Να σας διηγηθώ λοιπόν και τη δική μας ενδιαφέρουσα ιστορία…

Η μπεμπούλα μας είναι μόλις 3 μηνών και μόλις 4.300 γρ!! Γεννήθηκε με καισαρική τομή την 39η εβδομάδα της κύησης με αρχικό βάρος 2.900 γρ. και φύγαμε από το μαιευτήριο 2.700γρ.

Ήθελα να θηλάσω αποκλειστικά είχα διαβάσει τόσα για τα οφέλη του μητρικού θηλασμού, είχα παρα-μορφωθεί θα έλεγα, μόνο που μου διέφευγε ήταν ο ΤΡΟΠΟΣ!!!

Νόμιζα πως ήταν τόσο εύκολο και απλό όσο το να βάλεις το μωρό στο στήθος. Όμως εάν δεν είσαι εξοικειωμένος με αυτήν την τεχνική τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο, ιδίως αν όλη η γνώση έγκειται στην θεωρία και από πράξη τίποτα..

Ούτε μια εικόνα που λέει ο λόγος πως είναι το θέαμα ενός μωρού που θηλάζει. Τώρα που το σκέφτομαι μια φορά στον δρόμο είδα μια μητέρα να αγκαλιάζει το μωρό της με έναν περίεργο τρόπο για μένα τότε-προφανώς το θήλαζε δημόσια!!!

Έτσι λοιπόν μην ξέροντας την τεχνική αφέθηκα στα «έμπιστα» χέρια της μαίας μου- ήταν η μαία που παρευρίσκονταν στον τοκετό μου και της οποίας τις υπηρεσίες πλήρωσα αδρά!- να με μυήσει στα μυστικά του θηλασμού. Το μόνο καλό είναι ότι βάλαμε την μικρή στο στήθος το πρώτο μισάωρο της γέννησής της.

Με μια μικρή υποβοήθεια σε σχέση με την στήριξη του στήθους έπιασε την θηλή αμέσως!! Γνώριζε ακριβώς που βρισκόταν και ποια η λειτουργία της και με επιδέξιες κινήσεις άρχισε να θηλάζει ακατάπαυστα. Είχα μείνει άναυδη! Ήταν τόσο εύκολο, δεν το πίστευα!

Βέβαια μετά από την προτροπή της μαίας την αφαιρέσαμε από το στήθος-αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που στην ουσία έμαθα καλά- για να την βάλουμε στο άλλο να θηλάσει και από εκεί. Μετά από λίγη ώρα νομίζω κουράστηκε και το άφησε μόνη της. Αυτήν ήταν η πρώτη μας στιγμή θηλασμού και αν συνεχίζαμε έτσι όλα θα ήταν υπέροχα!

Έλα όμως που ο  σύγχρονος ιατρικός και παραϊατρικός κόσμος είχε άλλη άποψη επί του θέματος: Το παιδί πρέπει να μπει σε πρόγραμμα, να τρώει κάθε 3 ώρες σε 10’ το πολύ και μετά να κοιμάται σερί μέχρι το επόμενο γεύμα.

Αν παρ’ ελπίδα ξυπνήσει πριν το 3ωρο το ξεγελάμε με ένα χαμομηλάκι… Αλλά αυτά στα σερβίρουν πρώτα με έναν ολιγόλεπτο θηλασμό από το κάθε στήθος, η διάρκεια του οποίου κυμαίνεται ανάλογα με τον εκάστοτε παιδίατρο, πόλη, κλινική, στην δικιά μας περίπτωση ήταν 20’ και με μια αβάσιμη δικαιολογία «να μην χαλάσουν οι θηλές».

Έτσι δεν καθίσταται εξαρχής σαφές ότι δεν θα θηλάσεις, αλλά με τις οδηγίες αυτές οδηγείσαι γρήγορα σε σίγουρο αποθηλασμό.

