Ιστορία θηλασμού
Αποκλειστικός θηλασμός διδύμων: Ένα στοίχημα που κερδήθηκε. Η δική μου ιστορία θηλασμού! Και προτού βιαστεί κάνεις να κρίνει τη λέξη στοίχημα, ας ξεκαθαρίσω ότι αυτό αφορούσε τον ίδιο μου τον εαυτό όσο και τους επικριτές της απόφασής μου αυτής που εντέλει δώσανε έξτρα κίνητρο σε όλη την προσπάθεια.
Συνειδητοποιημένα, ήθελα από την περίοδο της εγκυμοσύνης να ενημερωθώ για να θηλάσω. Την ίδια περίοδο άκουγα ήδη σχόλια για το ότι δεν θα φτάνει το γάλα για δύο παιδιά, θα ταλαιπωρούμαι άδικα και δεν θα καταφέρω τίποτα.
Ετοιμάστηκα, ενημερώθηκα, έκανα ραντεβού με τη μαία μου για να μου δώσει τις κατευθύνσεις και να με εμψυχώσει και αποφάσισα ότι θα το προσπαθούσα για όσο μπορούσα.
Κίνητρο σημαντικό για μένα ήταν τα οφέλη του μητρικού γάλακτος έναντι της έτοιμης αγελαδινής σκόνης συν της γενικότερης επαφής βρέφους-μαμάς, η οποία θεωρώ ότι μελλοντικά δημιουργεί παιδιά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και συναισθηματική αυτάρκεια.
Ετοίμασα την βαλίτσα του μαιευτηρίου, η οποία δεν εμπεριείχε μπουκάλια δια παν ενδεχόμενο ή θήλαστρο και πήγα να γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο στις 38 εβδομάδες.
Τα μωρά μου γεννήθηκαν 3.230γρ και 2.700γρ και παρόλο που έγινε καισαρική, ζήτησα από τη μαία που εφημέρευε να μου τα φέρει στην ανάνηψη για να μπουν στο στήθος. Αυτό ήταν όλο, μια αρχή που ήταν το έναυσμα για ένα μακρυυύ ταξίδι 21 μηνών αποκλειστικού θηλασμού των δίδυμων παιδιών μου…
Μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου ήμασταν 6 κοπέλες από τις οποίες θήλαζα εγώ και άλλη μια. Άκουγα τόσες δικαιολογίες του τύπου το παιδί έχει ίκτερο και είναι στη λάμπα, το παιδί κλαίει το βράδυ γιατί δεν χορταίνει, δεν έχω πολύ γάλα και πολλές άλλες αντίστοιχες που ευλογούσαν την Αγία μπουκάλα.
Εγώ έκανα αυτό που είχα αποφασίσει. Έβαζα τα μωρά στο στήθος όποτε ζητούσαν, φυσικά αυτό γινότανε πολύ περισσότερο τη νύχτα και συνέχιζα να δίνω κατ’ απαίτησή τους.
Οι περισσότεροι στο δωμάτιο ενοχλούνταν από το κλάμα των μωρών… Δώσε γάλα στα παιδάκια δεν τα λυπάσαι πεινάνε… Έκλεισα τα αυτιά μου και την κουρτίνα που υπήρχε και συνέχισα αυτό που πίστευα ότι πρέπει να κάνω…
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο και με τις μαίες να με συγχαίρουν για την προσπάθειά μου αυτή, κάλεσα την παιδίατρό μας να δει τα μωρά και την ενημέρωσα για την απόφασή μου, στην οποία ήταν σύμφωνη αφού είχα τη διάθεση να το προσπαθήσω.
Με στήριξε πολύ, τα μωρά έπαιρναν 400 με 500γρ βάρος το μήνα και εκείνη μου έλεγε πάμε μια χαρά. Είχα δύο αδύνατα μωρά αλλά υγιέστατα, χαρούμενα και πολύ ενεργητικά. Ήμουν πια σίγουρη ότι όλα πήγαιναν καλά.
Το ταξίδι συνεχίστηκε για πολλούς μήνες, είχα και την ευχέρεια να μείνω σπίτι γι’ αυτό το διάστημα οπότε κι έδινα ελεύθερα, εγώ, το μαξιλάρι θηλασμού -αναπόσπαστο κομμάτι μου πια και τα διδυμάκια μου. Το κάθε ένα είχε το στήθος του, τη μεριά του. Εκεί έβρισκε ηρεμία και γαλήνη…
Ναι ξενύχτησα, ναι πιέστηκα αρκετά πολλές στιγμές αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο αυτή μου την επιλογή. Και φυσικά το συνιστώ σε όλες τις μανούλες που μπορούν και δεν τους σταματούν παθολογικά αίτια… Πάλι θα πιούμε, πάλι θα διασκεδάσουμε.. αλλά πότε θα ξαναέρθουμε τόσο κοντά με το παιδί μας;;; Έστω για έξι μήνες… πραγματικά, ψαχτείτε (!) είναι τόσα, μα τόσα πολλά τα οφέλη…
Φιλικά,
Δήμητρα Κ.
