Θα ήθελα να ρωτήσω για το πρόβλημα συμπεριφοράς που πιστεύω πως αντιμετωπίζει ο γιος μου που το Δεκέμβρη θα κλείσει τα 3. Είναι ο πρωτότοκος, έχω ένα ακόμα αγοράκι ενός έτους.
Το πρώτο καιρό με τον ερχομό του μωρού μου φάνηκε λογική η συμπεριφορά του, δε πείραζε το μωρό αλλά χτυπούσε εμένα όταν με έβλεπε να το θηλάζω, να το αλλάζω κτλ. Με διεκδικούσε και μου φάνηκε φυσιολογικό και με πολύ υπομονή αγάπη και αγκαλίτσες το ξεπεράσαμε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Περάσαμε μια περίοδο παύσης ηρεμίας και αρμονίας χωρίς να λείπουν βέβαια κάποιες επιθέσεις στο μωρό. Τίποτα σοβαρό και ανησυχητικό όμως.
Το τελευταίο όμως διάστημα 2 μήνες περίπου από τότε που είχαμε πάει στους γονείς μου για 5 εβδομάδες -χωρίς τον σύζυγο μου γιατί δούλευε- η συμπεριφορά του ξεπέρασε κάθε όριο.
Πέρα που η απουσία του μπαμπά του τον στεναχωρούσε πολύ, ήταν φορές που δεν ήθελε να φάει, δεν ήθελε να κοιμηθεί, ξυπνούσε μες τη νύχτα και φώναζε τον μπαμπά του, πέρα από αυτό έγινε πολύ περισσότερο νευρικός επιθετικός, υπερ-
υπερκινητικός, έχει συνέχεια ξεσπάσματα θυμού, αντιδράει με το παραμικρό, όταν νιώσει ότι πιέζεται η όταν τον μαλώνω λέει μονίμως με αυταρχικό απόλυτο τρόπο “ο μπαμπάς θα σε κάνει ντα-ντα”, ή στην απλούστατη ερώτηση πως σε λένε; θα πει μπαμπά. Είναι και η δουλειά του συζύγου μου τέτοια που λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και δεν τον χορταίνει.Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, στην ουσία τα μεγαλώνω μόνη μου γιατί ο σύζυγος λείπει πολλές ώρες, αλλά νιώθω εξαντλημένη πλέον έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου δεν έχω βοήθεια από πουθενά, τα νεύρα μου έχουν σπάσει κι εμένα.
1 Σεπτεμβρίου ξεκινάει τον παιδικό σταθμό για πρώτη φορά, δεν εργάζομαι αλλά θεώρησα πως θα του κάνει καλό να μάθει να λειτουργεί ομαδικά να σταματήσει αυτή η κτητικότητα του, αλλά με τη συμπεριφορά που βλέπω φοβάμαι πως θα το δεχτεί, μήπως θεωρήσει η μαμά με διώχνει και κρατάει το μωρό; η μήπως του κακοφανεί αυτή η αλλαγή; βέβαια του έχουμε πει ότι θα πάει σχολείο να κάνει φίλους, πήγε με τον μπαμπά του διάλεξε όποια τσάντα του άρεσε, του έχω δείξει κανα δυο φορές το σχολείο απ’εξω να εδώ θα έρθεις με τα παιδάκια και τις κυρίες να περάσεις καλά…κτλ… με φοβίζει όμως η περίοδος προσαρμογής.
Σπυριδούλα Μ., Πρέβεζα
Αγαπητή Σπυριδούλα
καταρχάς να πω, ότι δεν υπάρχει κανένα (πρωτότοκο) παιδί που να αγαπάει το αδελφάκι του (μόλις αυτό γεννιέται αλλά και για αρκετό καιρό αργότερα)! Η αδελφική σχέση θα χτιστεί πολύ αργά, σταδιακά και ο γονιός μπορεί να κάνει πολλά πάνω σ΄αυτό.
Να σας πω επίσης, ότι οι αλλαγές και μάλιστα όσες αφορούν πρόσωπα, είναι συνήθως καταστάσεις που τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχειριστούν.
Μου γράφετε ότι φύγατε για 5 εβδομάδες χωρίς τον πατέρα του μικρού: αυτό από μόνο του είναι ένα περιστατικό ικανό να αναστατώσει ένα παιδί στην ηλικία του μικρού σας.
Του μιλήσατε πριν την αναχώρησή σας για το τί θα έπρεπε να περιμένει; τον ενημερώσατε ότι ό μπαμπάς του δεν θα έρθει μαζί σας κι ότι θα μείνετε πολύ καιρό με τη γιαγιά και τον παππού;
Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς για να ερμηνεύουν τον κόσμο και τα γεγονότα, την περίοδο τουλάχιστον που εκείνα είναι ανήμπορα να το κάνουν. Το να μιλάτε στο παιδί σας λέγοντάς του ακριβώς την αλήθεια για ό,τι το αφορά, είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Η κτητικότητα επίσης είναι μία συνηθισμένη συμπεριφορά γα τα παιδιά της ηλικίας του γιου σας.
Ίσως δε θα΄πρεπε να ανησυχείτε τόσο για την έναρξη του παιδικού σταθμού – ο μικρός μπορεί να σας εκπλήξει με τη συμπεριφορά του!
Ακούω συχνά γονείς να μου λένε ότι το παιδί τους είναι “άλλο παιδί” όταν βρίσκεται στον παιδικό σταθμό…
Καλή σας συνέχεια
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com | Βιογραφικό