Μετά έρχονται όλοι οι ειδικοί και επισφραγίζουν την αρχική τους άποψη ότι: «δεν είχες αρκετό γάλα», «το γάλα σου ήταν πολύ ελαφρύ/αραιό/όχι άριστης ποιότητας», «το μωρό δεν χόρταινε», και άλλες τέτοιες υπέροχες διαπιστώσεις, που τελικά πείθουν και εσένα για την ορθότητά τους.

Ίσως ενδόμυχα σε γεμίζουν και τύψεις για το πόσο μεγάλο «κακό» έκανες στο παιδί που δεν του έκοψες από την αρχή το θηλασμό για να κοιμάται/παχύνει/ξεκουράζεται/αναπτυχθεί περισσότερο και επιτέλους να ξεκολλήσει από το στήθος σου γιατί μεγάλωσε πλέον (πλέον= πάνω από 2 μηνών βρέφος).

Και ενώ είχα διαβάσει για όλες αυτές τις παγίδες και λάθος τακτικές έπεσα στην παγίδα της πρωτάρας και άκουσα με ευλάβεια όλους τους ειδικούς, παιδιάτρους, γυναικολόγο, μαία, το σόι ολόκληρο και ακολουθήσαμε για όσο ήμασταν στην κλινική τους κανόνες της.

Θηλασμός με το ρολόι, μετά χορήγηση συμπληρώματος και μετά ύπνο στο πυρεξάκι. Άμα κλάψει χώνουμε και καμιά πιπίλα, δεν το παίρνουμε αμέσως αγκαλιά και κακομάθει.. Φυσικά το βράδυ ο καθένας στο κρεβάτι του και στο δωμάτιό του και οι ώρες «επίσκεψης» του μωρού στην μαμά λίγες, για να έχει σασπένς! Και όλα αυτά ενώ είχα ζητήσει και ζητούσα σε κάθε μαία που έβλεπα, ήταν καμιά 20αριά, «αποκλειστικό θηλασμό», μάλλον έτσι τον εννοούσαν εκεί!!

Αυτά περιγράφω τώρα 16 μήνες μετά και μου φαίνονται τόσο γελοία και ανυπόστατα όμως τότε ήταν η πραγματικότητα και ήταν τραγική. Αφού τα σχόλια που άκουγα από το προσωπικό της κλινικής ήταν, «..κοιμήσου τώρα που μπορείς!» όταν παραπονιόμουν ότι δεν μου την φέρνουν αρκετά συχνά την νύχτα και «..θα λες τι καλά που ήταν στην κλινική..» όταν έλεγα ότι βιάζομαι να πάμε σπίτι με το μωρό!!

Αφού πέρασαν τρία 24ωρα με συχνούς αλλά ολιγόλεπτους θηλασμούς, πολύ αγκαλίτσα και πολύ ύπνο από την μεριά της μικρής (μάλλον από τα φάρμακα της νάρκωσης) και παρά το άγχος μου ότι δεν θα «κατέβει» το γάλα, τελικώς ήρθε και τα στήθη μου πέτρωσαν μέσα σε 2 ώρες!!

Το μόνο θετικό και το αναγνωρίζω ήταν που μου φέρανε αμέσως θήλαστρο να μαλακώσει λίγο, μου συνέστησαν μασάζ με χλιαρό νερό και μετά όλο το βράδυ θηλασμό. Το δύσκολο σε όλα αυτά ήταν που ακόμα δεν είχα μια έστω σωστή στάση να νιώθω άνετα για να μπορώ να θηλάζω επί μακρόν.

