Καλησπέρα.
Με λένε Γεωργία και έχω ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα που θα ήθελα την γνώμη σας…Είμαι νοσηλεύτρια, διορισμένη στην Αθήνα, η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Θεσσαλονίκη. Έχω ένα κοριτσάκι 14 μηνών το οποίο λόγω βάρδιας δεν μπορώ να το έχω μαζί μου με αποτέλεσμα να μένει με τους παππούδες.
Ήθελα να ρωτήσω λοιπόν τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή αυτού του παιδιού, ήμασταν 24 ώρες το 24ωρό μαζί και ξαφνικά με βλέπει για τρεις μέρες κάθε 10ήμερο.
Επίσης έχω και ένα ακόμα πρόβλημα. Η μία γιαγιά έχει πάρει αρκετά σοβαρά το ρόλο της με αποτέλεσμα να βάζει όρια και να μην της κάνουν όλα τα χατίρια, αντίθετα η άλλη γιαγιά είναι πιο ελαστική, της κάνει όλα τα χατίρια, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να την συμμορφώσω μετά με τίποτα, αν της αρνηθείς κάτι χτυπάει ή τσιμπάει και κλαίει ασταμάτητα.
Ευτυχώς καταφέραμε και το σταματήσαμε αυτό αλλά έχει και καιρό να πάει στην άλλη γιαγιά. Το ξέρω ότι οι παππούδες γενικά κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δεν
θα πρέπει να είναι λίγο πιο αυστηροί; Δεν είναι ένα παιδάκι που μετά από 8 ώρες θα πάει σπίτι του και θα ξαναμπεί στην καθημερινότητα που έχει με την μαμά και τον μπαμπά, είναι ένα παιδάκι που ζει μαζί τους.Και πέρα από αυτό δεν είναι και ιδιαίτερα συνεργάσιμη, ότι και να της πω για το παιδί δεν θα με ακούσει, θα κάνει αυτό που θέλει και θα με αποπάρει κιόλας λέγοντας μου “Δυο παιδιά μεγάλωσα, ξέρω καλύτερα από σένα”.
Επίσης ήθελα να ρωτήσω αν είναι σωστό να αλλάζει συνεχώς περιβάλλον ή να μάθει να ζει σε ένα σπίτι, με την μία μόνο γιαγιά; Δεν μπερδεύεται όταν συνεχώς αλλάζει σπίτια και μένει 3 μέρες στον ένα που της βάζουν όρια και μετά πάει για 3 μέρες στον άλλο που κάνει ότι θέλει;
Μακάρι να μπορούσα να το μεγαλώσω όπως εγώ ήθελα αλλά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν αφήνεις εύκολα μία δουλεία που το κυριότερο την αγαπάς και έχει κάνεις τόσο κόπο και έξοδα για σπουδάσεις έτσι δεν είναι; Από την άλλη όμως δεν θέλω το παιδί μου να είναι “κακομαθημένο”, θέλω να μάθει τα όρια του, τα “πρέπει” και τα “μη”, να γίνει ένας σωστός άνθρωπος που θα κοπιάζει για να αποκτήσει κάτι και όχι να του έρχονται όλα στο χέρι;
Εσάς πια είναι η γνώμη σας; Πως να χειριστώ αυτή την κατάσταση χωρίς να πληγώσω κανέναν και το κυριότερο να μεγαλώσει το παιδί μου σωστά μέχρι να μπορέσω να γυρίσω κοντά του;
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Με εκτίμησηΓεωργία Π., Φίλυρο Θεσσαλονίκη
Αγαπητή Γεωργία
Πρώτα απ´ όλα θα ήθελα να σχολιάσω το πόσο δύσκολο θα πρέπει να ήταν για σας, ότι αφήσατε το παιδί σας τόσο μικρό και μάλιστα σε κάποιον με τον οποίο διαφωνείτε ως προς τις παιδαγωγικές του μεθόδους.
Ως προς το ίδιο το γεγονός, οφείλω να ομολογήσω, ότι είναι κάτι που δε μου “αρέσει” καθόλου (επαγγελματικά μιλώντας πάντα), καθώς προσπαθώ να παροτρύνω τις μαμάδες, να μην αφήνουν τα παιδιά από κοντά τους (συνήθως πρόκειται για ερωτήσεις που αφορούν την ένταξη των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς) τουλάχιστον ως τα τρία τους χρόνια.
Συμπληρώνω όμως επίσης πάντα, ότι, καλώς ή κακώς, τα παιδιά ακολουθούν τον τρόπο ζωής των γονιών τους και προσαρμόζονται σε αυτόν. Έτσι γινόταν πάντα από καταβολής κόσμου κι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται.
Οπότε, είναι καλύτερο, για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, να μην ασχολούμαστε και τόσο με τις συνέπειες, οι οποίες άλλωστε, είναι λίγο ως πολύ άγνωστες (κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ξέρει να σας πει με σιγουριά το τί γίνεται “μέσα στην ψυχή ενός παιδιού”, όσο καλός επαγγελματίας κι αν είναι).
Αυτό για το οποίο μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι καμία γιαγιά δεν είναι τόσο σημαντική για το παιδί, όσο η μητέρα του ή ο πατέρας του.
Οι αντιδράσεις του παιδιού που μου περιγράφετε, θα μπορούσαν να οφείλονται και στην απότομη αλλαγή της καθημερινότητάς του και όχι τόσο στην επίδραση της γιαγιάς.
Υπενθυμίζω πάντα στους γονείς να μιλούν στα παιδιά τους – αυτό θα κάνω και στη δική σας περίπτωση.
Μιλήστε στο κοριτσάκι σας εξηγώντας του ότι, το ότι ζει μακριά σας, δε συμβαίνει επειδή δε θέλετε να είστε μαζί της αλλά επειδή πρέπει να πάτε στη δουλειά σας κι ότι, πιθανώς, να μπορέσετε να την πάρετε σύντομα κοντά σας, αν αλλάξουν οι συνθήκες. Πείτε της ότι αυτό σας στενοχωρεί κι ότι σας λείπει όσο δεν τη βλέπετε.
Ποτέ μη σκεφτείτε ότι το παιδί σας είναι πολύ μικρό για να καταλάβει τί του λέτε.
Συζητήστε επίσης με τη γιαγιά ήρεμα και σταθερά τον τρόπο με τον οποίο θα θέλατε να μεγαλώσει το παιδί σας. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα εισακουσθείτε αλλά είναι καλό να γνωρίζει ξεκάθαρα τί εννοείτε.
Σας εύχομαι καλή συνέχεια
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com | Βιογραφικό
