Γεια σας,
ο μικρός μου είναι 6,5 μηνών και ζωηρούλης. Ασχολείται με τα πάντα και τους πάντες γύρω του και τα μάτια του δεν σταματούν να περιεργάζονται κυριολεκτικά τα πάντα.Υπάρχουν αρκετές φορές που κλαίει για αγκαλιά και κυρίως για αγκαλιά όρθια και να περπατάμε. Αν ενώ κάνουμε αυτό, καθίσουμε στον καναπέ και επιμείνουμε να μην σηκωθούμε ακόμη και αν του αποσπάσουμε προσοχή με κάτι άλλο είναι ικανός να σκάσει από τα κλάματα.
Δεν ξέρω αν είναι σε ηλικία που ενσυνείδητα απαιτεί πράγματα. Θα ήθελα να ξέρω πως να τον αντιμετωπίζω σε αυτές τις περιπτώσεις δεδομένου ότι δεν θέλω να μεγαλώσω ένα παιδί που θα τσιρίζει και θα χτυπιέται στα κλάματα κάθε φορά που θα θέλει κάτι.
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Νικολέττα Μ. Πύργος Ηλείας
Αγαπητή Νικολέττα
απαντώ αμέσως στην απορία σας, σε περίπτωση που δε θέλετε να διαβάσετε όλο το κείμενο της απάντησης (μερικές φορές μακρηγορούμε, αλλά μόνο για να στοιχειοθετήσουμε την απάντηση):
Αγκαλιάστε άφοβα και όσο συχνότερα μπορείτε το μωρό σας – οι αγκαλιές κάνουν μόνο καλό!
Την απορία σας τη συναντώ συχνά, είναι αλήθεια, στις νέες μαμάδες… είναι όμως το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου η απόκτηση ενός παιδιού να μας φέρνει αντιμέτωπους με συμπεριφορές που συχνά δημιουργούν σύγχυση και απορίες.
Όπως επίσης είναι συχνό και το να δυσχεραίνεται η συμπεριφορά της μαμάς προς το παιδί, από πεποιθήσεις και αντιλήψεις άλλων ανθρώπων -του άμεσου ή μη- περιβάλλοντος, ανθρώπους των οποίων τη στάση και τις απόψεις μέχρι τώρα εκτιμούσες ή/και συμμεριζόσουν (γιαγιάδων, παππούδων, φίλων κ.λ.π.).
Και τελικά, αυτή η άποψη, του “δε θέλω να μεγαλώσω ένα γκρινιάρικο, κακομαθημένο μωρό, άρα δεν ανταποκρίνομαι στο κλάμα του και προσέχω να μην το παίρνω συχνά αγκαλιά” είναι αρκετά διαδομένη (στην Ελλάδα τουλάχιστον).
Όμως Νικολέττα, εδώ πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα: σαν στάση απέναντι σ΄ένα μωρό (των έξι ή επτά ή οκτώ ή δώδεκα μηνών) είναι σκληρή και δεν αντιστοιχεί σε καμία μελλοντική συμπεριφορά.
Ας σκεφτούμε καταρχάς, ότι, συνήθως, όταν φαντάζεσαι ένα κακομαθημένο και γκρινιάρικο παιδί, σαν αυτά που όλοι ίσως λίγο-πολύ έχουμε σχολιάσει κατά καιρούς, στο μυαλό σου συνήθως έρχεται ένα νήπιο, των τριών, τεσσάρων ή πέντε χρόνων, που κυλιέται κάτω στους διαδρόμους των σουπερμάρκετ ή των παιχνιδοκαταστημάτων, όταν οι γονείς αρνούνται να του αγοράσουν κάτι. Συνήθως λοιπόν, δεν έχεις ένα μωρό στο μυαλό σου, σωστά;
Τα μωρά δεν “απαιτούν”, όχι πάντως με την αρνητική, πείσμονα, “ξεροκέφαλη” έννοια, με την οποία επιφορτίζουμε κάποιες φορές τη λέξη αυτή – απλώς ζητούν με το δικό του τρόπο το καθένα, αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Θα προσπαθήσω εδώ να σας “ζωγραφίσω” μια εικόνα, που μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε αυτά που γράφω πιο πάνω:
Αυτά τα μικρούτσικα πλάσματα, όταν γεννιούνται, έρχονται από ένα σκοτεινό, υγρό, περιβάλλον απόλυτης προστασίας (ένα περιβάλλον, όπου ζούσαν στην απόλυτη συμβίωση με τη μαμά τους, στο λίκνισμα του σώματος της, στο ρυθμό της αναπνοής της και των χτύπων της καρδιά της)… Έρχονται λοιπόν σ΄ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον, στεγνό (!), γεμάτο φώτα, εικόνες, δυνατούς ήχους, ένα κόσμο όπου βλέπουν (ενώ δεν έβλεπαν), ακούν (ενώ όλα ακούγονταν φιλτραρισμένα και διαφορετικά), αναπνέουν (ενώ δεν ανέπνεαν καν!), ένα κόσμο όπου τα αγγίζουν (ενώ πριν δεν μπορούσαν)… Πρόκειται για μία μετάβαση σ΄ένα κόσμο που αποτελεί -μαζί με τη δύσκολη εμπειρία της γέννας για το παιδί- αυτό το οποίο λένε πολλοί “το τραύμα της γέννησης”.
Η αγκαλιά λοιπόν (και πιο συγκεκριμένα η αγκαλιά της μαμάς ή των προσώπων φροντίδας), είναι για τα μωρά ένα χώρος που “τα περιέχει” και πάλι, ένας ανακουφιστικός, καθησυχαστικός τόπος, όπου θα΄πρεπε να μπορούν να καταφεύγουν όποτε το΄χουν ανάγκη.
Στη δική σας π.χ. την περίπτωση “όρθιας αγκαλιάς”, θα μπορούσε να είναι μια αγκαλιά που, με τη ρυθμική κίνηση του βαδίσματος, καθησυχάζει το μικρούλη σας και τον κάνει να νιώθει ασφαλής. Προς το παρόν μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος του να γνωρίζει και να “επικοινωνεί” με τον κόσμο γύρω του: μέσω της ασφάλειας της αγκαλιά σας!
Η αγκαλιά για ένα μωρό είναι πρωταρχική ανάγκη και γιαυτό, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω, ότι η ανταπόκριση στο κλάμα του γιου σας καθώς και στην ανάγκη του για αγκαλιά, δεν έχει καμία -μα καμία- σχέση με την εικόνα του κακομαθημένου παιδιού που φοβάστε…
Τα παιδιά χρειάζονται όρια, σύμφωνοι, αλλά όχι στις αγκαλιές! Αυτές μπορεί να είναι… απεριόριστες!
Μπορείτε λοιπόν να δίνετε όσες αγκαλιές χρειάζεται το μωρό σας, χωρίς δεύτερες σκέψεις… δεν πρόκειται να γίνει ένα κακομαθημένο παιδί – όχι απ΄τις αγκαλιές πάντως!
Καλή επιτυχία στην καινούργια ζωή όλων σας και καλή χρονιά!
μπορείτε να τις στέλνετε ΕΔΩ
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονικός συνεργάτης του mitrikosthilasmos.com | Βιογραφικό