Στο κρεβάτι ξάπλα απαγορευόταν, κινδύνευε τάχα από πολλά το μωρό, στο κρεβάτι καθιστή ήταν επιτρεπτή αλλά όχι η ιδανική γιατί το γάλα για να κατέβει πρέπει το βάρος του σώματός μου να είναι μπροστά, έτσι μας απέμεινε μόνο μία: καθιστή στην καρέκλα με ένα-δύο μαξιλάρια αγκαλιά για ύψος, τα πόδια κρεμασμένα κάτω για καλύτερη κυκλοφορία και το μωρό από πάνω και να κοιτάει εμένα κοιλιά με κοιλιά, αλλά τι να πρωτοκρατήσω, τα μαξιλάρια, το μωρό ή το στήθος για να κεντράρω και να υποβαστάω το βάρος του όσο η μικρή θηλάζει;

Είχα και μεγάλο στήθος, μικρό μωρό και κουρασμένο, έπρεπε να κρατάω συνέχεια την επαφή με το στήθος γιατί αν το έβγαζε δεν άνοιγε ξανά σωστά το στόμα και δεν είχαμε επιτυχία, μόνο πόνο. Τελικά φύγαμε από εκεί και σωστή στάση δεν είχαμε ακόμα (την βρήκαμε 2 μήνες μετά).

Μόλις ήρθαμε στο σπίτι έκοψα το συμπλήρωμα που της δίναμε στο μαιευτήριο και τη θήλαζα μόνο 20’ στο ένα στήθος και 20’ στο άλλο, σύμφωνα με τις υποδείξεις της μαίας μου και της παιδιάτρου μου!! Με τόσες εναλλαγές στήθους είχαμε σαν αποτέλεσμα το μωρό να μην χορταίνει και σε κάθε γεύμα να παίρνει μόνο το «ελαφρύ» γάλα-αυτό χωρίς λίπος.

Βέβαια θήλαζα συνέχεια αλλά αυτό δεν έφτανε αφού δεν την άφηνα ποτέ να τελειώσει μόνη της και να αποκοιμηθεί ή να της προσφέρω το άλλο στήθος, παρά την έβγαζα πάντα εγώ με την μέθοδο-το μικρό δαχτυλάκι στην γωνιά του στόματος.

Σιγά-σιγά έχανε βάρος και όσο περισσότερο έχανε τόσο γινόταν ακόμα πιο νωθρή και κοιμισμένη με αποτέλεσμα να τρώει ακόμα πιο λίγο. Και τι δεν την κάναμε, όλα τα τεχνάσματα για να ξυπνήσει αλλά αυτή τίποτα… Μόνο το πιο απλό ίσως δεν δοκίμασα, κοιμισμένη να την βάλω να θηλάσει, ίσως «έπιανε».

Ενώ όποτε έτρωγε την άφηνα μόνο 20’ για να μην «χαλάσει» τις θηλές…Και όχι φυσικά δεν σκεφτόμουν τον πόνο, αλλά πως θα την τάιζα μετά με χαλασμένες θηλές; Αυτό μου είχαν υποδείξει όλοι, βέβαια μετά ξεθάρρεψα, αφού είδα ότι δεν σκάνε οι θηλές και την άφηνα για 1 ώρα περίπου…

Κατά συνέπεια 2 εβδομάδες μετά το παιδί να ζυγίζει 2.500 γρ!!! Συνολικά 3 εβδομάδες μετά την γέννησή της είχε χάσει 400 γρ.!! Κόντεψα να τρελαθώ, μα πώς αφού την τάιζα για 1 ώρα και κάθε 1 ώρα!

Ήρθε η παιδίατρος και απεφάνθη ότι είτε το παιδί έπασχε από κάτι παθολογικό, είτε το γάλα μου δεν ήταν αρκετά θρεπτικό και γι’ αυτό δεν έβαζε βάρος. Μέχρι που με έβαλε να την θηλάσω 10’ και μετά την ζύγισε, έλεος…

Έτσι επέβαλε ξανά το ξένο γάλα και εγώ τι να έκανα, αφού το παιδί όχι μόνο δεν πήρε βάρος, μετά από τόση προσπάθεια όπως ήταν και το αναμενόμενο, όχι μόνο δεν έμεινε στάσιμο αλλά έχασε αρκετά κιόλας! Εκεί όντως πίστεψα ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται και ότι αν συνεχίσω έτσι ίσως κάνω κακό στο παιδί μου, είμαι λίγο ενοχική, αλλά στην συγκεκριμένη είχα και λόγους να το πιστεύω.

