Ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα ένα χρόνο σχεδόν μετά το σχολείο. Με τον τότε σύντροφό μου, αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Ο φόβος μου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Πώς θα του έλεγα ότι ίσως να μην του χαρίσω ποτέ παιδιά;!!

Μετά από 10 χρόνια σχέσης, παντρευτήκαμε. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Σχεδόν αμέσως, αρχίσαμε να κάνουμε προσπάθειες για παιδάκι. Το αδικαιολόγητο άγχος μου, από την αρχή, με οδηγούσε σε σκοτεινά μονοπάτια… Ευτυχώς, μετά από 3 μήνες, όλοι οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι. Ήμουν έγκυος!!! Φυσικά όλα ήταν παιχνίδια του μυαλού μου, αφού δεν υπήρχε ποτέ πρόβλημα τεκνοποίησης.

Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν όπως την περίμενα. Αν και δεν είχα αναγούλες, ζαλάδες κλπ, άλλα προβλήματα σκίαζαν τη χαρά μου. Ανακάλυψα ένα ινομύωμα, που αν και δεν εμπόδιζε την κύηση, έφτασε να με κάνει να αγχωθώ για την έκβασή της. Στην πορεία, ο μεγάλος υπέρηχος, έδειξε πρόβλημα στην καρδιά και τα νεφρά του εμβρύου.

Έπρεπε να γίνει άμεσα αμνιοπαρακέντηση, γιατί αν υπήρχε πρόβλημα δεν θα προλαβαίναμε διακοπή κύησης. Άλλα άγχη, φόβοι, κλάματα και υστερίες. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα κρατούσα στα χέρια μου τη μικρή ψυχούλα που την ένιωθα ήδη μέσα μου. Ευτυχώς ο καλός Θεούλης βοήθησε και η μικρή μου πριγκηπέσα ήταν υγιέστατη.

Αργότερα, μια εμφάνιση αίματος, με έκανε να τρέχω στο νοσοκομείο, να ψάχνω να δω τι γίνεται και να μη βρίσκω πρόβλημα. Το αρρωστημένο μου μυαλό δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Άρχισα να φαντάζομαι ότι κάτι θα πάθει το μωρό, ότι δεν θα γεννηθεί, ότι θα πεθάνει στη γέννα ή ότι θα πεθάνω εγώ και θα το αφήσω μόνο του… Τελικά όταν το μυαλό θέλει, η φαντασία οργιάζει.

Πέρασαν οι μήνες, έκλεισα και τον ένατο και η μικρή μου δεν ήθελε να δει το φως του ήλιου. Δευτέρα πρωί, θα πήγαινα, προγραμματισμένα, να γεννήσω αφού δεν είχε νόημα να περιμένουμε άλλο, γιατί ανέβαζα πίεση λόγω άγχους και ζέστης.

Γύρω στις 6 το πρωί, ξύπνησα για να ετοιμαστώ να πάω στο μαιευτήριο και ένιωσα έναν οξύ πόνο χαμηλά στην κοιλιά και ταυτόχρονα ζεστό υγρό να τρέχει ανάμεσα στα πόδια μου. Με μια ανεξήγητη, για μένα, ηρεμία λέω στον άντρα μου “Να σου πω κάτι, αλλά μην τρομάξεις; Έσπασαν τα νερά” Για πρώτη φορά, εγώ ήμουν ήρεμη και χωρίς άγχος και εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει!!! Δεν ειδοποίησα καν τη γιατρό μου πιο μπροστά, αφού θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς στην κλινική.

Μετά από 14 ώρες, αφού δεν είχα πόνους και μου έβαλαν τεχνητούς, αφού είχα πολύ αργή διαστολή και το μικρό μου ήταν ακόμα ψηλά, αφού η μαμά μου είχε φρικάρει και ήθελε να μπουκάρει στην αίθουσα τοκετού να δει αν είμαι καλά μην πιστεύοντας κανέναν και με μια πεθερά να μιλάει συνεχώς και να λέει: ” Καλά να πάθει, όταν της έλεγα να περπατάει και αυτή ξάπλωνε στον καναπέ, ενώ όταν ήμουν εγώ έγκυος κουβαλούσα καρπούζια για να κατέβει το παιδί” (άκουσον άκουσον!!), γέννησα ένα κοριτσάκι, το οποίο όμως με την τόση ταλαιπωρία, δεν έκλαψε αμέσως και γεννήθηκε κυανωτικό… Ευτυχώς όμως συνήλθε γρήγορα.

Μου την έφεραν να τη θηλάσω την επόμενη μέρα. Δεν ήξερα ούτε πως να τη σηκώσω, ούτε πως να την κρατήσω και εννοείται ούτε πως να τη βάλω στο στήθος. Με τη βοήθεια των μαιών τα κατάφερα. Δεν ήξερα όμως αν ήθελα να θηλάσω… Κατά βάθος δεν ήθελα γιατί σκεφτόμουν ότι είμαι μια αηδία, αφού γάλα τρέχει από πάνω, αίμα από κάτω…

Μόλις όμως το μικρό μου άρχισε να θηλάζει, όλα άλλαξαν δια μαγείας. Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο…

Πήγαμε στο σπίτι μας και με απίστευτη αυτοπεποίθηση, αποφάσισα ότι δεν θα χρησιμοποιούσα τα μπιμπερό και τον αποστειρωτή που είχα ήδη αγοράσει. Το μωράκι μου, όπως μεγάλωνε 9 μήνες από μένα, έτσι και θα συνέχιζε. Συνέχισαν όμως και οι κακίες ” Καλά συμπλήρωμα δεν θα δώσεις; – Το μωρό δεν χορταίνει για να τρώει τόσο συχνά! – Δώσε και λίγο τσάι! – Άντε μέχρι τους 3 μήνες αν θηλάσεις, μετά δεν θα έχεις γάλα και θα αναγκαστείς να δώσεις συμπλήρωμα!!! ” Το πείσμα μου, όμως, λειτούργησε σωστά αυτή τη φορά. Αφού παίρνει βάρος μια χαρά και όλα είναι καλά συνεχίζουμε…

Πέρασαν αισίως 6 μήνες και αρχίσαμε σιγά σιγά και τις στερεές τροφές. Άρχισαν και τα όργανα: “Άντε μέχρι πότε θα θηλάζεις; – Δεν βαρέθηκες ακόμα; – Θα το κακομάθεις το παιδί και δεν θα φεύγει από κοντά σου και θα υποφέρεις!!!” Εμείς όμως συνεχίζουμε κλείνοντας τα αυτιά στους κακοπροαίρετους και τους ανενημέρωτους και ελπίζω να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα. Ευτυχώς υπάρχει το internet και τα βιβλία και άνοιξαν τα μάτια μας, γιατί αλλιώς…

Σας ευχαριστώ όλους, στον μητρικό θηλασμό, για τις συμβουλές σας. Αν και σας ανακάλυψα αργά, η στιγμή ήταν σημαντική για την συνέχιση του θηλασμού μου. Σας ευχαριστώ και εύχομαι να συνεχίσετε να μας δίνετε τα φώτα σας…