεις… τα μωρά δεν μπορούν…

Άρχισε σιγά σιγά να ελαττώνει αρκετά και να γίνεται πιο συνεργάσιμος… φτάσαμε σε σημείο πριν 2 μήνες να θηλάζει μόνο για να κοιμηθεί και καμία φορά μόνο μες στην μέρα… το επόμενο βήμα ήταν να με βοηθήσει η μαμά μου και να κοιμηθεί μαζί της μεσημέρι χωρίς εμένα… με λίγο κλάμα και πολύ αγκαλιά από την γιαγιά κοιμήθηκε…

Το ξανακάναμε άλλη μια φορά την επόμενη εβδομάδα… κοιμήθηκε ακόμα πιο εύκολα… και μετά άρχισε να αλλάζει η ρουτίνα ύπνου το βράδυ… στην θέση που καθόμουν εγώ να τον θηλάσω κάθισε ο μπαμπάς του πια και του έλεγε ατελείωτα παραμύθια μέχρι να τον πάρει ο ύπνος… εγώ καθόμουν στο κάτω μέρος του κρεβατιού και του χάιδευα τα ποδαράκια να με νιώθει…

Δυσκολεύτηκε πολύ να κοιμηθεί χωρίς στήθος αλλά τα καταφέραμε… και έτσι σιγά σιγά ξεκίνησε να κοιμάται με έμενα σε άλλη θέση και τον μπαμπά του να λέει μέχρι και 10 παραμύθια σε ένα βράδυ για να βοηθήσει… πολλές φορές μόλις πήγαινε να τον πάρει ο ύπνος από τα πολλά παραμύθια μου έλεγε “τώρα μέμι μαμά” να βάλει ίσα ίσα το στοματάκι του στην θηλή και να κοιμηθεί.

Το σταμάτησε και αυτό όμως με τον καιρό… και εδώ και μια εβδομάδα πια (28 μηνών και 10 μέρες περίπου) κοιμάται χωρίς καθόλου στήθος αλλά με φωνάζει μες στην νύχτα και μου ζητάει να βγάλω το στήθος μου, να το φυλλίσει και μου λέει ”μόνο να το κρατάω μαμά είμαι μωρό τώρα” και ξανακοιμάται…

Σήμερα το μεσημέρι μόλις ξύπνησε μου ζήτησε να δει το στήθος και να του πω πως κοιμόταν όταν ήταν μωρό… ξάπλωσε επάνω μου, έβαλε το κεφαλάκι του επάνω στο στήθος και το φιλούσε… του λέω θέλεις να πιεις λίγο; λέει ναίιιι και κάνει να πιει 2 γουλίτσες αλλά το άφησε μόνος του και το αγκάλιαζε και μου λέει πάμε να παίξουμε τώρα… συγκινήθηκα πάρα πολύ…

Είμαι πολύ φορτισμένη ψυχολογικά. Δεν περίμενα ενώ υπήρχαν στιγμές που απελπισμένα ήθελα να αποθηλάσουμε ότι μέσα σε μόλις μια εβδομάδα θα μου λείπει τόσο πολύ…