Αρχίσαμε σιγά-σιγά με 20 ml (δεν μπορούσε να πιει παραπάνω) και μέσα σε 10 μέρες φτάσαμε τα 120 ml(!!) σε κάθε γεύμα με 6-8 γεύματα ημερησίως. Σημειωτέον ότι πάντα την έβαζα στο στήθος πριν από κάθε γεύμα για τουλάχιστον 20’ στο κάθε ένα, αλλά αυτή αντί να τρώει -έστω να πιπιλάει όπως έκανε παλιά- έκλαιγε και χτυπιόταν ή ακόμα χειρότερα κοιμόταν οπότε περίμενε υπομονετικά το μπιμπερόν έτοιμο!

Άγχος και στεναχώρια από την μεριά μου γιατί περνούσε η ώρα και το μωρό έπρεπε να φάει (στο 3ωρο) με κάθε τρόπο και έβλεπα ότι δεν γίνεται τίποτα αποτελεσματικό με το στήθος, μονάχα εκνευρισμός και των δυο μας…

Όμως εγώ εκεί επέμενα. Είχα βάλει στόχο ότι θα τα καταφέρω και ας μην ξέρω πως! Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι κάτι που γινόταν τόσο φυσικά για χιλιάδες χρόνια, εν έτη 2009, και με τόσα φόντα και τεχνολογία δεν μπορούσα να τα καταφέρω για το μωρό μου. Είχε το αναφαίρετο δικαίωμα όπως κάθε βρέφος να θηλάσει την μαμά του για να επιβιώσει.. Κοιμόμουν – ξυπνούσα με αυτή τη σκέψη: πως θα σταματήσω το συμπλήρωμα και θα εδραιώσω αποκλειστικό θηλασμό.

Φυσικά δεν είχα κανένα σύμμαχο όλο αυτό το διάστημα. Μάλιστα δεχόμουν συνεχώς πιέσεις, περιφρονητικά σχόλια και ψυχαναγκασμό από όλη την οικογένεια γιαγιάδες-αδερφές-θείες, ειδήμονες επί του θέματος, που δεν θήλασε καμιά τους ποτέ!

Ακόμα νομίζουν ότι η μοναδική και αναντικατάστατη τροφή του βρέφους βρίσκεται σε ένα κουτί στα ράφια των σούπερ-μάρκετς και φτιάχνεται εύκολα αρκεί να έχεις νερό και μπιμπερόν. Μέχρι και ο άντρας μου που στην αρχή ήταν πιο αποστασιοποιημένος από το θέμα και δεν με υπονόμευε τώρα με πίεζε είτε κυριολεκτικά είτε με ψυχολογικό πόλεμο να σταματήσω  επιτέλους με αυτό το αστείο και να δώσω στο παιδί να φάει. Ήταν οικογενειακώς πεπεισμένοι ότι έκανα λάθος που επέμενα τόσο και ότι ήταν πλέον ακατόρθωτο να θηλάσουμε και μόνο.

Η παιδίατρος την παρακολουθούσε πλέον ανά εβδομάδα και την τελευταία με το ξένο γάλα πήρε 510 γρ. πήρα και εγώ τα πάνω μου μιας και δεν ήταν παθολογικά τα αίτια της απώλειας βάρους, ήταν απλός υποσιτισμός και έτσι η μπέμπα θήλαζε με λίγο περισσότερο όρεξη και την επόμενη εβδομάδα μείωσα αυτοβούλως τα μισά γεύματα με το ξένο.

Τι τα θες; στα 70 γρ. μόλις, η αύξηση βάρους στην επόμενη εβδομάδα. Ήταν μεν παρήγορο ότι με το μητρικό και το ξένο γάλα ταυτόχρονα δεν είχαμε απώλεια, αλλά αύξηση βάρους, παρόλα αυτά πολύ μικρή για να συνεχίσουμε αποκλειστικά με θηλασμό.

Ξανά συμπλήρωμα και μπιμπερόν και αποστειρωτές και εξαναγκαστικός θηλασμός, πράγμα που οδηγούσε σε  εκνευρισμό της μπέμπας και τα δικά μου  νεύρα να γίνονται τσατάλια χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πονούσαν τρελά και οι θηλές από την λάθος στάση και από το γεγονός ότι σε κάθε γεύμα δεν το τελείωνε μόνη της αλλά την έβγαζα εγώ γιατί είχε ξεπεράσει την ώρα και έπρεπε να φάει και από το άλλο.

Εν τω μεταξύ από την ημέρα της επιστροφής μας στο σπίτι κατέγραφα μανιωδώς σε αναλυτικό ημερολόγιο τα γεύματα σε ποσότητα και διάρκεια μέχρι και πόσες φορές λερώνουμε πάνες. Κάθε τόσο ανέτρεχα και τα μελετούσα μήπως και καταλάβω τι φταίει και μπορέσω να το διορθώσω.

Τίποτα δεν φαινόταν ελπιδοφόρο, τίποτα ικανό να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση και όλα έμοιαζαν  να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Δεν τολμούσα να κάνω και ακραίες αλλαγές γιατί δεν έπρεπε να χάσει ούτε 1 γρ. ήταν 5 εβδομάδων και μόλις 3.100 γρ.

Πάνω που το έπαιρνα απόφαση ότι παρατάω τον εξαντλητικό, όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, αυτό αγώνα, πετυχαίνω μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ένας παιδίατρος τάσσονταν υπέρ του αποκλειστικού θηλασμού και καυχιόνταν για ένα παιδάκι ότι δεν είχε πιει ούτε μια σταγόνα ξένο γάλα.

Τότε με έπιασε ένα τρελό πείσμα και άρχισα να ψάχνω πολύτιμες πληροφορίες και βοήθεια από άλλες πηγές. Βιβλία, περιοδικά, διαφημιστικά φυλλάδια και το internet μου έδειξαν τον δρόμο στους ειδικούς και μίλησα με αρκετούς μέχρι να μιλήσω με την πρώτη κοπέλα από τον Σύνδεσμο Θηλασμού, την Κατερίνα από την Αθήνα, στην οποία θα είμαι αιώνια ευγνώμων.

Ό,τι έκανα μέχρι στιγμής ήταν λάθος. Το μωρό έπρεπε να τελειώνει μόνο του το γεύμα έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι θα θηλάζει επί 6 ώρες ακατάπαυστα. Το συμπλήρωμα έπρεπε να μειωθεί σταδιακά 5 ml σε κάθε γεύμα, λόγω του επικείμενου φόβου μείωσης βάρους. Η παραγωγή γάλακτος θα πρέπει να αυξηθεί όχι μόνο βάζοντας το μωρό στο στήθος, αλλά και με την χρήση θηλάστρου για τουλάχιστον 30’ μετά από κάθε γεύμα και επί 10 φορές την ημέρα. Και πάνω από όλα ψυχραιμία και κουράγιο γιατί υπάρχει λύση και μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Αγόρασα λοιπόν ένα φθηνό θήλαστρο της πλάκας και άρχισα τον αγώνα κρυφά από όλους  -εκτός συζύγου φυσικά- αφού δεν θα τους είχα συμπαραστάτες στο πλευρό μου, τουλάχιστον ας μην με επηρέαζαν αρνητικά.

Μπήκα λοιπόν στον φαύλο κύκλο θηλασμού, αποστειρώσεων, και θηλάστρου για 10 βασανιστικές ημέρες που εμένα φανήκαν αιώνες. Την θήλαζα όση ώρα ήθελε στο κάθε ένα στήθος και μετά της έδινα συμπλήρωμα μειωμένο κατά 5ml την ημέρα. Το κάθε γεύμα κρατούσε 2-2,5 ώρες και αμέσως μετά έβγαζα και με το θήλαστρο για να αυξηθεί η παραγωγή για τουλάχιστον μισή ώρα, οπότε είχε φτάσει η ώρα για το επόμενο γεύμα. Το ημερολόγιο το τηρούσα κανονικά για μέτρο σύγκρισης και σε 10 μόλις μέρες σταματήσαμε το συμπλήρωμα (συνολικά είχαμε φάει ένα κουτί σκόνη) και πήραμε και 300 γρ. σε 2 εβδομάδες! Θρίαμβος!!!

Από τότε και λίγο πριν σαραντίσουμε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους… Η πιο μεγάλη ανακούφιση ήταν πως παρά τις προτροπές όλων δεν τα παράτησα και δικαιώθηκα, το γάλα μου ήταν αρκετά παχύ, καλό και θρεπτικό για να τραφεί το παιδί μου.

Ακούγεται γελοίο όμως με είχε σημαδέψει όλο αυτό. Το ημερολόγιο το κρατούσα για πολύ καιρό ακόμα και πλέον σημείωνα το χρώμα και την υφή των αφοδεύσεων της μικρής και πόσες βρεγμένες πάνες κάνουμε ημερησίως!

Η μικρή είχε ηρεμήσει και θήλαζε κανονικά, ξεπεράσαμε και την σύγχυση θηλών πολύ γρήγορα και μέσα σε 2 το πολύ ώρες είχαμε τελειώσει το γεύμα και από τα δύο στήθη. Σιγά – σιγά το γεύμα μας κρατούσε όλο και λιγότερο και όταν είχε φτάσει 2 μηνών και κάτι μετά βίας έτρωγε 1 ώρα.

Ακριβώς κλείνοντας τους τρεις μήνες σταμάτησε να θηλάζει στα 10 λεπτά. Τρόμαξα, αλλά μετά από λίγες ημέρες κατάλαβα ότι τόσο πλέον της φτάνει, έτρωγε πολύ πιο αποτελεσματικά και γρηγορότερα. Αργότερα κατάλαβα ότι το στήθος δεν είναι μόνο τροφή, είναι παρηγοριά από καθετί τρομακτικό, νανούρισμα για ύπνο, πιπίλισμα για ηρεμία, παυσίπονο για οποιαδήποτε ενόχληση και πόνο και γενικά με το στήθος δεν προσφέρεις μόνο το γάλα σου στο μωρό σου, αλλά όλο σου το είναι…

Επιγραμματικά να αναφέρω ότι είμαστε ήδη 23 μηνών, ζυγίζει 11,5 κιλά και θηλάζουμε κατά βούληση πρωί-βράδυ, δεν τρώμε τίποτα τυποποιημένο, δεν έχουμε αγοράσει τίποτα σε κουτί για την τροφή του παιδιού, αρχίζουμε και βγάζουμε την πάνα σιγά-σιγά, αντιταχθήκαμε στα εμβόλια-έστω και αργά, δεν έχουμε υποστεί καμία φαρμακευτική αγωγή, κοιμόμαστε όλοι μαζί τα βράδια και δεν έχουμε ποτέ αποχωριστεί την νύχτα.

Δεν είμαστε οι σούπερ γονείς με το σούπερ παιδί, απλά προσπαθούμε για το καλύτερο στον δρόμο που χάραξε ο μητρικός θηλασμός και οι αρχές του, μας έχει ευαισθητοποιήσει πολύ από τότε που το ενστερνιστήκαμε.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου όλον αυτόν τον καιρό, σύμμαχοι πλέον στον αγώνα, τον σύζυγό μου και τους γονείς μας καθώς και την μικρή Νάντια γιατί χωρίς αυτήν δεν θα τα κατάφερνα…

Ο θηλασμός είναι τέχνη και η τέχνη θέλει θυσίες, το αποτέλεσμα όμως σε δικαιώνει..

Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες θηλασμού/αποθηλασμού